[Option A]
Nightwish. Ένα από τα ηγετικά συγκροτήματα, για κάποιους το ηγετικό, στον χώρο του. Tuomas Holopainen. Ένας συνθέτης ιδιοφυΐα με ό,τι καταπιάνεται, ακόμα και στις λιγότερο εμπορικές στιγμές του. Πέντε χρόνια είναι ίσως πολλά για τον διάδοχο του “Endless Forms Most Beautiful”, αλλά ένα έργο τέχνης θέλει όσο χρόνο θέλει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Αποφάσισα να ακούσω το “Human…” με μεγάλα ακουστικά. Μια τακτική που εφαρμόζω μόνο σε albums που ξέρω ότι έχουν βάθος και πολύ λεπτομέρεια και πιστέψτε με, αυτό είναι ένα τέτοιο album. Δεκαεφτά κομμάτια βρήκαν τον δρόμο τους στο γραμματοκιβώτιο μου και το ταξίδι άρχισε.
Το “Human…” λοιπόν είναι μια λογική συνέχεια του “Endless…”. Περισσότερο συμφωνικό και λιγότερο metal. Η αίσθηση του soundtrack είναι εδώ ακόμα πιο έντονη και δεν ήταν λίγες οι φορές που είπα ότι περισσότερο είχα την αίσθηση πως ακούω ένα soundtrack με metal όργανα παρά το αντίθετο. Συνθέσεις κάθε διάρκειας και μεγάλης ποικιλίας, εξάλλου όπως ανέφερα δεκαεφτά συνθέσεις είναι αν μη τι άλλο ένας εντυπωσιακός αριθμός.
H Floor Jansen για άλλη μια φορά εντυπωσιακή. Όμως θα επιμένω ότι συμφωνώ με αυτούς που πιστεύουν ότι η επιλογή της έγινε για να στηρίξει το συγκρότημα τα παλιότερα κομμάτια του, παρά για τις δυνατότητες της. Και η αλήθεια είναι πως και εδώ ελάχιστα σημεία εντόπισα που δεν θα μπορούσε να ερμηνεύσει η προκάτοχός της. Αλλά αυτό μικρό ρόλο παίζει πλέον. Από την άλλη ο Marko Hietala έχει περιοριστεί αρκετά στον ρόλο των φωνητικών.
Όλα καλά ως εδώ. Αλλά τι μας μένει στο τέλος; Για εμένα ένας δίσκος εντυπωσιακός αλλά που δύσκολα στο σύνολο του μπορεί να αντέξει την τριβή του χρόνου. Γιατί για κάθε εντυπωσιακό κομμάτι όπως το πανέμορφο “Noice”, το “Harvest” (που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι σε ένα δίσκο τις Loreena McKenitt) ή τα “How’s The Heart” και “Vista” υπάρχουν άλλες τόσες που απλά δεν με άγγιξαν. Ίσως είναι και λογικό λόγο πληθώρας συνθέσεων.
Σέβομαι το όραμα του συνθέτη που κάνει αυτό που του λέει η καρδιά του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εξίσου με συνεπαίρνει. Αν σας άρεσε πολύ το “Endless…” το “Human…” θα σας εντυπωσιάσει. Αν πάλι όχι, μάλλον θα πρέπει να ανατρέξετε στον κατάλογο του σχήματος για καλύτερες μέρες.
7,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
[Option B]
Πέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του “Endless Forms Most Beautiful”, της τελευταίας, μέχρι πρότινος, δισκογραφικής δουλειάς των Nightwish, η οποία χαρακτηρίστηκε από τη μεταγραφάρα που ακούει στο όνομα Floor Jansen. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα μείνει ιδιαίτερα εντυπωσιασμένη από το “Endless…”, ενώ πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου να αναπολεί τις εποχές της Tarja που δεν πρόλαβα καν να ζήσω από πρώτο χέρι. Ωστόσο, επειδή είμαι «ολίγον τι» Floor fangirl και, επίσης, δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει έτσι εύκολα τα μουσικά οράματα του Tuomas Holopainen, δε μπορώ να μην έχω και πάλι ελπίδες για το “Human. :||: Nature.”.
