Release Athens 2023 Day #1: Nightwish, In Flames, Insomnium, Elysion
Τετάρτη 7 Ιουνίου 2023, Πλατεία Νερού, Φάληρο
Για ακόμα μια φορά οι πόρτες στην Πλατεία Νερού άνοιξαν ευλαβικά στην ώρα τους και ο κόσμος που βρέθηκε εκεί από νωρίς για να απολαύσει την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, έδειξε το πόσο υποστηρίζει τον θεσμό. Φέτος, εν αντιθέσει με προηγούμενες χρονιές, όπως μας ενημέρωσε η διοργανώτρια αρχή, η σκηνή είναι πλέον μεγαλύτερη των 60 μέτρων, ενώ η προσθήκη ειδικών συστημάτων συσκότισης (black box) έκανε ακόμα πιο επιβλητική την εικόνα της σκηνής στα μάτια των θεατών! Το μεγαλύτερο upgrade του Release Athens είναι το ανανεωμένο και ολοκαίνουργιο ηχητικό σύστημα πλήρους ζώνης της διεθνούς φήμης L- acoustics K1, το οποίο αποτελείται από 64 καμπίνες όπου εξασφαλίζουν την ένταση και την ποιότητα σε όλο το φάσμα συχνοτήτων, παρέχοντας έτσι ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Τέλος, περισσότερα από 240 φωτιστικά σώματα και 250 τμ οθονών πλαισίωσαν την κεντρική σκηνή αλλά και στο μέσο της Πλατείας, πρόσφεραν ένα εντυπωσιακό οπτικοακουστικό show!
Στην ώρα τους λοιπόν βγήκαν οι Elysion, ένα τέταρτο μετά της 18:00, έχοντας τον ρόλο του opening act όχι μόνο της βραδιάς, αλλά και ολόκληρου του festival. Στις αποσκευές τους βεβαίως είχαν και το εξαιρετικό, νέο τους άλμπουμ, “Bring Out Your Dead”, το οποίο δικαίως τους χάρισε την θέση αυτή. Με δυο νέα μέλη στις τάξεις της μπάντας, τον μπασίστα Ανδρέα Ρουφαγαλά (Agatus) και τον drummer Jannis K (ex–Sede Vacante) να πλαισιώνουν τους «παλιούς», δηλαδή την Χριστιάννα στα φωνητικά και τους κιθαρίστες Johnny Zero & Nid, βγήκαν με περίσσιο τσαμπουκά και κέρδισαν με την εμφάνιση τους το κοινό. Θεωρώ ότι με την εμφάνιση τους αυτή και με ένα μεγάλο μέρος του κοινού να τους παρακολουθεί, σίγουρα κέρδισαν την καλύτερη των εντυπώσεων όπως και πολλούς νέους οπαδούς. Ωστόσο βοήθησε σε αυτό πολύ ο εξαιρετικός ήχος που είχε η μπάντα. Ανάμεσα σε άλλα ακούστηκαν τα “Killing My Dreams”, “Blink Of An Eye” & “Raid The Universe”. Εύχομαι σύντομα να τους ξαναδώ σε κάποιο σανίδι. Μπράβο παιδιά.
Setlist: Dreamer / Far Away / Raid the Universe / Someplace Better / Made of Lies / Eternity / Crossing Over / Blink of an Eye / Killing My Dreams / The Rules
Στην δεύτερη εμφάνιση τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους – η πρώτη ήταν το 2018 σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη στο δεύτερο σκέλος της περιοδείας για την προώθηση του “Winter’s Gate” – οι Insomnium κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις για ακόμα μια φορά. Το φετινό άλλωστε “Anno 1696” έχει κερδίσει ήδη θέση στα καλύτερα της χρονιάς και το οποίο τίμησαν με πέντε συνθέσεις, τις “1696”, “Godforsaken”, “Lilian”, “The Witch Hunter” & “White Christ”, όπου στο τελευταίο ανέβηκε επάνω ο Σάκης Τόλης των Rotting Christ και τα τραγούδησε τα μέρη του, με το κοινό να ξεσηκώνεται! Πολύ ωραία έκπληξη για την βραδιά, κάνοντας την εμφάνιση των Φινλαδών metallers ξεχωριστή. Τουλάχιστον εγώ αυτά που ήθελα να ακούσω από το δίσκο τα άκουσα, άλλωστε είχα δηλώσει την θέση μου στο σχετικό αφιέρωμα. Ιδιαίτερη τιμητική είχε επίσης και το “Heart Like A Grave” με τρεις συνθέσεις ενώ με μια σύνθεση τίμησαν τα “Shadows Of A Dying Sun” και “Above The Weeping World”. Σε γενικές γραμμές κέρδισαν το κοινό, είχαν αρκετά καλό ήχο, αν και δεν είναι λίγοι που υποστηρίζουν το αντίθετο. Προσωπικά εγώ τους ευχαριστήθηκα υπέρ του δέοντως και ευελπιστώ να ξαναεπιστρέψουν σύντομα για ένα club show.
