Παραδέχομαι πως το “Ready To Strike” του 1985 είναι κλασικό hard rock album για πολύ κόσμο. Αυτό όμως δε δικαιολογεί το γεγονός πως για τα επόμενα 25 χρόνια έπρεπε να τρώμε στη μάπα κάθε είδους μετριότητες που μας πλάσαρε ο Carmine Appice και οι King Kobra. Μετά και την προπέρσινη “αναγέννηση” με το ομότιτλο (και σχεδόν αδιάφορο) album, ήρθε η ώρα για το “King Kobra II”. Σαφέστατο πείραγμα της μπάντας προς τους ακροατές, καθώς στην ουσία αποτελεί την έκτη τους δουλειά. Τα πρώτα δείγματα του δίσκου με το “Hell On Wheels” ήταν άκρως θετικά, καθώς οι King Kobra φαίνονται να κάνουν ένα τρελό πισωγύρισμα στο γνήσιο rock των 80’s, αφήνοντας στην απ’ έξω τις βελτιωμένες και καλογυαλισμένες παραγωγές που είχε ο ήχος της προηγούμενης κυκλοφορίας. Το χαρμόσυνο αυτό νέο ενισχύεται πλήρως με την επιστροφή του παλιού καλού Paul Shortino που αγαπήσαμε με Quiet Riot και Rough Cutt. Από τη μία είναι οι ευχάριστες ρυθμικές κιθάρες, από την άλλη τα blues που αχνοφαίνονται σε αρκετά σημεία των συνθέσεων. Βάζοντας όλα τα κομμάτια στη θέση τους, ίσως έχεις ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί από τους King Kobra την τελευταία 20ετία. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις. Έχεις να κάνεις με hard rock τραγούδια απλοϊκά στη δομή τους που μπορούν να σε ταρακουνήσουν συθέμελα. Καλύτερα για μένα μάλλον είναι τα “Knock ‘Em Dead”, “The Ballad Of Johhny Rod” (ναι ρε πούστη!), “Running Wild”, το πιο glam “Don’t Keep Me Waiting” και το τελείως 70’s “Deep River” με πάμπολλες επιρροές από Deep Purple, μεγαλύτερη του οποίου σίγουρα είναι η backing χρήση του Ηammond. Δυστυχώς το album χάνει αρκετό έδαφος με τις φτωχές μπαλάντες “Take Me Back” και “We Go Round”. Βαρετές όσο δεν πάει και με τα φωνητικά της δεύτερης να θυμίζουν άχαρη κόπια του Bryan Adams, μένουν πολύ πίσω συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Ανακεφαλαίωση: Το “King Kobra II” είναι ένας πολύ καλός rock δίσκος που μαρτυρά πως φέτος οι King Kobra είπαν να σοβαρευτούν και να γράψουν τραγούδια της προκοπής. Όσοι αγαπάτε κλασικές μπάντες όπως Whitesnake, Deep Purple και (απ’ ό,τι φαίνεται) ZZ Top, δίχως δεύτερη σκέψη αξίζει να το ακούσετε. Άντε μπράβο, ρε μουστακαλή! Και σ’ είχα ξεγραμμένο.
7.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
