Hellfest Festival 2023
15-18 Ιουνίου 2023, Clisson, Γαλλία
Για δεύτερη συνεχόμενη φορά, βρέθηκα να αλωνίζω τα λιβάδια της Clisson, για τέσσερις μέρες αυτή τη φορά, γιατί η μια φορά που έφαγα μούτζα από όλο μου το κορμί, δεν μου έφτασε. Το θέμα με αυτό το φεστιβάλ βέβαια είναι πως όση κακουχία, περίεργες καιρικές συνθήκες και λοιπά ευτράπελα κι αν βρεθούν στον δρόμο σου, δεν σταματάς να θες να πηγαίνεις. Όχι από κάποιο μυστήριο φετίχ αλλά για την πληθώρα συναισθημάτων που μπορεί να σου προσφέρει, από βαθιά συγκίνηση, μέχρι κάποια απογοήτευση. Μουσικά μιλώντας πάντα, πάμε να δούμε τι μας βρήκε εκείνο το τετραήμερο συναυλιακού οργασμού.
Μέρα 1η:
Μπαίνοντας στον χώρο του φεστιβάλ, παρατηρήσαμε αρκετές αλλαγές από πέρυσι, όπως αυτή της μετακίνησης της σκηνής Valley δίπλα σε αυτή της Warzone. Μας χάλασε; Λίγο, διότι λόγω του πλήθους δεν ήταν τόσο εύκολο να την προσεγγίσεις πλέον. Στη θέση της Valley είχε πλέον στηθεί ο χώρος του official merch του φεστιβάλ. Σταματάω τη γκρίνια και συνεχίζω με το ζουμί.
Τι είδαν τα ματάκια μας: Για αρχή Code Orange (hardcore-punk) στη Main Stage 2 να τα δίνουν όλα, παρότι μεσημέρι και με τη θερμοκρασία να αγγίζει επίπεδα Αθηναϊκού καύσωνα. Τους Aephanemer (symphonic death metal) που εμφανίστηκαν στη Valley να έχουν περισσότερο κοινό απ’ ότι περίμενα, σε ένα χορταστικό performance. Τους Coheed and Cambria στη Main Stage 1 να δίνουν ο δικό τους ρεσιτάλ, δίνοντας βάση στις παλιότερες δισκογραφικές τους δουλειές, ικανοποιώντας σε μεγάλο ποσοστό όσους τους έχουν μελετήσει. Personal favorite εμφάνιση οι I Prevail στη Main Stage 2, με τόση ενέργεια που θα ζήλευαν πολλές μπάντες σε υψηλότερα slots. Παράλληλα, οι avant-garde metallers Imperial Triumphant, έκαναν τα ξόρκια τους στη σκηνή του Temple. Η ώρα πλέον πλησίαζε 19:00 και κατηφορίσαμε προς τις κεντρικές σκηνές για να χαζέψουμε τον αγέραστο Billy Idol με τους Generation Sex (aka Generation X), σε μια κατά τα άλλα νοσταλγική αλλά και ελαφρώς απογοητευτική εμφάνιση κυρίως λόγω κούρασης της μπάντας. Για τη συνέχεια, η εμφάνιση που περίμενα διακαώς, αυτή των In Flames. Καθώς δεν τους είδα στο Release Festival αλλά άκουσα αρκετή γκρίνια, ειδικά για τα φωνητικά και τη setlist, ήμουν πολύ περίεργη για το τι θα επακολουθήσει. Το κοινό πάντως ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένο με την εμφάνιση τους, με περίτρανη απόδειξη το ασταμάτητο crowd surfing (κι εγώ μαζί). Ακούσαμε τα “The Beginning of All Things That Will End”, “The Great Deceiver”, “Foregone”, “Everything’s Gone”, “Darker Times” , “Behind Space”, “Cloud Connected” , “Only for the Weak”, “The Mirror’s Truth”, “I Am Above” και “Take This Life”. Για τη συνέχεια, είχαμε Hollywood Vampires σε μια fun εμφάνιση, όπου και τις διασκευές μας ακούσαμε και τη μπίρα μας ευχάριστα ήπιαμε και λίγο Candlemass στην Altar σκηνή είδαμε να παίζουν κομματάρες από τους πρώτους δίσκους. Η βραδιά δεν θα μπορούσε να τελειώσει φυσικά χωρίς να δούμε για άλλη μια φορά τους Architects να καταλαμβάνουν την Main Stage 1 και να μας αφήνουν ξανά με τα σαγόνια να τρώνε χώμα. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα “Nihilist”, “Black Lungs”, “Tear Gas”, “Deep Fake”, “Doomsday”, “A New Moral Low Ground”, “Meteor” και “Animals”. Αναδρομή στο παρελθόν με το -όπως πάντα- σούπερ show των Kiss (σ.σ.: όχι πως περιμέναμε κάτι λιγότερο), που μας παρέσυραν σε ένα μεγάλο πάρτι με τα “Shout it Loud”, “Deuce”, “War Machine”, “Heaven’s on Fire”, “Cold Gin”, “Lick it Up”, “Calling Dr Love”, “Psycho Circus”, “God of Thunder”, “Love Gun” και “Black Diamond”. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην περάσουμε και μια βόλτα από τη Valley για ένα μικρό σβήσιμο με τους όπως πάντα εξαιρετικούς Amenra πριν από το after party με τους εκρηκτικούς Parkway Drive που όχι απλά μας ξύπνησαν, μας έβγαλαν τα κεφάλια από τη θέση τους! Όσοι είχαν την τύχη να τους δουν φέτος στο Release, ξέρουν πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω. Τέλος, ξεβιδωμένοι πλέον, περάσαμε από την Temple για να επιβεβαιώσουμε ακόμη μια φορά πως οι Katatonia δεν είναι μπάντα για live.
