Τρίτος δίσκος για τους “δικούς μας” Mirror. Το παιδί του μπασίστα της μπάντας, Tas, μεγάλωσε λίγο παραπάνω και μας έδωσε το “The Day Bastard Leaders Die”. Για ακόμα μια φορά πιάνομαι “αδιάβαστος” καθώς δεν έχω ακούσει κανένα από τα δύο προηγούμενα album τους, σε γενικές γραμμές, με λίγες εξαιρέσεις, δεν μπορώ να πω πως είναι ο ήχος μου. Παρόλα αυτά, οι γνώμες όλων μας πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικές. Καλά τα γούστα αλλά δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο “παρωπίδων”, αν βέβαια θες να λες ότι είσαι σωστός.
Εννέα κομμάτια περιέχει το album, τέρμα και ολότελα ριζωμένα στο πρώιμο NWOBHM, το σωστό, το ορθόδοξο που λέμε. Ο δίσκος βρίθει καλπασμού, up tempo διάθεσης, δισολιών και τι άλλο, Αγγλίας. Παρότι από το λίγο που πρόλαβα φευγαλέα να διαβάσω, στιχουργικά δεν είναι το ίδιο “ευδιάθετη” η κατάσταση, μουσικά ο δίσκος βγάζει ενέργεια, «σπίντα» και νεύρο. Ότι ακριβώς θα έπρεπε δηλαδή για μια μπάντα του είδους που σέβεται τον εαυτό της.
Παικτικά η ομάδα τα πάει πάρα πολύ καλά για αυτό που παρουσιάζει. Το μπάσο, σαν σωστός τιμητής της φανέλας και της περιόδου “Iron Maiden”/“Killers”, κρατάει τα ρυθμικά ηνία με σταθερότητα και ωραίο μέτρο. Τιμάει δεν αντιγράφει, σημαντικό. Κιθαριστικά τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογα και τίμια. Ωραία παιγμένα riff, κλασικά, άκρως ταιριαστές και ευκολομνημόνευτες μελωδίες και αρμονίες, αυτό που θα λέγαμε «πιασάρικες» και live-άδικες, πάντα με θετικό πρόσημο. Σταθερότατος και μετρημένος στην επίδοση του ο ιθύνον πίσω από τα τύμπανα, γευστικός ως προς τον τρόπο που χρωματίζει. Φωνητικά τα πράγματα είναι πολύ δυνατά, πάντα μιλώντας για αυτό που η μπάντα θέλει να παίξει και να εκφράσει. Τρομερά old school αέρας και αισθητική, τόσο στον τρόπο και την φωνητική τοποθέτηση, όσο και στην μελωδική διαδικασία. Αυτά τα έχεις, δεν γίνονται προσποιητά, δεν γίνονται επί τούτου. Τουλάχιστον όχι τόσο αβίαστα. Κάτι ακόμα που τόνισα ξανά αυτόν τον μήνα, ξέρει τι κάνει ο φίλος, “γαργαλάει” και παίζει με την όλη έννοια του τι είναι αρμονικά σωστό, συνειδητά και πάντοτε σωστά. Δεν τραγουδάει ότι νομίζει σε «ξι φαλτσόρε ελάσσονα» γιατί έτσι πιστεύει ότι είναι πιο true. Φτάνει πια με αυτή την μάστιγα. Σταματήστε να εξαναγκάζετε σε εξευτελισμό ξανά και ξανά ανθρώπους, ιερά τέρατα του παρελθόντος που τυραννήθηκαν, βασανίστηκαν ακόμα σε πολλές περιπτώσεις, για χάρη της μουσικής εν γένη και δε της αρμονίας.
Συνθετικά η μπάντα τα πάει πολύ καλά σε αυτό που παρουσιάζει, πολύ καλύτερα από άλλες που έχουν πλημμυρίσει το διαδίκτυο, την αγορά και δυστυχώς σε κάποιες περιπτώσεις τα αυτιά μας. Εκεί έρχεται αυτό που είπα πιο πάνω, δεν γίνεται επί τούτου αυτό το είδος, δυστυχώς. Όσο και να σου αρέσει, όσο και να το γουστάρεις και να το έχεις μελετήσει, κάποια πράγματα καλώς ή κακός τα έχει εγκλωβίσει η ηλικιακή ταυτότητα. Όπως ανέφερα πιο πάνω, δυναμικές συνθέσεις, διάνα πάνω στην υφή και το ύφος, με κάποιες σκοτεινότερες πινελιές ανά διαστήματα, χωρίς όμως να μπαίνουν στα χωράφια των Mercyful Fate για παράδειγμα. Δεν μπορώ να πω πως προσωπικά ξεχώρισα κομμάτια, πέρα από κάποιες στιγμές εδώ και εκεί, με εξαίρεση ίσως το ομότιτλο το οποίο και κλείνει και τον δίσκο. Αυτό όμως έχει να κάνει με προσωπικό γούστο και ακούσματα, δεν σημαίνει ότι το “The Day Bastard Leaders Die” δεν είναι ένα πολύ καλό album. Εγώ δεν ιδιαίτερα φίλος του συγκεκριμένου “χωραφιού”, οι φίλοι Mirror το εκφράζουν ιδιαίτερα καλά σε έναν δίσκο που πρέπει να τσεκάρουν οι οπαδοί του είδους σίγουρα.
7,5/10
Κωνσταντίνος Μάρης
Constantinemaris@gmail.com
