Amorphis, Solstafir, Lost Society
Σάββατο 4 Νοεμβρίου, Fuzz Club, Αθήνα
Μπήκα στο Fuzz 19:54 βρίσκοντας τους Lost Society να έχουν ήδη ξεκινήσει. Μιλάμε ότι το πρόγραμμα τηρήθηκε στο δευτερόλεπτο, κι έτσι είναι το σωστό. Η διοργάνωση ήταν άλλη μια φορά καταπληκτική. Ο κόσμος ήταν αρκετός ώστε να κινηθεί κανείς με σχετική άνεση για την ώρα κι ο χώρος είχε καλό κλιματισμό από την αρχή έως το τέλος, κάτι που το είχα πάρει με φόβο διαβάζοντας report από προηγούμενη πρόσφατη συναυλία.
Οι Lost Society δεν είναι η φάση μου. Αυτό το μελωδικό metalcore που παίζουν δεν το συμπαθώ καθόλου. Παρόλα αυτά οφείλω να πω πως η εμφάνιση τους ήταν πάρα πολύ καλή. Με το νεανικό της ηλικίας τους να τους χαρακτηρίζει απέδωσαν όμορφα τα τραγούδια τους με σύμμαχο τους τον πολύ καλό ήχο.
Σπιρτόζοι, κεφάτοι, διαδραστικοί, ειδικά ο frontman δε σταμάτησε να συναναστρέφεται στιγμή με το κοινό. Το όλο feeling τους έβγαζε κάτι σαν Αμερικάνικη εφηβική ταινία. Καλοί μουσικοί, φάνηκε ότι ικανοποιήσαν όσους είχαν έρθει και για εκείνους. Αν και «άκυροι» με το υπόλοιπο billing σίγουρα κέρδισαν τις εντυπώσεις.
Setlist: 112 / Underneath / Riot / Awake / What Have I Done / Into Eternity / No Absolution / Stitches
Στην ώρα τους ακριβώς έκαναν την εμφάνισή τους και οι πολυαγαπημένοι στο ελληνικό κοινό Sólstafir. Η μπάντα πλέον, με τόσες εμφανίσεις στο ιστορικό της, είναι άκρως δεμένη και ξεχειλίζει αυτοπεποίθηση. Οι συνθέσεις έχουν αρκετά post στοιχεία, κάτι που δένει αρμονικά με την όλη αισθητική της ιδιαίτερης μουσικής τους. Θύμισε μπάντες όπως οι Soror Dolorosa και άλλα παρόμοια σχήματα.
Ο ήχος ήταν πεντακάθαρος αν και τα πλήκτρα δυστυχώς ήταν προηχογραφημένα, κάτι που δεν έκανε καλή εντύπωση, καθώς ένα τεράστιο μέρος της ατμόσφαιρας προέρχεται από εκεί και θα θέλαμε να παιχτούν live. Το setlist ήταν επικεντρωμένο στα τελευταία albums, αν και δεν πιστεύω (όσο και να θέλαμε) να περίμενε κανείς ότι θα παίζανε κομμάτια από τις πρώιμες εποχές, εφόσον είναι αναγκαίο να διατηρηθεί η ατμόσφαιρα των μεταγενέστερων, για χάρη της ομοιομορφίας του ταξιδιού που μας χάρισαν.
Οι επαναλήψεις όχι μόνο δεν κούρασαν, αλλά σε πήγαν ακόμα πιο βαθιά στον νοητικό πίνακα… μέχρι που ένιωσες το χιόνι να υποχωρεί απ’ το βάρος σου, στο χείλος του γκρεμού, τον άνεμο να σου χαϊδεύει με το κρύο του χέρι το πρόσωπο… Κουρασμένος από τον δρόμο, η θέα τελικά αξίζει! Πανέμορφα είναι εδώ πάνω αλλά τώρα τα έχω δει όλα… «Η μοναξιά του Όλου» θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το feeling της μουσικής των μοναδικών Ισλανδών. Η θερμοκρασία, ευτυχώς, ήταν ιδανική για να βιωθεί κάτι τέτοιο!
Έκλεισαν με το “Goddess Of The Ages“, εκφράζοντας την πανάρχαια συναισθηματική αγωνία, εκτελεσμένο άψογα. Ακροβάτησε σε τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στη γενναιότητα και το θάρρος αφενός, και στην απελπισία και την παραίτηση αφετέρου. Όπως με επιτυχία αναπαρέστησε και πάνω στη σκηνή, η μόνη βοήθεια κάποιες ζοφερές στιγμές, για να μην πέσεις απ’ την άλλη μεριά είναι οι ομοϊδεάτες και οι φίλοι. Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που παρευρεθήκαμε σαν πραγματικός gentleman.
Είχαμε την ευκαιρία να δούμε έναν αυθεντικό καλλιτέχνη, του οποίου οι ερμηνείες σπάραζαν τη ψυχή.
