Σε κάποια μέρη έχει πάντα χειμώνα. Και αν δεν έχει, οι Atramentus τον φέρνουν μαζί τους με το “Stygian” . Οι Καναδοί καταπιάνονται με εκείνο είδος σάπιου funeral doom, στο οποίο είναι κοινό μυστικό ότι έχω μια, ας την πούμε «μικρή», αδυναμία. Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2012 αλλά κυκλοφορεί το ντεμπούτο του μόλις φέτος. Καθόλου παράξενο, ξέρετε τώρα πως είναι η σχέση κάποιου με τον χρόνο όταν ακούει αυτή την μουσική, πόσο μάλλον όταν την παίζει κιόλας.
Το “Stygian” περιέχει τρεις δαιδαλωδών διαστάσεων συνθέσεις από άποψης διάρκειας. Η ατμόσφαιρα που αποπνέουν είναι αποπνικτική και κινηματογραφική όσο δεν πάει. Το κουιντέτο έχει αρκετά κοινά στοιχεία με σχήματα όπως οι Esoteric και οι Evoken, αλλά υπάρχουν στιγμές που ρέπει πολύ περισσότερο στον dark ambient ήχο, πάρα στον metal.
Σε κάθε περίπτωση, το πιο κοντινό ηχητικά συγκρότημα που μπορώ να σκεφτώ για να περιγράψω τη μουσική τους είναι οι Δανοί Nortt. Οι ταχύτητες είναι βασανιστικά χαμηλές, τα riffs αργόσυρτα και τα τύμπανα άκρως τελετουργικά. Τα φωνητικά είναι όσο επιτηδευμένα μονότονα και σάπια περιμένει να συναντήσει κανείς σε έναν τέτοιο δίσκο. H παραγωγή από την άλλη, μπορούσε και καλύτερα σε όλα τα δυνατά επίπεδα.
Προσωπικά απόλαυσα τον δίσκο όσο δεν παίρνει, για ‘σας τώρα δεν ξέρω… Εξαρτάται. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις ενός τμήματος στο οποίο έκανα διαδικτυακό μάθημα και ο δίσκος ξεκίνησε κατά λάθος να παίζει εκείνη την ώρα γιατί είχα ανοιχτό το πρόγραμμα αναπαραγωγής, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ζητάτε γονατιστοί συγνώμη που πάλι δεν κάνατε επανάληψη στις ορίζουσες Wronski και να υπόσχεστε να μην ξαναγίνει αυτό. Αρκεί να σταματήσει ο δίσκος να παίζει. Αληθινό περιστατικό αυτό.
Πέρα από την πλάκα, βρισκόμαστε ξεκάθαρα αντιμέτωποι με εκείνη την κατηγορία ακούσματος που είτε λατρεύει κανείς, είτε μισεί. Δεν υπάρχει μέση οδός. Για τους άμεσα ενδιαφερόμενους, να πούμε ότι προφανώς δεν είναι οι Thergothon ή οι Ahab, αλλά τη δουλειά τους την κάνουν.
6,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