Πρώτα απ’ όλα, το “Human. :||: Nature.” αποτελείται από δύο μέρη και κατ’ επέκταση δύο δίσκους. Το πρώτο είναι αυτό που θα μας απασχολήσει παρακάτω και το δεύτερο είναι ένα ορχηστρικό κομμάτι τριάντα λεπτών, το οποίο χωρίζεται σε οχτώ μέρη. Ξεδιπλώνει όλη τη μαεστρία του Holopainen, αλλά πιστεύω πως δύσκολα ο μέσος οπαδός θα καθίσει να το ακούσει πολλές φορές.
Στα του πρώτου μέρους τώρα, από τα αρχικά δευτερόλεπτα μπορείς να νιώσεις τη folk, ακόμη και ethnic, αισθητική του νέου album. Η συγκεκριμένη αισθητική, μάλιστα, δε θα περιοριστεί μόνο στην έναρξη, αφού θα την ξανασυναντήσουμε σε πολλά σημεία του δίσκου. Έπειτα, δεν αργεί να σκάσει η γνωστή ορχηστρική μεγαλοπρέπεια των συνθέσεων των Nightwish και αμέσως να βαδίσουμε σε οικεία μονοπάτια. Έρχεται και η φωνάρα της Floor και δένει τα πάντα μεταξύ τους. Εδώ έχουμε το πρώτο παράπονο. Είναι, πιστεύω, γνωστό πως η Floor έχει απίστευτες φωνητικές δυνατότητες, ωστόσο νιώθω ότι πάλι δεν μπόρεσαν να απελευθερωθούν σε αυτό το δίσκο. Παραμένει εξαιρετική, αν και θα μπορούσε να απογειωθεί πιο πολύ εάν βοηθούσαν κι άλλο οι συνθέσεις, οι οποίες επικεντρώνονται περισσότερο στο συμφωνικό κομμάτι. Ας ελπίσουμε στις συναυλίες να πάρει καμιά πρωτοβουλία για να εμπλουτίσει τα κομμάτια, όπως έγινε και με το “Ghost Love Score” για παράδειγμα, και να μας σηκωθεί η τρίχα πάλι.
Πέρα από την συμφωνική λαίλαπα και τον… tribal αέρα, υπάρχουν πολλά γκρουβάτα σημεία, ενώ επίσης επενδύονται πολλά στην ατμοσφαιρικότητα, όπως και στην ποικιλία των φωνητικών, αφού, πέρα της Floor, χρησιμοποιούνται και οι φωνές των Marko Hietala (ελάχιστα και αυτό πόνεσε πολύ) και Troy Donockley. Είναι ένα σαρωτικό album με πολλές μουσικές στρώσεις, οπότε είναι αδύνατο να ακουστεί χαλαρά και δίχως προσοχή εάν θέλει κάποιος να το νιώσει. Στο τελευταίο κομμάτι του πρώτου μέρους, δε, υπήρξε μια doom εισαγωγή που πρόσθεσε μια μελαγχολική διάθεση και έκανε την μαύρη μου ψυχούλα να αγαλλιάσει, ενώ το χέρι μου πάτησε πολλές φορές “replay”.
Παράπονο δεύτερο και σημαντικότερο. Εάν εξαιρέσουμε το δεύτερο κομμάτι, “Noise”, το οποίο ορθώς κυκλοφόρησε ως πρώτο single, πρέπει να φτάσουμε στα δύο τελευταία τραγούδια για να ακούσουμε κάτι πιο αξιοσημείωτο. Καλώς ή κακώς, κάθε album χρειάζεται τα hit-άκια του. Αν χρειάζεται να περάσουν σαράντα λεπτά για να φτάσουμε σε αυτά, άστο. Θα απολαύσουμε τις πομπώδεις συνθέσεις, αλλά κάποια στιγμή θα αναρωτηθούμε τι μας έμεινε από όλα αυτά στο μυαλό.
Ανταποκρίθηκε το “Human. :||: Nature.” στις προσδοκίες μου; Όχι ακριβώς, αλλά δεν έκανε και άσχημη δουλειά. Απλώς, θα ήθελα λίγα περισσότερα. Holopainen, ξύπνα και ξεκίνα να χρησιμοποιείς στο έπακρο τις δυνατότητες της Floor. Θα είναι η τέλεια αρχή.
7/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com