Setlist: Βlafjall / Akkeri / Otta / Fjara / Ritual Of Fire / Goddess Of The Ages
Αισίως φτάνουμε στους Amorphis, το συγκρότημα από τη Φιλανδία ήδη μετράει πολλούς και καλούς δίσκους στη φαρέτρα του. Δυναμική έναρξη κι απόδοση η οποία συνεχίστηκε ως το τέλος της εμφάνισης τους. Είχαν χωρίσει το σετ τους σε κεφάλαια θα μπορούσα να πω, τιμώντας ξεχωριστά κάποιους δίσκους τους με εκκίνηση από το τελευταίο τους πόνημα.
Αξιόλογο LP που πατάει σε συνηθισμένη γι αυτούς συνταγή με πιασάρικες μελωδίες και ρεφρέν, ήταν ό,τι πρέπει για ζέσταμα. Ο ήχος τους θα έλεγα ότι ήταν κατώτερος των προηγούμενων συγκροτημάτων χωρίς να είναι χάλια, κάτι που σταδιακά βελτιώθηκε όμως δεν άγγιξε την τελειότητα. Άκουγες καθαρότατα και δυνατά τη φωνή, αλλά οι κιθάρες ήταν κάπως θαμμένες πιο πίσω.
Ύστερα από αυτά τα κάποια νέα κομμάτια μπήκε το intro από το “Tales From A Thousand Lakes“. Στιγμή που όλοι περιμέναμε, καθώς μιλάμε για το πιο άριστο κι εμπνευσμένο άλμπουμ τους. Κι αυτό φάνηκε από τη συμμετοχή του κοινού στο “Into Hiding” που τραγουδούσε ακόμα και το ρυθμό στα rifs. Πα-νι-κός, μας το δίνω, ήμασταν ένθερμοι κι εκδηλωτικοί οπαδοί καθ’ όλη τη διάρκεια.
Δε θα κρύψω ότι είχα τσεκάρει το setlist της Θεσσαλονίκης κι όταν μπήκε το “Magic And Mayhem” το θεώρησα δωράκι στο Αθηναϊκό κοινό, αλλά εις μάτην, λειτούργησε μονάχα ως εισαγωγή για το μνημειώδες “Black Winter Day“! Έτσι έκλεισε αυτό το, μικρό δυστυχώς, κεφάλαιο για να ακολουθήσει το επόμενο με τραγούδια του “Skyforger“.
Εδώ πρέπει να τονίσω τη παντελή απουσία του “Tuonela” album την οποία θεωρώ τραγική, καθώς επίσης θα ήθελα κι ένα ακόμα κομμάτι από τα “Elegy” και “Eclipse“. Τι να πρωτοχωρέσει σε ένα σετ θα πει κανείς από μία μπάντα με τέτοια δισκογραφία, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσαν δύο κομμάτια που ήταν μέσα να παραλειφθούν ώστε να μπουν δύο παλαιότερα, λόγω του ότι δεν τους βλέπουμε και συχνά στα μέρη μας. Θα μου πεις «Τι περίμενες; Να παίξουν από το “Prevelige Of Evil”;» Όχι, αλλά για παράδειγμα το “Amongst Stars” με την Anneke προηχογραφημένη ήταν εντελώς άκυρο. Τέλος πάντων, ως «αποζημίωση» ο Tomi Koivusaari μας τίμησε με τα μοναδικά brutal φωνητικά του ανά στιγμές, καλύπτοντας το νοσταλγικό συναίσθημά μου.
Η μπάντα ήταν δεμένη, ορεξάτη και διαδραστική κι αυτή με το κοινό. Απολαυστικοί και άρτιοι παίκτες έδωσαν μια συναυλία πραγματικό πάρτι. Αξιομνημόνευτη ήταν η παρουσίαση της μπάντας κάποια στιγμή από τον Joutsen, η οποία εν αρχής μου φάνηκε αχρείαστη, «αφού όλοι ξέρουμε ποίοι είστε», όμως ήταν ωραίο σκηνικό καθώς κάθε μέλος που παρουσιαζόταν έπαιζε ένα μικρό κομμάτι από ένα κλασσικό metal τραγούδι, από μπάντες όπως Slayer και Black Sabbath στο όργανο του! Το βρήκα εξαιρετικά διασκεδαστικό.
Εν κατακλείδι αν ξεπεράσουμε κάποιες αστοχίες στο setlist (“Alone“! φώναζαν κάποιοι) κι ότι δε μπόρεσα ν’ ακούσω ξεκάθαρα το τελείωμα του “My Kantele“, μιλάμε για μια άριστη εμφάνιση που σίγουρα άξιζε και όλη αυτή την προσέλευση του κόσμου.
Setlist: Northwards / Dark Waters / Bad Blood / The Moon / Into Hiding / Black Winter Day / Silver Bride / Sky Is Mine / Wrong Direction / Amongst Stars / Seven Roads Come Together / My Kantele / House Of Sleep
Encore: The Bee
Ανταπόκριση Lost Society & Amorphis: Βαγγέλης Κ.
Ανταπόκριση Sólstafir: Ξένια Δ.
Φωτογραφίες: Παντελής Συμεωνίδης, Βίκυ Αθανασοπούλου