Μέρα 2η:
Συμβουλή επιβίωσης για όσους θέλουν μελλοντικά να επισκεφθούν το φεστιβάλ: Μην τα δώσετε όλα την πρώτη μέρα γιατί την δεύτερη θα σας παίρνει ο ύπνος σε όποια γωνία βρείτε. Προχωράμε.
Τι είδαν τα ματάκια μας: Για αρχή τους εξαιρετικούς Nothing More που ήταν πραγματική αποκάλυψη, τόσο μουσικά όσο και σκηνικά. Τεράστιος frontman, με τεράστια φωνή και αρτιότατες συνθέσεις. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Τσεκ σε μπάντες που δύσκολα θα δούμε σε ελληνικό έδαφος. Στη συνέχεια περάσαμε μια βόλτα από τη Warzone για να δούμε τους πολυσυζητημένους και σοβαρά ανερχόμενους punksters The Chats. Δικαίως ανερχόμενοι θα μπορούσα να πω, τα παιδιά έπαιρναν κεφάλια. Αναδρομή στον χρόνο με τους Skid Row στη Main Stage 1 με highlights τα “Slave to the Grind”, “Big Guns”, “18 and Life”, “Piece of Me”, “Livin’ on a Chain Gang”, “Monkey Business”, “I Remember You”, και “Youth Gone Wild”. Αμέσως μετά, για να επιστρέψουμε σε κάτι πιο σύγχρονο, Unearth στη Valley stage οι οποίοι όπως πάντα έδωσαν ένα άρτιο μουσικά show με καλή ενέργεια και ξανά βουρ στις κεντρικές σκηνές για να απολαύσουμε Alter Bridge. Με setlist που έκλεισε αλλά και άνοιξε στόματα, με το άχαστο δίδυμο Kennedy–Tremonti να μην χάνουν νότα, ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα. Στη διπλανή κεντρική σκηνή ξαναβρήκα μέσα στο πλήθος την 16χρονη Αγγελική να τραγουδάει “from the top of her lunges” που λέγανε και στο χωριό μου, όλα τα κομμάτια των Papa Roach. Οι οποίοι πέρα από εξαιρετικά άρτιοι σε σημείο που δεν το περίμενα ήταν και τόσο καλούληδες που ήθελα να κλάψω. Όχι, μπράβο! Ακούσαμε όλα τα best of τους μαζί με μια διασκευή στο “Firestarter” των Prodigy που μας έκανε να χοροπηδήσουμε με ό,τι έχουμε. Για τη συνέχεια Def Leppard, των οποίων το λέει ακόμα η καρδούλα τους, Flogging Molly στη Warzone για να πιούμε και καμιά μπίρα παραπάνω και Machine Gun Kelly στη Main Stage, ζωντανή απόδειξη του «καλά πήγε αυτό» καθώς δεν έψησε και δεν έπεισε με αποτέλεσμα να αποσπάσει αρκετό γιουχάρισμα. Πάμε για finish line δεύτερης μέρας με Motley Crue, με τον Vince Neil να νιαουρίζει χαρακτηριστικά γιατί πλέον κάτι άλλο δεν μπορεί να κάνει και κάπως έτσι μοιάζει μια μπάντα που δεν ξέρει πότε πρέπει να σταματήσει. Η βραδιά μας έκλεισε με τους καταιγιστικούς As I Lay Dying και το πάρτι των Sum 41, όπου έκανε την επανεμφάνισή της η νεότερη μου έκδοση, ακούγοντας κομμάτια όπως τα “The Hell Song”, “We’re All to Blame”, “Walking Disaster”, “In Too Deep” και “Still Waiting”. So far, so good!
