Οι Αμερικάνοι Khemmis έχουν καταφέρει να τραβήξουν την προσοχή πάνω τους από το ντεμπούτο τους ακόμα, παρ’ όλο που δεν είναι το συγκρότημα που δημιουργεί εξόφθαλμα hit-άκια. Έτσι κι αλλιώς, στο μουσικό χώρο του μελωδικού doom/heavy που κινούνται, αυτό δεν είναι κι εύκολο, μιας και το είδος από μόνο του δεν αφήνει πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο. Δίσκο με το δίσκο όμως, το συγκρότημα δείχνει σταθερή πρόοδο είτε συλλογικά, είτε ατομικά.
Κι αυτό συνεχίζεται και με τον καινούριο δίσκο τους. Και η συλλογική πρόοδος δεν έχει να κάνει μονάχα με τη βελτίωση του συνθετικού επιπέδου αλλά και με την αφομοίωση και άλλων ειδών χωρίς όμως να αλλοιώνεται το DNA του συγκροτήματος και χωρίς να τα κάνει να ακούγονται παράταιρα και ενοχλητικά. Στο εναρκτήριο “Avernal Gate” για παράδειγμα, το melodeath ξέσπασμα ταιριάζει απόλυτα με την ατμόσφαιρα του τραγουδιού. Και μιας και το αναφέραμε, οι ατμόσφαιρες είναι ένα πολύ βασικό συστατικό στοιχείο των συνθέσεων, πάνω στο οποίο δείχνουν να έχουν χτίσει όλα τα θεμέλια.
Κι αυτό γιατί όλο το παιχνίδι παίζεται γύρω από τις ατμόσφαιρες, με αποτέλεσμα είτε έχουμε να κάνουμε με ξεσπάσματα, είτε με mid-tempo είτε με πιο αργά σημεία, όλα αυτά καταλήγουν να μοιάζουν δευτερεύοντα χάρη στις κυριαρχούσες ατμόσφαιρες που επικρατούν σε κάθε σπιθαμή των συνθέσεων. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι τόσο καλά δομημένες που κάνουν την κάθε αλλαγή να μοιάζει απόλυτα λογική. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μονάχα με τα όργανα αλλά και με τα φωνητικά επίσης. Είτε πρόκειται για death growls, είτε για πιο goth-oriented (που λένε και στο χωριό μου), όλα είναι φτιαγμένα με σχέδιο και δομημένα με σωστό τρόπο και με τέτοια μαεστρία που να μη δίνεις σημασία σε αυτό χάρη στην όμορφη ροή που έχει ο δίσκος ως αποτέλεσμα των παραπάνω.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν εξαιρετικό δίσκο, ο οποίος πιθανώς είναι ο καλύτερος της καριέρας τους (μέχρι τον επόμενο) αλλά ακόμα κι αν δε μπορούμε να το πούμε ακόμα με βεβαιότητα αυτό, πιστεύω ότι σίγουρα είναι ο πιο ώριμος. Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι στιχουργικά έχουμε μια κατάθεση ψυχής καθώς (φαίνεται πως) έχουμε προσωπικές αφηγήσεις από πάσχοντες από κατάθλιψη, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προσθέτει ακόμα περισσότερο στην έντονη ατμόσφαιρα του δίσκου. Αυτό το σκοτάδι όμως σου αφήνει περιθώρια για ένα φως στο τέλος του τούνελ, κι αυτό είναι που τους κάνει περισσότερο προσιτούς από άλλα πιο σκοτεινά σχήματα.
8/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
