Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας, είναι δεδομένο ότι οι Marduk έχουν κάνει κάποιες αμφιλεγόμενες κινήσεις και δεδομένα έχουν διχάσει τον κόσμο, μην αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τις πράξεις τους. Δεδομένη όμως είναι και η μουσική τους αξία, παράδοση και προσφορά στο χώρο, έχοντας να επιδείξουν μια ιδιαίτερη και αξιόλογη δισκογραφία ανά τα χρόνια, χωρίς να παρεκκλίνουν τρελά μεταξύ των δίσκων.
Δέκατο πέμπτο album λοιπόν για τους Σουηδούς, και μάλιστα μετά από απουσία πέντε χρόνων (σ.σ.: βέβαια, γαμήθηκε το σύμπαν στο ενδιάμεσο), κι αυτό φαίνεται στο δίσκο, μιας και ξεκινάει με τέρμα τα γκάζια και φουλ ποτισμένος με βιτριόλι και ανάθεμα. Σαν κάποιος να τσίτωσε τα μέλη του συγκροτήματος και αυτοί να ξεσπούν με τρόπο που δεν τους έχουμε συνηθίσει.
Προφανώς βέβαια δεν είναι όλος ο δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος του ξέφρενος και βίαιος. Υπάρχουν στιγμές στο δίσκο που κατεβαίνουν οι ταχύτητες, αλλά ακόμα κι εκεί υπάρχει μια βιαιότητα, με τη διαφορά ότι εδώ λαμβάνει μορφή ύπουλου χαρακτήρα και όχι άμεσου όπως στα γρήγορα κομμάτια. Σ’ αυτό εννοείται βοηθάει και η υποβόσκουσα νοσηρή ατμόσφαιρα. Σ’ αυτό το σημείο οφείλουμε να θυμίσουμε πόσο τυχεροί είναι που έχουν αυτό το τρομερό φωνητικό εργαλείο που ακούει στο όνομα Mortuus, ο οποίος σα χαμαιλέοντας προσαρμόζεται και αποδίδει ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε κομματιού, και ενίοτε τα απογειώνει.
Μπορεί για τριάντα τρία χρόνια οι Σουηδοί να μην έχουν ξεφύγει από τη φόρμουλα που χρησιμοποιούν συνέχεια, και δε χρειάζεται κιόλας, αλλά παραμένουν απολαυστικοί με κάθε κυκλοφορία τους. Κι αυτό ισχύει και με τον καινούργιο δίσκο τους. Απλά, η τόσο επιθετική μορφή του έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχουν τόσα πολλά πιασάρικα σημεία σε σχέση με προηγούμενους δίσκους τους. Και η μορφή του δίσκου για κάποιους είναι πλεονέκτημα, για άλλους μειονέκτημα, οπότε πράξτε ανάλογα.
7.5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
