Οφείλω παραδεχτώ πως αυτό που άκουσα στο “The Cold” όχι μόνο δεν το περίμενα, αλλά έπαθα τόσο μεγάλη πλάκα που έπρεπε να συνέλθω πριν αρχίσω να γράφω. Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή όμως. Οι Flotsam ξεκίνησαν στα μέσα των 80’s, όταν είχε ήδη συντελεστεί η έκρηξη του thrash. Έχοντας βγάλει 2 πολύ καλά άλμπουμ –τα “Doomsday for the Deceiver” και “No Place for Disgrace“, δεν κατάφεραν να διατηρήσουν παρόλα αυτά το όνομα τους στον αφρό. Γιατί όμως; Εγώ προσωπικά μπορώ να διατυπώσω 3 λόγους για να το ερμηνεύσω. Καταρχάς το όνομα τους δεν ήταν σε καμιά περίπτωση metal, με την έννοια πως δεν εξέπεμπε τη δυναμική της εποχής όπως πχ τα Slayer, Exodus, Anthrax και Megadeth, αλλά θύμιζε περισσότερο adventure game της Amiga. Ύστερα ο ήχος τους ποτέ δεν ήταν ξεκάθαρα thrash. Είχαν κανονικό τραγουδιστή και όχι screamer και τα τραγούδια τους πάντα διέθεταν μια ιδέα έντονης μουσικότητας. Γεγονός που ίσως να μπέρδευε τους φανς του σκληρού ήχου που αναζητούσαν τότε, κάτω από την ασφαλή γι αυτούς ταμπέλα του thrash, την περισσότερο άμεση προσέγγιση των παραπάνω group. Τελευταία άφησα το γνωστό σε όλους trivia, πως ήταν το group που ξεκίνησε ο Jason Newsted, πράγμα που καθόρισε αρνητικά τη καριέρα τους όπως τελικά αποδείχθηκε. Έβγαλαν όλα τα 90’s και τα 00’s με αυτή τη στάμπα να τους ακολουθεί, παρέα με μέτριους δίσκους μέχρι το 2005, φτάνοντας επιτέλους στο σήμερα. Και σας λέω χωρίς περιστροφές και περαιτέρω φλυαρίες πως το “The Cold” είναι απίστευτη δισκάρα. Οι Flots καταφέρνουν επιτέλους να κάνουν την διαφορά την εποχή που οι ταμπέλες δεν καθορίζουν και πολλά πλέον, γράφοντας τραγουδάρες επικών διαστάσεων. Όχι απλά δεν υπάρχει αδύναμη στιγμή αλλά το άλμπουμ είναι σεμινάριο για το πώς πρέπει να παίζεται το σύγχρονο metal. Στα “Hypocrite” “Black Cloud” και “Take” πρέπει να έχεις πρόβλημα για να μην χτυπηθείς σαν αυτιστικό κατσίκι. Τα “Blackened Eyes” και “Falling Short” διαθέτουν έναν απίστευτο δυναμικό λυρισμό. Το ομώνυμο είναι απλά ΥΜΝΟΣ και το “Better Off Dead” είναι μια εντελώς 90’s ημιμπαλάντα που – για να μιλήσω με νεομεταλλικούς όρους- είναι/έχει/θέλει τεράστιο νιώσιμο. Ο Eric A.K δίνει την ερμηνεία της ζωής του σε μία κατάθεση ψυχής. Όλα είναι απλά άρτια σε ένα άλμπουμ που δεν κατατάσσεται σε καμία ταμπέλα αλλά θα ορίσει αυτό τις ταμπέλες από δω και μπρος. Τέτοιοι δίσκοι δε βγαίνουν κάθε μέρα. Μιας και ποτέ δε βάζω δεκάρι το μόνο που μπορεί να μπεί στο “The Cold” είναι…
9,5/10
Γιώργος Τσινάνης
