Μπορείς να καταλάβεις το στυλ μουσικής των Βαυαρών Toxic Waltz χωρίς ν’ ακούσεις ούτε νότα. Πρωτ’ απ’ όλα από το όνομά τους, τίτλο του ομώνυμου ύμνου των απανταχού thrashers και ενός από τα πιο ξακουστά τραγούδια των Exodus. Μετά, είναι και οι φωτογραφίες τους, με τα μπλουζάκια από Anthrax, Slayer, Destruction κλπ να δίνουν τις περεταίρω (μη) απαραίτητες διευκρινήσεις. Σχηματισμένοι το 2009 από τον κιθαρίστα Jimi, τον μπασίστα Rahman και τον Angelo στο μικρόφωνο, κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους EP “Decades of Pain”. Ο δίσκος λοιπόν είναι μια εκτενέστατη και ενδελεχής περίληψη στο παρόν και το παρελθόν του thrash. Και το κλασσικό thrash της Αμερικάνικης σχολής υπάρχει, και crossover καταστάσεις δημιουργούν, και τιμούν την παράδοση της Γηραιάς Ηπείρου όπως είναι αναμενόμενο. Το εισαγωγικό μέρος αγαπάει τους Annihilator και το ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ δίνει συνέχεια με δισολίες αλά Metallica και βασικό κορμό από Kreator, με την μεγάλη ένταση του ride να εκνευρίζει απίστευτα. Συνέχεια με το “World of Hate” το οποίο βασίζεται στις μεσαίες ταχύτητες με τα απαραίτητα γρήγορα ξεσπάσματα να του δίνουν μια ποικιλία ρυθμών ενώ και το επόμενο “Toxic Hell” δείχνει να είναι στο ίδιο μοτίβο με το ωραίο lead της αρχής να σε ξεγελά, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα αρκετά γρήγορο κομμάτι με αρκετά σολάκια. Και το “Suicide Squad” δεν στέκεται σε μία ταχύτητα, διαχωρίζοντας τη θέση του από άλλους δίσκους που είναι μια ταχύτητα και ένας ρυθμός από την αρχή μέχρι το τέλος. Αρκετά μέτριο σε σχέση με τα προηγούμενα είναι το “Green” αλλά και το επόμενο “Morbid Symphony”, το άλμπουμ όμως επανακάμπτει με το μεγαλειώδες “Priest of Life”, στο οποίο φανερώνεται η τρομερή δυναμική της φωνής του Angelo. Κλείσιμο με το “Obsession To Kill” και τα μυαλά στα κάγκελα από την πώρωση και με την πολύ καλή δουλειά στις μπότες να κάνει τη διαφορά. Αρκετά καλή δουλειά στην παραγωγή αν εξαιρέσεις το θέμα με το ride, κιθάρες γεμάτες λύσσα και θυμό, για την φωνή τα είπα προηγουμένως, το μπάσο δηλώνει παρών, χωρίς να ξεχωρίζει ιδιαίτερα. Προσωπικό στοιχείο; Είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στ’ άχυρα. Βέβαια είναι λογικό (και) σε αυτό genre, να μην υπάρχουν και πολλά περιθώρια πρωτοτυπίας, με τις μπάντες που παρουσιάζουν έστω και ψήγματα διαφορετικότητας, ή να αποθεώνονται, ή να θάβονται. Χωρίς να διεκδικούν τον τίτλο της επόμενης μεγάλης thrash μπάντας, τουλάχιστον όχι με αυτήν την κυκλοφορία, οι Toxic Waltz μας δίνουν ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ, φτιαγμένο με πολύ μεράκι και αγάπη για την μουσική που εκπροσωπούν, το οποίο καταφέρνει να έχει λόγο ύπαρξης, αλλά παράλληλα υπογραμμίζει ξανά την ανάγκη-καθήκον των νέων συγκροτημάτων, να ανανεώσουν τον ήχο του ιδιώματος και να σταματήσουν να περπατάνε σε μονοπάτια που έχουν ανοίξει εδώ και πάνω από 30 χρόνια.
7 /10
Νίκος Κεφαλίδης
