Πάνε δέκα ολόκληρα χρόνια που μας άφησε, παρόλα αυτά δεν σταματά να μας εντυπωσιάζει ακόμα με το πόσο μοναδικός κιθαρίστας και μουσικός ήταν. Δέκα χρόνια μετά λοιπόν έρχονται στο φως τέσσερα νέα κομμάτια του καθώς και τέσσερις διασκευές.
Πρώτος τιμώμενος ο Freddie King και το “I’m Tore Down” το οποίο πήρε μια γερή δόση από το χαρακτηριστικό στυλ και παίξιμο του Gary Moore ο οποίος δε, συνήθιζε να το τιμά στις ζωντανές του εμφανίσεις αρκετά συχνά. Επόμενο στην σειρά, μία instrumental έκδοση του “Stepping Out” του μοναδικού Memphis Slim, καμβάς για τον Gary για να γεμίσει με solos. Ιδιαίτερα ευχάριστο κομμάτι.
Ακολουθεί το «διαμαντάκι» της κυκλοφορίας, το “In My Dreams” με τις έντονες αναφορές στο “Still Got The Blues”. Πάρα πολύ όμορφο και ευαίσθητο κομμάτι, με εξαιρετικές ερμηνείες τόσο φωνητικά όσο και κιθαριστικά. Θα μπορούσε να αποτελεί αυτόματα κλασικό κομμάτι αν κυκλοφορούσε νωρίτερα μέσα στην καριέρα του. Επτά λεπτά απόλυτης απόλαυσης αποτελεί το κομμάτι που ακολουθεί, καθώς ο οποιοσδήποτε συνδυασμός του Gary Moore με τον βασιλιά B.B. King από μόνος του αποτελεί ευλογία. Ο λόγος για το ομότιτλο “How Blue Can You Get”.
Δεύτερο καινούριο κομμάτι το “Looking At Your Picture” το οποίο σε γενικές γραμμές διακατέχεται από ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα και που για κάποιο λόγο νομίζω πως ο Billy Gibbons θα του ταίριαζε γάντι πίσω από το μικρόφωνο. Λίγο άχαρο το κλείσιμό του, κάπως πρόχειρο αλλά ενδιαφέρον κομμάτι σαν σύνολο. Όταν είσαι μάγκας διασκευάζεις και τον εαυτό σου, κάτι που έκανε ο Gary στο “Love Can Make A Fool Of You” το οποίο είχε αρχικά κυκλοφορήσει σαν bonus κομμάτι στο “Corridors Of Power” του 1982. Πολύ ταιριαστή η blues αισθητική στο κομμάτι, του οποίου η αρχική έκδοση είχε αρκετά πιο pop ύφος.
Τελευταία διασκευή του άλμπουμ το “Somebody Wrong” του Elmore James, το οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε κουνήσει από την καρέκλα σου. Σεμιναριακός ο Gary και σε αυτό το κομμάτι. Κλείσιμο με το “Living With The Blues”, την τελευταία αυθεντική σύνθεση του δίσκου. Ιδιαίτερα μελαγχολικό και χορταστικό από ερμηνείες, κλείνει το άλμπουμ με τον σωστότερο τρόπο.
Σε γενικές γραμμές δεν μιλάμε για μία κακή κυκλοφορία. Και μόνο το προνόμιο του να μπορείς να ακούς τον Gary Moore να παίζει και να τραγουδάει ακόμα μια φορά είναι από μόνο του κάτι θετικό. Και ο άνθρωπος πραγματικά έχει τρομερές ερμηνείες και παίξιμο σε όλα τα κομμάτια. Βέβαια, υπάρχει μια αίσθηση προχειρότητας στην όλη παραγωγή, υποθέτω πως μιλάμε για δοκιμαστικές ηχογραφήσεις και jamming sessions.
Δεν ξέρω πως να βαθμολογήσω έναν τέτοιο δίσκο και με ποιο κριτήριο. Και μόνο το να γράφω το όνομα του Gary Moore αισθάνομαι μικρός, πόσο μάλλον να κάνω «κριτική». Το “How Blue Can You Get” νομίζω απευθύνεται καθαρά σε απόλυτους συλλέκτες της δουλειάς του και κατά την γνώμη μου αρκετά πιο «επιχειρηματική» κίνηση παρά οτιδήποτε άλλο. Αλλά και μόνο το να τον ακούς να κουρδίζει αυτόν τον άνθρωπο, αποτελεί δώρο στην ανθρωπότητα. Συνεπώς, το αφήνω πάνω σας.
8/10
Κωνσταντίνος Μάρης
c[email protected]
