Η κρίση μουσικής ταυτότητας έχει χαντακώσει πολλά συγκροτήματα. Από άγνωστους τυχάρπαστους μέχρι heavy metal θηρία (βλέπε περιπτώσεις με Paradise Lost της “Host” περιόδου ή τους Def Leppard στα 90’s). Αυτή η κρίση λοιπόν χτύπησε και την πόρτα των Αμερικάνων alternative rockers Taproot. Φανταστείτε τους Korn, τους In Flames και τους Deftones μαζί σε ένα album. Απλά δε γίνεται. Το “Plead The Fifth” είναι ένας μπερδεμένος δίσκος σε μία πολλή μπερδεμένη εποχή για την μπάντα, αν αναλογιστούμε τα κομμάτια που έχουν συνθέσει στο παρελθόν (το “Poem” του 2002 ήταν μέσα στο Top 5 των πιο διάσημων rock κομματιών εκείνης της χρονιάς). Εδώ δύσκολα θα βρεις κάποιο εντυπωσιακό τραγούδι. Υπάρχουν βέβαια τα δύο single “Fractured (Everything I said Was True)” και “Release Me”, τα οποία ναι μεν “βαράνε” αρκετά, αλλά ξεχνιούνται εύκολα. Οι κιθάρες του Mike De Wolf είναι σωστά παιγμένες (και γρήγορες όπου χρειαστεί), δυστυχώς όμως δεν ταιριάζουν με την απαράδεκτη φωνή του Stephen Richards, που σε πάρα πολλά σημεία μοίαζει σαν να τραγουδάει σε soundtrack για το American Pie. Βάλε να ακούσεις το “Words Don’t Mean A Thing”. Είναι τοποθετημένο στο σωστό σημείο του δίσκου ώστε να σε κάνει να αναρωτηθείς “Τί ακριβώς ακούω τώρα;”. Η παραγωγή είναι κάτω του μετρίου, καθώς το μπάσο δεν ακούγεται όσο θα’ πρεπε, ενώ και η ποιότητα του ήχου δεν είναι και ότι καλύτερο για μία μπάντα που μετράει ήδη 13 χρόνια ύπαρξης. Ο ιδιος ο Mike De Wolf σε δηλώσεις του είπε ότι οι Taproot σκόπευαν να δημιουργήσουν ένα album που να είναι όσο πιο heavy γίνεται σε συνδυασμό με όμορφες μελωδίες. Αντ’ αυτού έκαναν το “Plead The Fifth”. Ένα αδύναμο, “διχασμένο” album που θα παραξενέψει αρκετό κόσμο, ειδικά τους nu-metal οπαδούς. Εάν οι ίδιοι οι Taproot ισχυρίζονται ότι αυτός ο δίσκος είναι ότι καλύτερο έχουν κάνει, τότε τα πράγματα είναι πολύ άσχημα.
4/10
Χάρης Μπελαδάκης