Mέρα 3η:
Έχοντας αρχίσει ήδη να κλατάρουμε από το τόσο όργωμα της Γαλλικής επαρχίας, φτάσαμε όρθιοι και ολόκληροι για άλλη μια μέρα στον χώρο του φεστιβάλ. Όση προπόνηση και να έχεις κάνει, το να κοιμάσαι στις τέσσερις το πρωί για ήδη δύο συνεχόμενες μέρες, δεν βοηθάει οπότε σημερινή ώρα άφιξης στο φεστιβάλ 13:00 και πολύ μας ήταν.
Τι είδαν τα ματάκια μας: Για αρχή Evergrey, τους οποίους δεν είχα την ευκαιρία να δω στο παρελθόν και μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις με το αρτιότατο performance και φωνητικά τους. Για συνέχεια, Asking Alexandria και πολύ χάρηκα με αυτό, καθώς εγχώρια ούτως ή άλλως θα τους έχανα. Κάπου εδώ θα πω την μαύρη μου αλήθεια, τους προτιμούσα με τον τραγουδιστή του “The Black” (σ.σ.: Ναι, τον Denis Stoff λέω) αλλά αυτή είναι η δική μου άποψη. Σίγουρα ακούστηκε και το ομώνυμο κομμάτι, μόνο το φωνητικό μέρος το ανέλαβε άλλος. Εμ… Στο μεταξύ οι καιρικές συνθήκες ήταν κάπως μουντές, κάτι που ταίριαξε με την ατμόσφαιρα των Crowbar και στη συνέχεια των Riverside, μπάντα που επίσης βλέπω για πρώτη φορά. Κάπου εκεί μας έπιασε και η μπόρα οπότε τους παρακολουθήσαμε στη Main stage παρέα με τα αδιάβροχά μας. Η μόνη μου παρατήρηση είναι πως τους ταιριάζει πολύ περισσότερο ένα venue, παρά το φεστιβάλ ή τέλος πάντων το open air. Κατά τα άλλα εξαιρετικοί. Κάπου στο ενδιάμεσο, δραπέτευσα προς την Altar Stage για να πάρω μια μικρή γεύση από Loathe και το μόνο που έχω να σχολιάσω είναι το ΤΙΜΠΑΝΤΑΡΑΕΙΝΑΙΑΥΤΗ. Τελεία. Δείτε τους. Μετά από αυτό το μικρό εγκεφαλικό, κατηφόρισα προς τη Main Stage 2 για να χαζέψω λίγο από το set την Beast Ιn Black, για τους οποίους μεγάλος ντόρος γίνεται τελευταία. Παίζοντας κομμάτια απ’ όλη τη δισκογραφία τους και όντας οπλισμένοι με έναν frontman που αν μη τι άλλο είχε δυναμική παρουσία, ξεσήκωσαν το κοινό υπέρ του δέοντος, διασκεδάζοντας ακόμη και τους πιο δύσπιστους (σ.σ.: ναι, για μένα μιλάω). Παραμένοντας στον χώρο των Main Stages, τους αγαπημένους μου weirdos Puscifer να δίνουν ένα show υπερπαραγωγή που το μόνο που έλειπε ήταν όντως να γίνουμε μάρτυρες κάποιας απαγωγής από εξωγήινους. Έχοντας ήδη πλέον δει και την εμφάνιση τους στο φετινό Rockwave, η γνώμη μου παραμένει ίδια. Λίγο αργότερα οι Myrath έδιναν το δικό τους folk ρεσιτάλ στη Temple σκηνή έχοντας σίγουρα περισσότερο κόσμο απ’ ότι περίμενα. Αυτά τα παιδιά έχουν χωρίς αμφιβολία αρκετά πιστό κοινό. Τα πόδια στη πλάτη και φύγαμε πάλι για Main Stage, όπου οι Arch Enemy θέριζαν, με τον κόσμο να κάνει ασταμάτητο headbanging και την Alissa White–Gluz, σκέτο είδωλο, να τα δίνει όλα. Πειράζει που τη συμπαθώ λίιιγο περισσότερο από την Angela Gossow; Λίγο αργότερα η εμφάνιση των Porcupine Tree δεν πήγε όσο καλά περίμενα, διότι πέρα απ’ το ότι η μπάντα μου ακούστηκε εν τέλει κάπως μαραμένη, η ατμόσφαιρα για ακόμη μια φορά έχανε πόντους από το open air της φασούλας. Τουλάχιστον ευχαριστήθηκα την αρχή του set με το “Blackest Eyes”. Τους Pro–Pain ενώ τους έχω στη μικρή επαναστατημένη καρδούλα μου που γυρεύει mosh-pit δεν κατάφερα να τους δω στη Warzone (σ.