Αυτοί εδώ, είναι μία σχετικά καινούρια μπάντα, ερχόμενη από το Ηνωμένο Βασίλειο και πιο συγκεκριμένα, με καταγωγή από το Brighton. Στις 16 Νοεμβρίου επιχειρούν να κάνουν το βήμα παραπάνω, κυκλοφορώντας το τρίτο άλμπουμ τους “Dyatlov”, το οποίο ακολουθεί των “Aokigahara” (2016) και “The Erebus And The Terror” (2014). Η μπάντα ονομάστηκε έτσι, επειδή σύμφωνα με τα μέλη «ανεξάρτητα από την ψευδαίσθηση της ευημερίας και της ασφάλειας στον δυτικό κόσμο, είμαστε στην πραγματικότητα όλοι εντελώς ευάλωτοι στην εγγενή φύση της ανθρώπινης κατάστασης. Τελικά δεν έχουμε απολύτως κανένα έλεγχο στα παγκόσμια γεγονότα ούτε στο συλλογικό μας πεπρωμένο. Είμαστε ένα λάθος μακριά από την εξόντωση». Ό,τι καταλάβατε. Δε ξέρω πόσο αντικειμενικός μπορώ να είμαι με φωνητικά που δε μου αρέσουν και σε είδος που σε γενικές γραμμές τείνει προς το hardcore, που επίσης δε μου αρέσει, αλλά για πάμε να το δούμε.
Ψάχνοντας σε διάφορα κομμάτια τους και από τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους, ενδεχομένως να βρείτε και κάποια στοιχεία από Meshuggah. Ακούγοντας τα πρώτα κομμάτια του δίσκου, τα φωνητικά του Harley Anderson μου θύμισαν και τους Lamb Of God. Ίσως κάποιοι να βρείτε και λίγα στοιχεία από Slipknot. Μέσα από τα τραγούδια τους προσπαθούν να μας βάλουν σε μία χαοτική ατμόσφαιρα, κάποιες φορές ρίχνοντας και τους τόνους, η ατμόσφαιρα αυτή ας πούμε ότι περιγράφει την εξόντωση και το «αδιέξοδο» που αναφέρθηκε πιο πάνω (π.χ. “Novae”). Το hardcore/core ή και metalcore στοιχείο (πείτε το όπως θέλετε με τη λέξη core μέσα!) γίνεται παραπάνω εμφανές σε κομμάτια σαν το “Abyss” ή το “The Scorpion And The Frog” (ακόμα πιο ξεκάθαρο) που καταφέρνει και γίνεται αρκετά πιο μελωδικό σε σχέση με το υπόλοιπο σύνολο του άλμπουμ, αλλά και το πιο γρήγορο (ειδικά άμα ακούσεις τα τύμπανα του Rich Owen) και πιο χαοτικό ομώνυμο κομμάτι, για το οποίο μπορείτε να βρείτε και το αντίστοιχο lyric video. Το τελευταίο σε κάθε περίπτωση είναι από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν και από τα καλύτερα της κυκλοφορίας. Το “The Pass” που κλείνει το άλμπουμ, χωρίζεται σε δύο μέρη, στην ατμόσφαιρα των γυναικείων φωνητικών στην αρχή και στο συνδυασμό των φωνητικών του Anderson, της ατμόσφαιρας αυτής και της υπόλοιπης μουσικής του συγκροτήματος. Όχι κακή προσπάθεια, αλλά δε ξέρω κατά πόσο κολλάει με τα υπόλοιπα, αν και είναι καλό για κλείσιμο, θα μπορούσε να είναι κάπως μικρότερο, χωρίς να κρατάει 9 λεπτά.
Σίγουρα υπάρχουν κάμποσες μπάντες εκεί έξω που είναι στην ίδια φάση με τους Άγγλους και παίζουν κάτι αντίστοιχο ή που πιθανόν να παίζουν και καλύτερα, οπότε δε ξέρω κατά πόσο ξεχωρίζουν. Πάντως, από ότι έχουν γράψει στη σελίδα τους στο Bandcamp και από αυτά που μας δίνουν να καταλάβουμε, στην πραγματικότητα δεν κάνουν κάτι ξεχωριστό και special, το παραδέχονται κιόλας, απλά θέλουν να υπηρετήσουν το είδος και να ακουστούν θυμωμένοι και ειλικρινείς – «τίμιοι». Ειλικρινέστατο αν μη τι άλλο. Γενικώς, ξεχώρισα κομμάτια όπως το ομώνυμο, το “Blunt Force Nihilist”, το “Abyss”, το “The People’s Tepmle” και λιγότερο το “Cut Throat Lane”, το οποίο είναι και το single της μπάντας από τον Οκτώβρη του 2014. Περί ορέξεως κιόλας! Αν το είδος είναι στις προτιμήσεις σας, θα βρείτε στοιχεία και άλλα κομμάτια που πιθανόν να σας αρέσουν. Ξεχώρισα επίσης κάποια αρκετά καλά σημεία στα κιθαριστικά riff του Craig Radford, τα οποία ανεβάζουν επίπεδο κάποια κομμάτια του δίσκου. Ειδικά εάν υπήρχαν και περισσότερες μελωδικές γραμμές, το αποτέλεσμα θεωρώ ότι θα ήταν καλύτερο. Όσοι αρέσκεστε σε αυτού του είδους τον ήχο και σε αυτά τα φωνητικά, δώστε μία ευκαιρία και ακούστε το “Dyatlov”. Πιστεύω ότι θα πάρετε κάτι από αυτόν, διότι έχει κάποια πράγματα να δώσει και ο ακροατής που είναι συνηθισμένος σε αυτό τον ήχο, έχει πράγματα να κρατήσει από εδώ.
6.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
