Ο ντόρος γύρω από αυτή την κυκλοφορία είναι απίστευτος, τουλάχιστον στον κόσμο του πιο μοντέρνου ήχου. Metalcore με βιολί, τι μπορεί να πάει στραβά; Για την ακρίβεια, τα πάντα. Αλλά νομίζω ότι ο ήχος που θα βγει θα είναι λίγο love it or hate it. Δεν άκουσα κανένα single, επειδή πίστευα ότι θα είναι ένας δίσκος που καλό θα είναι να ακουστεί στο σύνολό του.
Αρχίζουμε με το εισαγωγικό “I Am Become A Name…”. Είναι ένα απλά εντάξει intro με αρκετή ατμόσφαιρα και λίγο βιολί προς το τέλος. Ακούγοντας όμως την εισαγωγή του “Ghost” αμέσως πέταξα τις ψείρες από τα αυτιά μου και έπιασα τα καλά ακουστικά. Εδώ έχουμε κάτι που αξίζει «σωστή» ακρόαση. Ειλικρινά θέλω να σχολιάσω πιο πολύ τη μίξη και την παραγωγή παρά τη σύνθεση. Όχι ότι έχει κάτι η σύνθεση, το ακριβός αντίθετο, το ρεφραίν είναι τρομερά καλό. Απλά η μίξη είναι υπέροχη. Οι ψηλές από το βιολί, η ατμόσφαιρα και τα πλήκτρα δένουν τέλεια με τον πιο μπάσο ήχο από τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες δίνοντας μας ένα τέλεια εναρμονισμένο αποτέλεσμα. Εξαιρετικό εισαγωγικό αλλά θέτει ψηλά τον πήχη.
Το “Temptation” έχει έναν πιο παραδοσιακό metalcore ήχο αλλά ταυτόχρονα έχει την πρωτοτυπία του βιολιού. Ο παλμός είναι πολύ παρόμοιος με το “Ghost” διατηρώντας ένα συναισθηματικό αλλά ταυτόχρονα hardcore ύφος. Το κόψιμο στο τέλος το χρειαζόμασταν είναι η αλήθεια, ενώ τα samples βιολιού έδωσαν μια υπέροχη ατμόσφαιρα. Το “Surrender” θα το ήθελα λίγο πιο διαφορετικό. Φοβάμαι ότι αν συνεχίσουμε πολύ στον ακριβώς ίδιο παλμό, το album θα μπορούσε να γίνει κουραστικό (spoiler: έγινε κουραστικό). Πολύ πιασάρικο ρεφραίν, ωραιότατο κόψιμο αλλά μοιάζει μονότονο. Όσο περνάει ο χρόνος νιώθω όλο και πιο έντονα ότι ακούω Ghøstkid. Μου αρέσουν πάρα πολύ αλλά δεν μου αρέσει να ακούω κάτι που θέλει να γίνει Ghøstkid.
Το υπόλοιπο album κύλησε παρόμοια, με τα αξιοσημείωτα και πρωτότυπα κομμάτια να είναι λίγα έως κανένα. Θα έλεγα ότι το “Alleviate” και το ομότιτλο ξεχώρισαν, χωρίς να είναι κάτι τρελό όμως. Τελικά είχα άδικο για το “Heaven In Hiding”. Δεν ήταν love it or hate it. Ήταν σαν ξαναζεσταμένο παστίτσιο. Που το τρως τρίτη μέρα σερί. Δεν είναι καινούργιο, ούτε κάτι ιδιαίτερο αλλά το παστίτσιο είναι παστίτσιο (σοκ). Αν οι συνθέσεις ήταν πιο ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες και το ύφος άλλαζε, πιστεύω ότι το album θα μπορούσε να είναι υπερβολικά καλύτερο.
6,5/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