σ.: ειλικρινά ιδιαίτερα την Τρίτη μέρα υπήρχε μεγάλη δυσκολία να μετακινηθείς όσο περνούσε η ώρα) αλλά έμαθα πως σκότωσαν. Αργότερα κι ενώ οι Powerwolf έδιναν πόνο στις κεντρικές σκηνές, οι Lorna Shore, που αν μη τι άλλο είναι πολύ πιο κοντά στα ακούσματά μου από τους πρώτους, έδιναν μαθήματα παλινδρόμησης λάρυγγα και ξυλοφορτώματος. Nice! Οι, σταθερή αξία, Monster Magnet έκαναν το δικό τους, ιδιαίτερα διασκεδαστικό, ποτ πουρί από τα πιο πετυχημένα τους άσματα. Και φυσικά η εμφάνιση που θα ζήλευαν μικροί και μεγάλοι χατζήδες και απανταχού κωλόγιδα εδώ στη Ψαρoκώσταινα, Iron Maiden κυρίες και κύριοι. Δεν θα κάνω καν τον κόπο να αναφερθώ στη setlist, βλέπω στα socials πως όλοι την έχετε ξεψαχνίσει, αναλύσει κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. I’m here for the tea. Να πω κάπου εδώ πως παρακολούθησα όλο τους το σετ από τις οθόνες, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρω να φτάσω οπουδήποτε κοντά στη σκηνή. Επίσης, τα λάθη του Nicko McBrain ήταν αισθητά πετώντας δυο-τρεις φορές εκτός τον Adrian Smith αλλά ο άνθρωπος πέρασε ένα μικρό εγκεφαλικό τον Ιανουάριο που μας πέρασε, μην είστε τέτοιοι. Φυσικά ακούσαμε “Alexander The Great” που OK, πολύ κακό για το τίποτα εκτός κι αν είσαι στην Ελλάδα. Τέλος, ο “Βρασίδας” μας τάραξε στα γαλλικά κι όχι από αυτά που έριξε για τη φωτοβολίδα πέρυσι. Φυσικά το show και η απόδοση της μπάντας ήταν ό,τι καλύτερο για τον μέσο Maiden-α κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Φυσικά η μέρα μας δεν τελείωσε ακόμη οπότε, αφού έφυγαν οι ορδές κόσμου που είχαν μαζευτεί για Maiden, κατεβήκαμε προς τις κεντρικές σκηνές για να δούμε τους, για ακόμη μια φορά εξαιρετικούς, Within Temptation με την αύρα καλής μάγισσας Sharon den Adel να αποτελεί το καλύτερο σβήσιμο. Έχοντας ήδη αρχίσει να σβήνω, έκατσα κατάχαμα για να διαπιστώσω αν ο ντόρος που γίνεται για τους Carpenter Brut έχει λόγο ύπαρξης. Το αποτέλεσμα; Αν ήμουν σε καλύτερη κατάσταση θα χόρευα καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ τους, αν δεν μου έκαναν μήνυση τα πόδια μου. Από κλείσιμο σε κλείσιμο το πηγαίναμε, κι περάσαμε και μια βόλτα από Meshuggah για σημειώσεις Άλγεβρας. Τα παιδιά θέριζαν, δεν το συζητώ σκεφτόμουν καθώς πήρα τον μακρύ δρόμο της επιστροφής.
Μέρα 4η:
Και κάπως έτσι φτάσαμε αισίως στην τελευταία μέρα και λογικά ο καιρός μας έφτυνε μην μας βασκάνει που τα καταφέραμε ως εδώ. Απαραίτητο αξεσουάρ τέταρτης μέρας: αδιάβροχο. Και υπομονή.
