Άλλο ένα symphonic metal εγχείρημα προερχόμενο εκ Τουρκίας. Οι Dream Ocean μας παρουσιάζουν τη δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά “The Missing Stone”. Δεν είναι πολλά τα περιθώρια έκπληξης όσον αφορά το συγκεκριμένο είδος, ωστόσο είμαι πάντα περίεργη για το επίπεδο μουσικής ικανότητας που προτίθεντο να δείξουν οι μπάντες που το ακολουθούν. Φυσικά και το επίπεδο απαιτήσεων είναι υψηλό μιας και οι συγκρίσεις με τιτάνες του είδους είναι αναπόφευκτες.
Το εισαγωγικό intro κομμάτι είναι αρκετά κινηματογραφικό και ατμοσφαιρικό χωρίς υπερβολές. Το “Dark Miracles” εν συνεχεία, δεν αποτελεί κάτι ιδιαίτερο με εξαίρεση το σημείο ανατολίτικων φωνητικών της Başak Ylva που εύκολα ξεχωρίζει από το σύνολο του τραγουδιού. Το τρίτο κομμάτι, “Pendulum Of Time”, καταφέρνει κάτι καλύτερο με τη σκοτεινή του ατμόσφαιρα και τα πλήκτρα, σε συνδυασμό με τη φωνή της Ylva, μία πραγματικά γεμάτη φωνή που όντως δεν υστερεί σε τίποτα σε σχέση με πιο γνωστές τραγουδίστριες του συμφωνικού metal.
Το “The Great Silence” θεωρώ πως είναι ένα από τα πιο μέτρια κομμάτια του δίσκου με το μόνο σημείο που ξεχωρίζει να είναι όταν η Ylva πηγαίνει αρκετά ψηλά. Ακολουθούν τρία από τα πιο ήρεμα κομμάτια, το “Lucid Air” με ένα αρκετά ιδιαίτερο κουπλέ που το κάνει να φαίνεται λίγο «εκτός» σε σχέση με το υπόλοιπο τραγούδι, το “As I Die” με εισαγωγή πλήκτρων σε συνδυασμό με οπερετικά φωνητικά που καταλήγουν σε ήρεμο μελωδικό πέρασμα μέχρι να έρθει ένα από τα πιο pop ρεφρέν του album – και το οποίο σίγουρα αναδεικνύει τις φωνητικές δυνατότητες της Ylva – και η τίμια μπαλάντα “Eterna Espera”.
Το όγδοο κομμάτι του δίσκου, “Daydreamer”, θεωρώ πως δεν είχε λόγο ύπαρξης μιας και δεν ξεχώρισε σε τίποτα. Το “Song To The Ocean” συνεχίζει με την κινηματογραφική ατμόσφαιρα κάνοντάς το ευχάριστο, μία ακόμη μπαλάντα στην οποία η Ylva είναι πρωταγωνίστρια. Πάμε στο ομότιτλο και μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του album, σκοτεινό, μαγευτικό, ατμοσφαιρικό, επιθετικό σε σημεία με εξαιρετική ενορχήστρωση που ωστόσο δεν ακολουθείται καθ’ όλη τη διάρκεια. Κλείνουμε με ένα bonus κομμάτι, το “Uyan” που είναι η τουρκική εκδοχή του “Daydreamer”.
Γενικά θα μπορούσα να πω πως το άλμπουμ είναι τίμιο, ειδικά από θέμα παραγωγής και μίξης έχει γίνει πολύ καλή δουλειά καθώς όλα ακούγονται πεντακάθαρα και χωρίς υπερβολές. Οι ενορχηστρώσεις και τα πλήκτρα που έρχονται στο προσκήνιο κάποιες στιγμές θα έπρεπε να έχουν ίσως λίγο μεγαλύτερο ρόλο. Τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά δεν παρατηρούνται πολλές αλλαγές, ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι τα έχει αναλάβει η Ylva και έτσι δεν υπάρχει ιδιαίτερη διαφοροποίηση ούτε και από το πρώτο album, “Lost Love Symphony” του 2018. Τέλος, υπάρχουν κάποια growls από τον μπασίστα Sebastian Heuckmann, χωρίς να είναι ιδιαίτερα ενεργός σε αυτό τον τομέα. Υπάρχουν σίγουρα καλά στοιχεία αλλά όχι αρκετά για μπορέσουν να δώσουν σε αυτό το album μεγαλύτερη αναγνώριση.
7/10
Ελίζα Καπουράλου
elizakap1989@gmail.com
