Οι Καναδοί thrashers είχαν ταράξει τα νερά κυρίως της underground σκηνής με το “None Shall Defy”, 30 χρόνια πίσω! Το συγκρότημα, αφού προχώρησε σε κάποιες αλλαγές στο line up (Kiel Wilson των Severed Serenity στα τύμπανα και Daniel Nargang, ο τραγουδιστής των Kick Axe στη θέση του μπάσου), γιορτάζει με τον καλύτερο τρόπο τα τριάντα χρόνια ύπαρξής του, επιστρέφοντας, μετά από δεκατρία χρόνια από το τελευταίο τους τρίτο πόνημα “One Who Points To Death”, με ένα δίσκο «μπόμπα»!
Το εναρκτήριο “Enter The World Of The Undead” δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αμφισβήτηση και καταιγιστικά σε πιάνει κατευθείαν και απότομα από το λαιμό, με όλη τη συνέχεια να είναι ανάλογη. Το πρώτο βασικό στοιχείο και εννοείται από τα πιο θετικά είναι η πολύ καλή παραγωγή, την οποία διακρίνει κανείς ακούγοντας και τον υπόλοιπο δίσκο. Όλα τα όργανα ακούγονται πεντακάθαρα, με το μπάσο να πυροβολάει κανονικά, μιλώντας γενικά για δύναμη και ένταση σε ένα φρεσκότατο και «καινούριο» ήχο, σε ένα άλμπουμ δυναμίτη! Αν κάτι ΔΕΝ είναι το νέο άλμπουμ των Infernal Majesty, τότε αυτό είναι ακατέργαστο thrash! Υπάρχουν κάμποσα φοβερά riffs που σου καρφώνονται στο μυαλό, όπως και το εξώφυλλο με τον “Death Angel” ή “Fallen Angel”, που δημιουργήθηκε από τους ταλαντούχους καλλιτέχνες Safir και Rifas. Επίσης, πρέπει να πω ότι έχω λατρέψει τα κάφρικα φωνητικά του Chris Bailey. Εάν κατάλαβα καλά, στιχουργικά σε κάποια κομμάτια, η μπάντα τα χώνει με αρκετά ειρωνικό τρόπο στη θρησκεία και στον «καλό Θεούλη», πάντα κάνοντας τις δικές τις αντιθέσεις με κομμάτια όπως το “Signs Of Evil”! Αν θέλετε και παραπάνω μελωδικές γραμμές, σίγουρα θα τις βρείτε σε κομμάτια όπως τα “Another Day In Hell” ή “No God” (επικό!). Αυτό με τη μελωδία είναι κάτι που νομίζω ποτέ δεν είχαμε δεδομένο στα thrash συγκροτήματα και τις κυκλοφορίες, εδώ το καταφέρνουν άψογα και με ισορροπία.
Βασικά δεν υπάρχει λόγος να μπω σε διαδικασία να αναλύσω τα υπόλοιπα κομμάτια. Ο δίσκος «σπέρνει» όλος, έχοντας τα πάντα! Riff-άρες, φοβερό τεχνικό παίξιμο στα τύμπανα ανά στιγμές, μελωδία, καφρίλα, σπουδαίο μπάσο, τα πάντα! Ναι ένα αρκετά χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι το “House Of War”. Τέτοιοι δίσκοι κάνουν πάρα πολύ καλό στο ιδίωμα, κάνοντάς το να μην μένει στάσιμο και να ακούγεται ίδιο, προσθέτοντας φυσικά φρεσκάδα και κάτι που ακούγεται φρέσκο και καινούριο, πιο μοντέρνο. Βετεράνοι βεβαίως του thrash, οπότε λογικό το φοβερό αυτό αποτέλεσμα, προσφέροντάς μας ένα πορωτικό δίσκο «δυναμίτη», που ακούγεται ολόκληρος, συνεχόμενα και στο repeat! Οπωσδήποτε και συμφωνώ με την ατάκα του Chris ότι είναι ότι καλύτερο έχουν κάνει μετά το ιστορικό ντεμπούτο “None Shall Defy”. Επέστρεψαν καταιγιστικά, δείχνοντας άγριες διαθέσεις. Σίγουρα είναι λίγο δύσκολο μετά από τριάντα χρόνια, αλλά μακάρι να μας χαρίσουν ανάλογες σπουδαίες κυκλοφορίες σαν και αυτή στο μέλλον.
8.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
