Ένατος δίσκος για τους Σουηδούς Wolf, οι οποίοι μετρούν είκοσι πέντε χρόνια ζωής πλέον. Παρότι γνώριζα το όνομα, η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι η πρώτη μου επαφή με την μπάντα ως προς την μουσική τους, κακώς θα συμπληρώσω. Οι Wolf παίζουν ένα εξαιρετικό, παλιομοδίτικο εν μέρει, κλασικό εν γένει heavy metal υψηλότατης ποιότητας. Καταφέρνουν να ακούγονται όσο παλαιάς κοπής πρέπει, παραμένουν δε μακριά από γνωστά και χιλίοεπαναλαμβανόμενα «λάθη» του είδους. Τόσο μουσικά, όσο και στο θέμα παραγωγής.
Δέκα κομμάτια περιλαμβάνει το νέο τους πόνημα, συν ένα έξτρα bonus track, φτάνοντας τα έντεκα σύνολο. Αν κάτι ξεχωρίζει από το πρώτο κιόλας κομμάτι, είναι η πιο σκοτεινή κατά κάποιο τρόπο προσέγγιση στην μουσική τους, με μπάντες όπως οι Mercyful Fate να είναι από τις πρώτες που σου έρχονται στο μυαλό. Κάτι που επίσης γίνεται εμφανές από νωρίς είναι τα πάρα πολύ καλά κιθαριστικά riff. Για την ακρίβεια, όλος ο δίσκος είναι κυριολεκτικά γεμάτος από φοβερά riff, ισορροπημένα με μαεστρία ως προς τις δυναμικές τους. Όσο επιθετικά πρέπει, εκεί που πρέπει, όσο μελωδικά πρέπει όταν και αν πρέπει. Πλαισιωμένα με πιασάρικες δυσολίες και αρμονίες στα χνάρια των πατέρων Iron Maiden, χωρίς όμως να αφήνουν την αίσθηση κόπιας. Πληθώρα μελωδιών, σε όλα τα «χρώματα». Γευστικότατα κιθαριστικά solo, σκεπτόμενα και με νόημα. Απολαυστικοί τουλάχιστον οι Simon Johansson και Niklas Stalvind, με τον δεύτερο να αναλαμβάνει με εξίσου μεγάλη επιτυχία και τα φωνητικά.
Μπασοτύμπανα μετρημένα, κουρδισμένα και δεμένα. Τόσο όσο που λέμε, χωρίς να στερούνται τεχνικότητας, χωρίς όμως να βγαίνουν εκτός ύφους και ατμόσφαιρας. Βατά παιξίματα, με περίσσεια στιβαρότητα όμως, κάτι το οποίο προσδίδει όγκο και κάνει τις συνθέσεις ακόμα πιο βαριές από ότι πραγματικά είναι. Θέλει τρόπο και ικανότητα προκειμένου να καταφέρεις να κρατήσεις τις ισορροπίες και παράλληλα και το ενδιαφέρον, δεν είναι εύκολη δουλειά η «λιτότητα», αντιθέτως πολλές φορές απαιτεί περισσότερη κατάρτιση και τριβή από τον αντίποδα. Και από όσο εγώ αντιλαμβάνομαι τόσο ο Pontus Egberg στο μπάσο όσο και ο Johan Koleberg στα τύμπανα είναι μεγάλοι γνώστες τόσο του ήχου όσο και του αντικειμένου εν γένη.
Επιστρέφοντας στον δεύτερο ρόλο του Niklas Stalvind, αυτόν της φωνής, είναι εκπληκτικός. Ψυχεδελικός όσο πρέπει, χωρίς να χρειαστεί να προβεί σε υπερβολές ή αντιγραφές. Επίσης κάτι πολύ σημαντικό, ξέρει να γράφει φωνητικές γραμμές ο άνθρωπος. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει και πως να το κάνει, έχει μελετήσει, σωστά. Δεν πατάει όπου βρει προσπαθώντας να γίνει obscure με φαλτσαδούρες, περνώντας τες σαν «ντεμέκ» άποψη. Υπάρχει τρόπος για να ακουστείς old school, όπως υπάρχει και αρμονία στη μουσική. Αν τα βάλεις μαζί σωστά παίρνεις μαγικά αποτελέσματα. Φτάνει πια με την «φαλτσαδούρα». Κάτι εξίσου σημαντικό είναι ότι ο εν λόγω κύριος έχει μια τάση προς τις υψηλότερες θέσεις και τοποθετήσεις φωνητικά, κάτι το οποίο όμως δεν εκμεταλλεύεται ιδιαίτερα καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου. Θα τολμήσω να πω πως σε σημεία, το μέταλλο και όχι τόσο η έκταση του, μου θύμισε τον αγαπημένο Midnight. Απολαυστικότατος από κάθε άποψη, χρειαζόμαστε τέτοιες φωνές.
Παραγωγή καθαρότατη, σφιχτή, ογκώδες με μια μυρωδιά και αίσθηση παλιού. Αίσθηση όμως, όχι παραγωγή του ποδαριού ή εσκεμμένα «άδεια». Μπάσο που σε χτυπάει ενδιάμεσα στα μάτια, τύμπανα που αναπνέουν και φωνάζουν γνησιότητα και σωστές overdrive κιθάρες, όχι «τζιτζίκια». Συγχωρέστε με αν γίνομαι περισσότερο “καυστικός” από όσο θα έπρεπε, αλλά πραγματικά έχω κουραστεί με τα προαναφερθέντα θέματα.
Κλείνοντας, διαμαντάκι το ένατο μουσικό παιδί των Wolf και ταιριαστός ο τίτλος του “Shadowland”, καθώς κρατάει γερά αυτή την ατμόσφαιρα καθ’ όλη την διάρκεια του, κάνοντας όμως απολαυστικότατη την ακρόαση του. Εύγε.
8/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
