Οι Vampyromorpha ξεκίνησαν το 2014. Το είδος τους; Adult oriented doom metal. Δικιά τους επινόηση. Όσο metal είναι αυτό άλλο τόσο είμαι και εγώ ιπτάμενο χαλί. Ευτυχώς που η εταιρία τους δίνει τον χαρακτηρισμό που πρέπει. Gothic doom rock.
Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Διαβάζοντας τους τίτλους των τραγουδιών, αλλά και το βιογραφικό της μπάντας, πραγματικά άρχισα να γελάω. Μου θύμισαν πάρα πολύ μια τραγική περίοδο στην ζωή μου τότε στα 13 μου που «κανείς δεν με αγαπάει, όλα είναι ψέμα, μαυρίλα μόνο, να πεθάνετε όλοι». Έχουν περάσει εφτά χρόνια από τότε, αλλά ακόμα δακρύζω και κάνω κοιλιακούς με τη φάση μου. Και με εμένα και πλέον με τα βαμπίρ εδώ.
Όταν ξεκίνησε το album ομολογώ ότι ναι τρόμαξα λίγο. Περισσότερο ξαφνιάστηκα βασικά γιατί δεν περίμενα το πρώτο πράγμα που θα ακούσω τρεις τη νύχτα να είναι κάτι horror έχοντας γελάσει τόσο. Μόνο στο “Darkness Whore” βέβαια που ξεκινάει με εκκλησιαστικό όργανο. Προσπαθούν πάρα πολύ να τα κάνουν creepy και ψυχωτικά όσα γράφουν αλλά το κάνουν με τον λάθος τρόπο.
Οι στίχοι βγάζουν αυτό που θέλουν τα παιδιά να περάσουν. Με την μελωδία όμως και τα φωνητικά που τους ντύνουν κάπου το χάνουν. Αν ήταν κανονικό doom metal και όχι αυτό εδώ το πράγμα, θα ήταν πραγματικά υπέροχο. Ακόμα και το εξώφυλλο το λες φρικιαστικό. Απεικονίζει κάτι άθλιες μορφές, οι βράχοι από πίσω είναι απότομοι, μυτεροί, κοινώς ότι πρέπει για ένα τέτοιο concept. Έρχονται ωστόσο η μελωδία και κυρίως τα φωνητικά και το χαλάνε όλο.
Το εκκλησιαστικό όργανο του Nemes Black, όπως προανέφερα, και το εξώφυλλο είναι τα μόνα «τρομακτικά» στοιχεία σε αυτό το album. Για να μπορέσεις να τους πάρεις στα σοβαρά πρέπει να αλλάξουν επειγόντως γραμμή πλεύσης και να υπηρετήσουν το είδος όπως του αρμόζει. Μέχρι τότε μόνο ως χαβαλέ μπορώ να τους αντιμετωπίσω.
4/10
Χριστίνα Γιαννούλη