Τι είδαν τα ματάκια μας: Πρώτη στάση, main stage για Hollywood Undead οι οποίοι δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό, έκαναν το πλήθος να αγνοεί την «λασπουριά» από ένα σημείο και μετά. Αργότερα ο καιρός μας έκανε τη χάρη και μας άφησε να απολαύσουμε άνευ βροχής την φωνάρα της Lzzy Hale (σ.σ.: εντάξει, σοκ) και τους Halestorm. Δεν έχω λόγια για την απόδοσή τους, εξαιρετικοί. Αργότερα κι ενώ περάσαμε μια βόλτα από την Temple για να διαπιστώσουμε αν τα περί κακού ήχου των She Past Away ισχύουν όντως (σ.σ.: δεν ισχύουν), περιμέναμε καρτερικά μια μπάντα που περίμενα με ανυπομονησία να δω από την πρώτη μέρα. Πιάσαμε σχεδόν κάγκελο λοιπόν στους Electric Callboy και περιμέναμε να ξεκινήσει το πάρτι. Πραγματικά η ενέργεια που παίρνεις από αυτή τη μπάντα είναι απίστευτη, εγώ τους θέλω για φίλους μου. Επίσης, γούσταρα φουλ με το ακομπλεξάριστο κοινό τους που είχαν έρθει με περούκες, στολές μονόκερου κλπ. Το μόνο που με χάλασε είναι που έπρεπε να έχω συνεχώς το νου μου μην φάω κάνα Γάλλο στο κεφάλι, γιατί το crowd surfing ήταν ασταμάτητο. Μετά από αυτό κάποια κενά μνήμης από τον πολύ χορό τα είχα αλλά με έφερε στα σωστά μου η εμφάνιση των Amon Amarth στη διπλανή κεντρική σκηνή. Αναμενόμενα καλή εμφάνιση και πάμε παρακάτω. Ενώ οι Grave Pleasures έκαναν μια αξιοσημείωτα ατμοσφαιρική εμφάνιση στην Temple, σκάει ακύρωση της τελευταίας στιγμής από μια μπάντα που σίγουρα είχα στο πρόγραμμα, Incubus και στη θέση τους μπήκαν οι CrisiΧ. Δεν τους χάλασε το slot, αλλά εγώ λίγο στεναχωρήθηκα. Το άλλο που με χάλασε είναι που δεν κατάφερα να δω τους Dance With The Dead, οι οποίο έπαιζαν παράλληλα με τους Tenacious D. Και αυτό το show δεν χάνεται αγαπητοί. Ήταν η ώρα; Ήταν ο καιρός που επιτέλους μας έκανε τη χάρη; Ήταν το πλήθος που ήξερε και τραγουδούσε μαζί με τους Tenacious D. τα περισσότερα κομμάτια; Ήταν τα θεατρικά κολπάκια της μπάντας που μας έκανε να νιώσουμε πως βλέπαμε και λίγο stand-up comedy; Ό,τι κι αν ήταν, γίναμε μάρτυρες σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ. Αμέσως μετά, το πολυαναμενόμενο reunion των Pantera, σίγουρα έκανε τον κόσμο να περάσει καλά με κομματάρες όπως “Mouth for War”, “Strength Beyond Strength” “Becoming”, “Fucking Hostile”, “Suicide Note Pt.II” και “Cowboys from Hell”, “I’m Broken”, “5 Minutes Alone”, “This Love”, “Yesterday Don’t Mean Shit”, “Hollow” και “Walk”, αλλά πως να το πω τώρα και να μην ακουστεί άσχημα, δεν πολυ-κουνηθήκαμε. Παρόλο που Zakk Wylde happened. Από την άλλη ο Anselmo σχετικά cringe για ακόμη μια φορά (σ.σ.: τον είχα δει και πέρυσι με Down) να τραγουδάει με τη γνωστή τεχνική “είμαι πολύ βαρύς για να ανοίξω το στόμα μου” αλλά it is what it is. Στο μεταξύ, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για την εμφάνιση των Melvins στη Warzone που έκανε κόσμο και κοσμάκη να παραμιλάει με την εμφάνιση τους. Και κάπως έτσι φτάσαμε στους headliners της τελευταίας μέρας, Slipknot, οι οποίο μην δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο τελευταίο album τους, προτίμησαν να κάνουν ένα επικό best of , συν το ότι σε σύγκριση με την περσινή εμφάνισή τους στο Release, μας χάρισαν και μια στιγμή κλάματος εν μέσω ξύλου με το “Snuff”. Μέχρι εκεί κατάφερα να πείσω το κορμί μου να αντέξει. Και μετά ήρθαν, όπως κάθε χρόνο τα πυροτεχνήματα, για να μας θυμίσουν πως είμαστε κατά βάθος μικρά παιδιά που ήρθαν στη δική τους παιδική χαρά για να ξεσπαθώσουν. Και πως μπορεί το σώμα να μην αντέχει τόση “ταλαίπα”, αλλά η ψυχή συγκινείται κάθε φορά σε αυτό το ρημάδι, εθιστικό φεστιβάλ. Άντε, και του χρόνου!
Ανταπόκριση: Αγγελική Καπίρη
Φωτογραφίες: Simon Lopez
