Τρία σχεδόν χρόνια μετά το ντεμπούτο τους “Into Τhe Unfathomable Abyss” το τρίο από το Manchester επιστρέφει με το δεύτερο full length άλμπουμ με τίτλο “Ascending Ιnto Shimmering Darkness”.
Ακούγοντας τον δίσκο αποκτάς μια διαφορετική αίσθηση του χρόνου. Αργά, όλα αργά. Σαν ο χρόνος να μετράει αντίστροφα γι’ αυτούς. Την εποχή που η πλειοψηφία των συγκροτημάτων ανεβάζει ανεξέλεγκτα στροφές αυτοί τις κατεβάζουν… ανεξέλεγκτα. Ως ένα σημείο καλά ,αλλά μετά από μια φάση έχεις ξεχάσει από πού ξεκίνησες και αυτό κουράζει ελαφρώς. Κινούμενοι πάλι στα γνωστά μονοπάτια του funeral – doom με μερικά ξεσπάσματα για να δικαιολογείται και ο όρος sludge.
Ο δίσκος ,συνολικής διάρκειας 53 λεπτών, ανοίγει με το σχεδόν 13(!!) λεπτών ομώνυμο “Ascending into Shimmering Darkness”. Χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες από την κυρία Jemma McNulty και μπάσο από τον John McNulty με ήχο σαν από ερπύστρια που συνθλίβει τα πάντα στο πέρασμα της. Μέχρι το πέμπτο λεπτό που “ζωντανεύει” λίγο το πράγμα, αυστηρά όμως για ένα λεπτό, για να μη ξεχνιόμαστε κιόλας. Όχι, έχει και συνέχεια. Στο ίδιο ακριβώς μοτίβο ( και διάρκεια) κινούνται και τα “Ever Decreasing Circles” και το “ The Final Winter ”. Εξαίρεση αποτελούν τα “Mortal Wound” και “ The Legend of Abhartach ”, που σε σημεία κινούνται σε πιο γρήγορες ταχύτητες, στα όρια του death, δείχνοντας πως η μπάντα θέλει να πειραματιστεί και να ξεφύγει από τη μονοτονία.
Το στυλ μουσικής της μπάντας προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα στο άκουσμα του. Μια τίμια δουλειά με πολλά αξιόλογα σημεία διάσπαρτα και σαφώς βελτιωμένοι σε πολλά σημεία σε σχέση με το ντεμπούτο τους το οποίο είχε λάβει διφορούμενες κριτικές. Ωστόσο πέρα από τους επικριτές έχουν και φανατικούς ακροατές περί ορέξεως που λένε… Ακούστε το αν θέλετε να δοκιμάσετε τα όρια του νευρικού σας συστήματος.
6/10
Αργύρης Γεωργούσης
[email protected]
