Νεοσύστατη μπάντα. Σχηματίστηκε το 2013 από μουσικούς που υπήρχαν σε διάφορες άλλες μπάντες, παίζοντας διαφορετικά είδη. Επίσης, είναι από το Γιβραλτάρ! Δε νομίζω ότι ξέρω άλλο συγκρότημα από εκεί, τουλάχιστον δε μου έρχεται στο μυαλό. Αποτελούνται από τρία αδέρφια (λογικά), την Divi Cano στα φωνητικά και τους Glenn Cano και Paul P. Cano στα πλήκτρα και την κιθάρα αντίστοιχα. Τα υπόλοιπα μέλη είναι ο Mark Brooks στα τύμπανα και ο Darren Fa στο μπάσο. Σαν πρώτα βήματα παραπάνω να σημειώσουμε ότι έχουν παίξει support στους Saxon στο Hard n Heavy festival στη χώρα τους τον Ιούνιο του 2015, ενώ το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς εμφανίστηκαν στο Gibraltar Music Festival όπου headliners ήταν οι Kings Of Leon και Duran Duran.
Πρόκειται για τυπικό gothic metal με γυναικεία φωνητικά, ή female fronted metal εάν προτιμάτε. Το κομμάτι που ανοίγει το ντεμπούτο τους, είναι το καλούτσικο “Wonderland”, το οποίο ήταν και το αρχικό demo track και αυτό που ανέβηκε πρώτο στο Youtube τον Ιανουάριο του 2015. Λογικό λοιπόν να είναι και από τα πιο δουλεμένα τραγούδια του δίσκου. Θα έλεγα ότι ταιριάζει στους φίλους των Delain ή των Edenbridge. Γενικά, έχουμε να κάνουμε κατά βάση με τυπικές συνθέσεις του ιδιώματος που δεν έχουν να δώσουν το κάτι παραπάνω, το κάτι πιο ξεχωριστό και διαφορετικό σε σχέση με το κάμποσο υλικό που κυκλοφορεί στο είδος όλα αυτά τα χρόνια. Τα κομμάτια που πλασαρίστηκαν πρώτα και ακούστηκαν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς στην Αργεντινή, την Ισπανία και την Αγγλία, ήταν η μάλλον βασική μπαλάντα του άλμπουμ “Memories” και το “Forbidden Love” (και τα δύο radio friendly). Το ίδιο ισχύει και για τα “Lilith” και “Fallen” όσον αφορά την Αργεντινή. Στο τελευταίο , παρατήρησα ότι πραγματικά δε μου άρεσε καθόλου η φωνή της Divi, κυρίως στα ανεβάσματα και σε αυτό το κάτι σαν «γρέζι» που προσπαθεί να βγάλει. Ευτυχώς αυτό δεν επαναλαμβάνεται σε όλα τα κομμάτια του “Edge Of Innocence”, δεν της πάει καθόλου και θεωρώ ότι έτσι χαλάνε τα κομμάτια. Καλύτερα εννοείται να μη το κάνει καθόλου και να αναλαμβάνει πιο χαμηλά/«μπάσα» φωνητικά. Αν και η αλήθεια είναι ότι στο αρκετά όμορφο “Nile Goddess”, που ηγείται περισσότερο από πλήκτρα/πιάνο, με ωραίο αποτέλεσμα πάντως, η τραγουδίστρια μου φάνηκε περιορισμένων δυνατοτήτων. Ίσως και να την αδικώ λίγο και αυτή να είναι απλά η πρώτη εντύπωση. Νομίζω είναι εντάξει αν απλά τραγουδάει όπως στο “Embracing Fantasy” το οποίο μου έφερε αρκετά στο μυαλό Within Temptation. H αρχή του επίσης, μου θύμισε αρκετά Nightwish, κάτι που ισχύει αρκετά παραπάνω και γενικά για το “Lilith”, όπως και για τα “Game Of Life” (κι εδώ με ξίνισε κάπως η φωνή) και “Forbidden Love” που είχαν προηγηθεί πιο πριν. Γενικώς, από όπου και να το πιάσεις οι Nightwish έχουν αφήσει το στίγμα τους, από το όνομα του συγκροτήματος, μέχρι το εξώφυλλο και φυσικά τον τίτλο του άλμπουμ και οπωσδήποτε τη γραμματοσειρά του! Νομίζω αρκετοί θα θυμάστε το κόλλημα που είχαν οι Φινλανδοί με τη θεματολογία της «αθωότητας»! Ακόμη, το παραπάνω, εκτός από τις ξεκάθαρες επιρροές που ανέφερα, ισχύει και για τον πρώτο καιρό του σχήματος, όπου για να δέσουν, έπαιζαν διασκευές σε τραγούδια Nightwish. Το ομώνυμο του δίσκου, δεν είναι καθόλου άσχημο, πιο ατμοσφαιρικό, βάζοντάς σε σε πιο σκοτεινό και gothic κλίμα, όπως και το “Lilith” προηγουμένως, αλλά σίγουρα μπορούσε να είναι πιο μικρό και όχι τόσο μεγάλο σε διάρκεια. Τέλος, κάτι που παρατήρησα είναι ότι σχεδόν σε όλα τα κομμάτια υπάρχουν κιθαριστικά solo προς το τέλος τους, σχεδόν στο ίδιο σημείο.
Τα τραγούδια που ανέφερα πιο πάνω και παίχτηκαν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, ακούστηκαν και σε επιπλέον, ειδικευμένους στο είδος ραδιοφωνικούς σταθμούς στην Ευρώπη, στη Βόρεια και Νότια Αμερική και σε άλλες περιοχές. Μετά από διάφορες προτάσεις και προσφορές από εταιρίες από όλο τον κόσμο, το συγκρότημα τελικά υπέγραψε με τη γερμανική Pride & Joy Music. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα Angelwings Studios, ενώ η παραγωγή έγινε από τους ίδιους τους Angelwings. Το εξώφυλλο ήταν ιδέα του μπασίστα Darren Fa και δημιουργήθηκε από τον Thomas Ewerhard (graphic designer) και τον πληκτρά Paul P. Cano (logo). Το άλμπουμ δεν είναι του πεταματού, προς Θεού, είναι μία αξιοπρεπής κυκλοφορία και με κομμάτια που θα τα άκουγες π.χ. για να χαλαρώσεις. Πάλι καλά που δεν υπήρχε και σε άλλα τραγούδια το στοιχείο των φωνητικών που έγραψα στην αρχή. Πιστεύω πάντως ότι η τραγουδίστρια Divi Cano μπορεί να δει τι κάνει καλά και τι όχι και φυσικά να βελτιωθεί. Αλλιώς θεωρώ πιθανό ακόμα και να υπάρξει αποχώρηση στο μέλλον (και ας είναι τρία αδέρφια). Νομίζω ότι η ροή του δίσκου τον σώζει αρκετά, αν και είναι αρκετά ήρεμη, μπαλαντοειδές και στο ίδιο μοτίβο. Σε αυτό, θα μπορούσαν να έχουν κάπως διαφορετική σειρά τα κομμάτια. Τέλος, ίσως και να βοήθαγε και να τους ανέβαζε η προσθήκη των brutal/growls φωνητικών, χωρίς βέβαια να κάνανε κατάχρηση. Το έχουμε δει αρκετές φορές σε μεγάλες μπάντες του ιδιώματος. Κάτι τέτοιο θα έσπαγε τη μονοτονία που υπάρχει. Σε κάθε περίπτωση, θέλουν πολύ δουλειά ακόμα, πόσο μάλλον για να ξεχωρίσουν. Είμαι περίεργος πάντως να δω αν, πόσο και πώς θα εξελιχθούν.
5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
