Τα έχω πει πολλές φορές για τη σκηνή του Portland καθώς και για τη μεγάλη εκτίμηση που τρέφω για κάποιες από της μπάντες της περιοχής αυτής. Εσείς απλά δίπλα σε Wolves In The Throne Room, Weakling, Aggaloch, για να αναφέρω μόνο μερικές από τις μπάντες της σκηνής, προσθέστε και τη νέα μου συμπάθεια που λέγονται Fall Of Rauros. Παρόλο που το μυστηριώδες αυτό κουαρτέτο υπάρχει στη πιάτσα από το 2005, ήταν γραφτό οι δρόμοι μας να συναντηθούν το 2014 με αφορμή τη κυκλοφορία του τρίτου τους άλμπουμ. Μουσική που σε ταξιδεύει. Αισιόδοξη και την ίδια στιγμή κλειστοφοβική και θλιμμένη. Πολλά συναισθήματα για να αποδοθούν ειλικρινά από μια μπάντα. Αναμφίβολα όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν την ύπαρξη του post rock στοιχείου το οποίο εδώ θα έλεγα ότι υποσκελίζει το black metal, το οποίο θεωρητικά είναι το κύριο συστατικό της μουσικής τους. Η γλυκιά αίσθηση οικειότητας που ίσως σας προκαλέσει η ακρόαση αυτού του δίσκου πιθανόν να οφείλεται στο trademark ήχο της περιοχής, σε μια πιο post rock εκδοχή των Wolves In The Throne Room ας πούμε, ή σε μια πιο fuzz-αρισμένη και black metal-ικώς θολή παραλλαγή του υπέρτατου “Panopticon” των Isis, ενώ κάποιες διάσπαρτες ακουστικές κιθάρες φέρνουν στο μυαλό τη συγκρατημένη μελαγχολία του υποτιμημένου “A Fine Day To Exit” των Anathema. Είναι νομίζω ξεκάθαρο πως με αυτή τη μουσική ταξιδεύεις. Οι διάρκειες και τα κομμάτια σαν αυθύπαρκτες οντότητες έχουν μικρή έως μηδαμινή σημασία. Το τελικό αποτέλεσμα ως συνέπεια όλων των παραπάνω έρχεται να μας προσφέρει έναν από τους καλύτερους αν όχι τον καλύτερο δίσκο του είδους για τη χρονιά που σε λίγο μας αποχαιρετά και σε μένα σίγουρα να πιάσει μια θέση στα ψηλά πατώματα της λίστας μου με τα καλύτερα του 2014.
8,5/10
Τάσος Δεληγιάννης
[email protected]
