Το πόση δεξιοτεχνία διαθέτει η Φινλανδία όσον αφορά ατμόσφαιρα και μελωδία είναι παγκοσμίως γνωστό. Αυτό όμως συμβαίνει μόνο όταν έχεις να κάνεις κατά βάση με πιο death metal ήχους. Στον τομέα του heavy/power δυστυχώς, οι Φινλανδοί ταξιδεύουν εδώ και χρόνια σε άγνωστα νερά, με μοναδική σωσίβια λέμβο τους παλαιωμένους πια Stratovarius. Ένα από αυτά τα ταξίδια είναι και εκείνο των SoulHealer, οι οποίοι κοντεύουν αισίως τα δέκα χρόνια ύπαρξης με το “Up From The Ashes” να αποτελεί συνολικά την τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά.
Ξεκινάμε από τα θετικά. Το “Up From The Ashes” διαθέτει όλα εκείνα τα διασκεδαστικά στανταράκια που χρειαζόσουν κάποτε για να ακούσεις έναν σεβαστό heavy/power δίσκο. Ρυθμικά riffs, μελωδικές δισολίες παρμένες από κλασικές μπάντες του παρελθόντος και μεγαλεπήβολες ερμηνείες συνοδευόμενες από backing vocals που θα προσέδιδαν έναν πιο επικό αέρα στις συνθέσεις. Οι πιστοί αυτοί κανόνες τηρούνται εδώ με σχεδόν τυπικό τρόπο. Δες το αλά-Helloween break με το μπάσο στην αρχή του “Prepare For War” ή το ωραίο Judas Priest “ριπάρισμα” στα riffs του “The Final Judgement” και θα καταλάβεις στο περίπου τι πορεία ακολουθεί το album. Έχει ωραίες ταχύτητες, αξιοπρεπές drumming από τον Timo Immonen, ενώ πρέπει να τονιστεί πως τα solos γερμανικής σχολής είναι μακράν ό,τι καλύτερο θα εντοπίσεις στην ακρόαση. Στα αρνητικά τώρα. Αν προσπεράσω τον αρχικό ενθουσιασμό, η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μέτρια κυκλοφορία στην καλύτερη των περιπτώσεων. Όλα τα κομμάτια έχουν τη γνωστή, αναμασημένη φόρμουλα που έχει κάνει αυτό το είδος αναλώσιμο. Και, κακά τα ψέματα, οι ερμηνείες του Jori Kärki δεν ταιριάζουν καθόλου στο κλίμα, καθώς πρόκειται για τραγουδιστή χαμηλότερων φωνητικών τόνων με δυσάρεστο αποτέλεσμα την ενοχλητική -για τον ακροατή- αστάθεια κάθε φορά που ξεκινάει τις ψιλές. Κρίμα, γιατί με τέτοιες καταπληκτικές μελωδίες τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ καλύτερα.
Τι έχει λοιπόν να μας προσφέρει το “Up From The Ashes”; Καθαρόαιμο heavy/power metal με μπόλικες και σωστά προσαρμοσμένες επιρροές, ένα frontman που μάλλον δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας και (ναι, θα το επαναλάβω!) καταπληκτικά solos που κοντράρουν μεγαλύτερα ονόματα. Τέλος, τα κομμάτια όπως ήταν αναμενόμενο δε σφύζουν από πρωτοτυπία, αλλά στην τελική η πρωτοτυπία ανέκαθεν ήταν το αγκάθι αυτού του ιδιώματος. Για τους die-hard οπαδούς πάντως, αξίζει μια ματιά.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
