Είναι η στιγμή που μπαίνει ο δίσκος και λες «πωωωωω». Κάπως έτσι ένιωσα με το που μπήκε το “Voices”. Doom ασήκωτο να σε πλακώνει στα πρώτα δευτερόλεπτα και να συνεχίζει καθοδηγούμενο από την δυναμικά υπέροχη φωνή της Jennie-Ann Smith. Την φοβόμουν την επιστροφή των Avatarium μετά το “Hurricanes And Halos”. Φοβόμουν ότι θα γυρίσουν σε πιο βατές φόρμες αλλά ο Marcus Jidell μου φαίνεται δεν χαμπαριάζει από τέτοια. To περίεργο είναι ότι έχουμε ένα πιο doom ήχο παρ’ ότι λείπει πλέον από την σύνθεση ο τεράστιος Leif Edling.
Ένα πιο σκοτεινό κλίμα που επικρατεί και ένας πιο doom ήχος από το προγενέστερο “Hurricanes And Halos” να σε κατασπαράζει θυμίζοντας την αρχή του συγκροτήματος. Ψήγματα επικότητας διάσπαρτα σε όλο το δίσκο, πολύ ωραία κιθαριστική δουλειά από τον Marcus Jidell και κάποια indie στοιχεία που δέσανε απίστευτα με το “Lay Me Down”.
Τι να πω για το “Porcelain Skull”, απλά πηγαίνετε τον χρόνο στα τρία λεπτά μπροστά και ακούστε τον οργασμό που δημιουργείται. O δίσκος κλείνει πανέμορφα με το αργό “Stars They Move” και το μόνο που θες είναι να πατήσεις την επανάληψη. Τρομερά καλή επιστροφή από τους Avatarium που πραγματικά δεν το περίμενα μιας και περίμενα κάτι στα χνάρια του “Hurricanes And Halos” και ίσως πιο βατό.
Στα αρνητικά του δίσκου, γιατί πρέπει να τα λέμε και αυτά, θα έλεγα τον ήχο. Υπάρχει αρκετός «θόρυβος» που προπαντός όταν τον ακούς με ακουστικά δημιουργεί το λεγόμενο τρίξιμο από τα μπάσα. Ο δίσκος κυκλοφορεί από την Nuclear Blast, με αρκετά minimal εξώφυλλο που δεν παύει όμως να είναι αρκετά καλαίσθητο, σε κλασσικό CD και φυσικά σε βινύλιο, στην κλασική μαύρη έκδοση αλλά και άλλες δύο διαφορετικού χρώματος περιορισμένες.
7,5/10
Δημήτρης Εμμανουήλ
[email protected]