Setlist: 1696 / Lilian / While We Sleep / Godforsaken / White Christ / And Bells They Toll / The Witch Hunter / Valediction / Mortal Share / Heart Like a Grave
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα παρατράγουδα με τον Εθνικό Διχασμό για το επόμενο σχήμα. Ο λόγος λοιπόν για τους In Flames, του οποίους είχα να δω επί Ελληνικού εδάφους είκοσι τρία (23) ολόκληρα χρόνια στο σημερινό Πάρκο Τρίτση με το “Clayman” να είναι στις αποσκευές τους. Μετά από αυτό τι άλλο να θέλει κανείς; Τελευταία φορά ήταν στα πλαίσια του “Come Clarity” το 2006 στο Lisebergshallen στο Gothenburg της Σουηδίας, κοινώς εντός έδρας και με ένα setlist όνειρο! Πλέον μπορεί από το κλασσικό line-up – το οποίο μας λείπει ρε γαμώτο! – να υπάρχουν μόνο οι Anders Fridén & Björn Gelotte, αλλά φαίνεται πως οι Chris Broderick και Tanner Wayne κολλάνε μαζί τους σε κιθάρα και τύμπανα αντίστοιχα. Ήσυχη δύναμη εδώ και μια εξαετία στις εμφανίσεις τους ο Niels Nielsen στα πλήκτρα ενώ όπως μας είπε και ο Fridén, «μεταγραφή αεροδρομίου» αποτέλεσε ο Liam Wilson των The Dillinger Escape Plan στο μπάσο, αντικαθιστώντας τον Bryce Paul Newman μετά από μια πενταετή πορεία με το συγκρότημα. Και πιστέψτε με, ο Liam Wilson έμαθε ένα setlist σε απίστευτα λίγο χρονικό διάστημα.
Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό. Μπορεί η μπάντα να έδωσε τον καλύτερο της εαυτό επί σκηνής αλλά από την άλλη, το κοινό φάνηκε ατάραχο στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης τους, αν και υπήρξε και ένα σχετικό moshpit σε κάποια φάση. Από ότι φαίνεται οι περισσότεροι, όπως και ο γράφων άλλωστε, έχουν μείνει κολλημένοι έως και την “Come Clarity” εποχή, άσχετα αν το τελευταίο τους πόνημα, το “Foregone”, είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ και ότι καλύτερο έβγαλαν από το προαναφερθέν δίσκο έως σήμερα. Σε αυτό που βγάζω το καπέλο στον Fridén είναι οι ατάκες τύπου «Πολύ ήσυχοι είστε σήμερα» όπως και αυτή η αηδία με το κοινό να τραβάει με κινητά σχεδόν όλη την εμφάνιση. Τι σκατά πας σε συναυλία γαμώ το φελέκι μου και το κάνεις αυτό; Δεν σέβεσαι τον διπλανό ή την διπλανή σου που έδωσε τόσα χρήματα για να το δει και έχει εσένα να του κόβεις την θέα; Φτάνει πια αυτή η μάστιγα! Καλά έκανε και μας ξεφτύλισε.
Το setlist βασίστηκε στα “A Sense Of Purpose”, “Clayman”, “Come Clarity”, “Foregone” & “I, the Mask” , όπου εκπροσωπήθηκαν με δυο κομμάτια το καθένα ενώ με μια σύνθεση εκπροσωπήθηκαν τα “Battles”, “Lunar Strain”, “Reroute To Remain”, “Siren Charms” και “Sounds Of A Playground Fading”. Ειδικά στο “Behind Space” έπαθα ένα shock! Προφανώς και γούσταρα στα “Pinball Map”, “Cloud Connected”, “Only For The Weak” και “Take This Life”, αλλά δεν κρύβω πως θα ήθελα να ακούσω ένα “ Moonshield”, ένα “ Gyroscope”, ένα “Ordinary Story” ή έστω ένα “Trigger” βρε αδερφέ. Τι να κάνεις όμως; Για αυτό και προς το τέλος του setlist, εγώ προσωπικά είχα αρχίσει να βαριέμαι κάπως.
