Υπάρχουν κάποιοι μουσικοί που από την πορεία που διέγραψαν με τις μπάντες τους, γνωρίζεις τον χαρακτηριστικό τους ήχο. Ο τρόπος του παιξίματος τους είναι αυτός που αν το αυτί αναγνωρίζει και η θύμηση ξυπνά μνήμες και συναισθήματα. Μέχρι τώρα ο μοναδικός άνθρωπος που από την πρώτη νότα σε έναν προσωπικό δίσκο του μου το έβγαζε αυτό ήταν ο Yossi Sassi, ο οποίος υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Orphaned Land και του οποίου το παίξιμο είναι τόσο μαγευτικό, ιδιαίτερο και σαγηνευτικό. Αν κάποιος ακούσει τα προσωπικά του άλμπουμ θα το καταλάβει. Πλέον ισάξια δίπλα του σε αυτό το ρόλο έρχεται να σταθεί για εμένα ο Michael Krumins.
Εάν το όνομα του δεν σας λέει απολύτως τίποτα, τότε απλά ίσως γνωρίζεται τον Michael κυρίως μέσα από την δουλειά του με τους Green Carnation. Ο Νορβηγός μουσικός υπήρξε μέλος του progressive metal αυτού συγκροτήματος, κυκλοφορόντας μαζί τους τα “The Quiet Offspring” (2005), “The Burden Is Mine… Alone” (EP) (2005), “Acoustic Verses” (2006) ενώ παράλληλα συμμετείχε και στο live album “Last Day Of Darkness” (2018). Τώρα που έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, ας προχωρήσουμε στα του δίσκου.
Ο Michael είναι ένας μουσικός νομάς, περιπλανώμενος στο άπειρο, οπότε λογικό είναι η μουσική του να είναι τόσο χαοτική όσο και «αφηγηματική», θα μπορούσα να πω. Μέσα από ένα ιδιαίτερο παίξιμο στην κιθάρα, ένα επίσης φανταστικό παίξιμο στο μπουζούκι, ένα μαγευτικό theremin να πλανάται ως πέπλο δημιουργώντας στο ακροατήριο του ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, καταφέρνει να το υποβάλλει σε τρία στάδια. Αρχικά αυτό της θύμησης και της νοσταλγίας, από εκεί να του ξυπνήσει την χαρμολύπη και τέλος να το οδηγήσει στην αποδοχή των πραγμάτων. Ο ίδιος χαρακτηρίζει το υλικό ως ένα μείγμα κοσμοπολίτικης, παγκόσμιας, μουσικής, γεμάτη ατμόσφαιρες και μελαγχολικές στιγμές folk μουσικής, το οποίο νομίζω πως δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα.
Μπορεί στον δίσκο να υπάρχουν μονάχα επτά συνθέσεις, με τις “Diamorphosis” & “Stardust”, να αποτέλεσαν τα δυο single στα πλαίσια της προώθησης του δίσκου, όμως πιστέψτε με, στο τέλος της ακρόασης θα πατήσετε και πάλι το “play” για να ξανακούσετε τον δίσκο αυτό, στην λήθη του οποίου σας έχει τραβήξει ο ίδιος ο συνθέτης. Δεν θα καταλάβετε ειλικρινά πως τα σαράντα πέντε λεπτά του δίσκου πέρασαν τόσο γρήγορα. Δεν μπορώ να θυμηθώ εγώ προσωπικά πόσες φορές άκουσα στο repeat τα “Red Soul” (σ.σ.: εύκολα το αγαπημένο μου μέσα στο δίσκο) & “Loneliness”, εκ των οποίων το πρώτο αντιστοιχεί στα οχτώ λεπτά σε διάρκεια. Από αυτό και μόνο αναλογιστείτε!
Σίγουρα έχω θέσει τον εαυτό μου σε σκέψεις πως αυτή η δουλειά θα πρέπει να παίζεται από τον ίδιο τον μουσικό σε χώρους με το ανάλογο οπτικό υλικό στην ολότητα της. Δεν γίνεται να την διαχωρίσεις. Εάν κάτι τέτοιο εν τέλει συμβεί, θα είμαι από τους πρώτους που θα παραβρεθώ σε έναν τέτοιο χώρο και μακάρι να συμβεί στην χώρα μας. Όπου βρείτε αυτόν τον δίσκο, απλά αγοράστε τον με κλειστά μάτια. Το αξίζει στο έπακρο. Εύκολα θέτει βάσεις για την εικοσάδα της χρονιάς.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
