Δεν θυμάμαι να είχα ακουστά ούτε τον Will Wallner, ούτε την Vivien Vain και πρέπει να ομολογήσω πως τρόμαξα όταν διαπίστωσα ότι οι πρώτες νότες του δίσκου ανήκουν στη διασκευή του βασικού θέματος της ταινίας “Blade Runner”, καθώς φαντάστηκα πως πρόκειται για ένα ακόμα άλμπουμ διασκευών τα οποία έχουν γεμίσει την αγορά. Θα πρέπει να μου γίνει μάθημα να διαβάζω τις πληροφορίες μου για το εκάστοτε άλμπουμ πριν το βάλω να το ακούσω έτσι ώστε να αποφεύγονται τέτοια σκηνικά η καρδιά μου ήρθε στη θέση της όταν διαπίστωσα πως είχα πέσει έξω στους φόβους μου. Το “The Battle Of Clyst Heat” είναι η δεύτερη δουλειά που έβγαλε η σύμπραξη του κιθαρίστα και αρθρογράφου στο περιοδικό “Guitar World”, Will Wallner και της τραγουδίστριας Vivien Vain. Όπως και στο πρώτο τους άλμπουμ “ Will Wallner & Vivien Vain” του 2012, έτσι και εδώ έχουμε πολλές και σημαντικές συμμετοχές τεράστιων μουσικών όπως είναι οι Vinny Appice, Carmine Appice, Tony Franklin, Neil Murray και Don Airey. Βασική επιρροή του Wallner είναι ο Ritchie Blackmore και αυτό φαίνεται από τον Deep Purple meets Rainbow μουσικό προσανατολισμό του δίσκου, με το προσωπικό στοιχείο του κιθαρίστα να είναι διακριτικά παρών. Φυσικά υπάρχουν σε μικρότερο βαθμό και στοιχεία από άλλες μεγάλες μπάντες των 70’s που είχαν τεράστιους κιθαρίστες όπως οι Scorpions της περιόδου Uli Jon Roth και οι Thin Lizzy του Gary Moore αλλά και του Brian Robertson, και είναι αυτά τα στοιχεία που διαχωρίζουν την μπάντα από τους υπολοίπους κλώνους-αντιγραφείς του τεράστιου μαυροντυμένου Βρετανού. Η απόδοση της Vivien Vain στον δίσκο ανεβάζει τις μετοχές της στην πιάτσα, έχοντας χροιά και attitude αυθεντικού rocker που πλέον συναντάς σπάνια μιας και έχουμε γεμίσει από σοπράνο, γατάκια και καφροποζερούδες. Τα έξι δικά τους κομμάτια που περιέχει το “The Battle Of Clyst Heat”, ακολουθούν τις τυπικές hard rock δομές όπως έχουν καθιερωθεί σε δίσκους όπως το “Rising” των Rainbow, αν και λείπει το κομμάτι κράχτης, ο ύμνος που θα ξεχωρίσει και θα δώσει το κάτι παραπάνω στην συνολική αξία του δίσκου. Αυτό συμβαίνει μάλλον γιατί το rock’n’roll υπερτερεί του επικού στοιχείου ακόμα και σε τραγούδια που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει όπως στο ομώνυμο, λόγω της θεματολογίας αλλά και της δομής του. Στο ηχητικό κομμάτι, η επιλογή ενός πιο παλιομοδίτικου ήχου ήταν μονόδρομος για το συγκεκριμένο υλικό, κάθε προσπάθεια μεγάλου εκμοντερνισμού θα ήταν ασέβεια και δεν θα ταίριαζε κι όλας, άρα σ’αυτό το κομμάτι έχουν πετύχει διάνα. Πέρα από το κάτι παραπάνω που δίνουν οι καλεσμένοι στα κομμάτια που συμμετέχουν, πρέπει να πω πως τα υπόλοιπα μέλη που συμμετέχουν στην μπάντα είναι αξιολογότατα στην απόδοσή τους σε σημείο που πρέπει να συμβουλευτείς τις σημειώσεις σου για να καταλάβεις πότε παίζουν αυτοί και πότε οι καλεσμένοι. Η διασκευή στο “The Loner” του μακαρίτη Gary Moore με την οποία και κλείνει ο δίσκος, είναι ότι πιο κοντινό σε μνημόσυνο που μπορώ να φανταστώ, με την φράση «φόρος τιμής» να μην μπορεί να περιγράψει την πιστότητα στο προσωπικό ύφος και παίξιμο του μεγάλου Ιρλανδού με την οποία ο Wallner αποδίδει τον συγκεκριμένο ύμνο. Σίγουρα από τις πολύ καλές κυκλοφορίες που έχουν πέσει στα χέρια μου τελευταία, η δεύτερη σύμπραξη των Will Wallner και Vivien Vain θα προσφέρει ώρες απολαυστικής ακρόασης σε όσους το επιλέξουν και σίγουρα θα τους σπρώξει να ξεσκονίσουν λίγο τους παλιούς τους δίσκους να θυμηθούν τα κλασσικά έπη που όλοι αγαπήσαμε.
7,5/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