Setlist: The Great Deceiver / Where The Dead Ships Dwell / Leeches / Everything’s Gone / Pinball Map / The End / Behind Space / Cloud Connected / Only For The Weak / Call My Name / State Of Slow Decay / Alias / The Mirror’s Truth / I Am Above / Take This Life
H ώρα κοντεύει 23:00 και οι απόλυτοι headliners της βραδιάς ήταν έτοιμοι να πατήσουν το σανίδι, επιστρέφοντας μετά από δεκαπέντε (15) χρόνια στην ώρα μας. Ο λόγος λοιπόν για τους Nightwish οι οποίοι έφεραν το “Human. :||: Nature.” επί σκηνής, τον τελευταίο δίσκο της μπάντας που κυκλοφόρησε εν μέσω Covid-19 (2020). Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν θύμιζαν απολύτως τίποτα με αυτό που θυμόμουν και όχι λόγω line-up, αφού από τότε μέχρι τώρα μόνο οι Emppu Vuorinen & Tuomas Holopainen έχουν μείνει σταθεροί. Μπορεί η συνολική εικόνα να ήταν εξαιρετική, αλλά η ατομική δεν… Που είναι το χαμόγελο του Emppu; Το καθολικό κοπάνημα του Tuomas; Έδειχναν ότι ήταν τελείως «ξύλινοι», σε σημείο αγγαρείας. Οι μόνοι που φάνηκαν να το διασκεδάζουν ήταν οι Troy Donockley & Floor Jansen, όπου για την δεύτερη θα αναφερθώ εκτενέστερα παρακάτω. Οι «νέοι» Kai Hahto & Jukka Koskinen, αμφότεροι μέλη των Wintersun, ήταν πολύ καλοί εκτελεστικά, σχεδόν αψεγάδιαστοι. Μπορεί να υπήρχαν τεχνικά προβλήματα σε σημεία να ψάχνεις κιθάρες, μπορεί να με εκνεύρισαν προσωπικά οι τύπου «αμμοβολή» στις οθόνες. Πάλι καλά που είχαν την Floor γιατί…
Για την Floor Jansen τι να πει κανείς για αυτήν την γυναίκα; Για το ότι νίκησε τον καρκίνο; Για το ότι στάθηκε και έβγαλε όλο το setlist της εμφάνισης παρόλο που έλεγαν περί αφαίρεσης κομματιών λόγω της εγκυμοσύνης της (σ.σ.: διανύει τον έκτο μήνα αν δεν απατούμε); Για το ότι δεν σταμάτησε να κοπανιέται σε σημείο που να λες «Πάει, το παιδί θα βγεί τώρα!». Φτου σου κοπελάρα μου, μακάρι όλες και όλοι να ήταν σαν και εσένα. Είσαι η απόλυτη! Τυχερός που σε είδα να τραγουδάς για εμάς.
Για το μουσικό και την επιλογή των κομματιών, είμαι γενικά ικανοποιημένος. Άκουσα τα αγαπημένα μου από το “Once” (σ.σ.: “Dark Chest of Wonders”, “Ghost Love Score” & “Nemo”), αν και θα ήθελα και το “Wish I Had an Angel” έστω και με τον Troy στα φωνητικά (σ.σ.: Marco Hietala λείπεις αφάνταστα!), άκουσα ένα “Sleeping Sun” και εννοείτε ότι μαγεύτηκα στο “The Greatest Show on Earth”. Αλλά όλα αυτά δεν θα ήταν τίποτα δίχως την Floor. Μην κράζεις εσύ που το διαβάζεις, έπρεπε να ήσουν εκεί να το ζήσεις. Επίσης μπράβο τους που πρόβαλλαν τον Παρθενώνα με το άγαλμα της Αθηνάς όπως επίσης τον μακαρίτη Alexi Laiho. Ώρα λοιπόν να κλείσει το κεφάλαιο και να περιμένουμε το επόμενο…
Setlist: Noise / Storytime / Tribal / Élan / Dark Chest of Wonders / How’s the Heart? / I Want My Tears Back / Sahara / Nemo / Sleeping Sun / Shoemaker / Last Ride of the Day / Ghost Love Score / The Greatest Show on Earth / All the Works of Nature Which Adorn the World: Ⅷ. Ad Astra (Floor sang The vocal parts)
Κείμενο: Νίκος Σιγλίδης
