Και πάνω που λες ότι θα έχεις «δει» όλα σε αυτή την μουσική, η Γερμανία ξανά σου θυμίζει πως είναι «αστείρευτη» από φαεινές ιδέες. Μετά από θεματικούς δίσκους για την πρωινή ζώνη των cartoon της δεκαετίας του ‘80 και ‘90, την αγάπη για το ρετρό γενικά και συγκεκριμένα για ταινίες όπως το “Back To The Future”, τώρα έχουμε και δεινόσαυρους/ρομπότ ενάντια σε γαλαξιακούς ninja υπό τους ήχους πάντοτε euro power. Κοινώς, Power Rangers και power metal. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να έχει διαφορετική ηχητική πλαισίωση ένα τέτοιο θέμα.
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο στο θεματικό κομμάτι, στο τέλος της ημέρας μουσικά είμαι εδώ για να εκφέρω γνώμη, όχι για το κατά πόσο μου ταιριάζει το κάθε τι κατεβάζει η «γκλάβα» του καθενός. Οι Victorius, τους οποίους δεν γνώριζα μέχρι πρότινος, στον έκτο τους πλέον δίσκο “Dinosaur Warfare Pt. 2, The Great Ninja War” ενώνουν τις θεματικές των δύο προηγούμενων δουλειών τους και με αυτόν τον τρόπο δημιουργούν μία τριλογία. Μουσικά όπως προανέφερα, η μπάντα κινείται στο euro power metal με μικρές ορχηστρικές δόσεις εδώ και εκεί. Τιμούν πλήρως τα όποια “cliche” του είδους και είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κάποιος από μια τέτοια κυκλοφορία.
Δίκασο μέχρι να σβήσει ο ήλιος, ασταμάτητη «κλωτσοπατινάδα» στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου με τις απαραίτητες ανάσες εδώ και εκεί ώστε να ενταθεί η αναμονή αλλά και το «σκάσιμο» των ομαδικών refrain. Κιθαριστικά riffs σε μόνιμο «ξύσιμο» συνοδευόμενα από άκρως μελωδικές δισολίες και αρμονίες σε φουλ ταχύτητες, φέρνοντας στο νου την σχολή των Dragonforce. Το μοναδικό πράγμα που «χαλάει» λίγο την μανιέρα είναι το κομμάτι της φωνής, το οποίο προς μεγάλη μου έκπληξη κινείται σε αρκετά μεσαίες συχνοτικά περιοχές. Δεν ακροβατεί όπως θα ήταν αναμενόμενο ίσως σε υψηλές περιοχές, δεν αναλώνεται σε κλασικές τσιριχτές φιοριτούρες. Αυτό που παραμένει είναι οι πιασάρικες φωνητικές γραμμές, τα ας το πούμε ανθεμικά refrain και τα ομαδικά χορωδιακά φωνητικά. Ότι ακριβώς θα ήθελε δηλαδή ο κάθε φίλος του σχετικού είδους.
Σε κοινές γραμμές το “Dinosaur Warfare Pt. 2, The Great Ninja War” είναι ένας δίσκος που εκπροσωπεί τον ήχο του επάξια. Καλοπαιγμένος, με σωστές συνθέσεις, καλή παραγωγή αλλά στα δικά μου αυτιά, ολίγον τι «αδιάφορος». Η κλασσική δηλαδή πλέον περίπτωση του ναι μεν αλλά. Δεν κέρδισα κάτι από την ακρόαση του, παράλληλα όμως δεν μπορώ να πω ότι έχασα και τον Χ χρόνο από την ζωή μου. Μόνο για τους φίλους του είδους θα μπορούσα ίσως να τον χαρακτηρίσω. Για όλους τους άλλους, μας φτάνουν και όσα είχαμε.
7/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
