Οι Κirra, που στα ιαπωνικά σημαίνει δολοφόνος, θάνατος, λύπη και άλλα τέτοια διάφορα χαρμόσυνα, μας έρχονται από την Oklahoma. Ξεκίνησαν το 2013 και σύμφωνα με τους ίδιους, η πόλη πλέον φημίζεται όχι μόνο για την καουμπόικη κουλτούρα της αλλά και για αυτούς. Αν αληθεύει καλώς, αν όχι τότε λίγη μετριοφροσύνη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο θέλω να σταθώ στο γεγονός ότι 17 κομμάτια για album θα έπρεπε να θεωρούνται ποινικό αδίκημα. Πόσο μάλλον όταν αρκετά από αυτά έχουν διάρκεια πάνω από τέσσερα λεπτά και είναι τόσο μονότονα.Τα φωνητικά είναι εντάξει, με την μελωδία έχουμε ένα θεματάκι.
Στην αρχή είναι κομπλέ, στα πρώτα κομμάτια δηλαδή, όσο περνάει η ώρα όμως γίνεται κουραστική. Λογικό και επόμενο να επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο σε ένα κομμάτι, όταν όμως έχεις άλλα 15 στην ουσία από πίσω (δύο από αυτά είναι μόλις λίγα δευτερόλεπτα) και τα κομμάτια σου κρατάνε περισσότερο από δύο λεπτά, δείξε λίγο έλεος.
Το μόνο που μπορώ να πω ότι ξεχώρισε από αυτά είναι το “Integrate”. Το intro του δεν μου άρεσε καθόλου, για να είμαι ειλικρινής. Το outro όμως με έκανε να πιστεύω ότι έβαλα άλλο κομμάτι και δεν το θυμόμουν. Από το 4:10 μέχρι το τέλος, το σημείο δηλαδή που μπαίνει το πιάνο, γίνεται υπέροχο. Του αλλάζει εντελώς το ύφος.
Ολοκληρώνουμε με το εξώφυλλο. Για κάποιον λόγο μου θυμίζει πάρα πολύ Dream Theater. Το τοπίο που απεικονίζεται στο “Redefine” μοιάζει με αυτό στο “Octavarium”. Δεν λέω ότι είναι πανομοιότυπα αλλά έχουν κάποιες ομοιότητες. Βάζοντας και τα δύο δίπλα-δίπλα ένιωσα λίγο ικανοποιημένη. Τέλος πάντων, καλό θα το έλεγα, όσο μακάβριο και αν είναι ή τουλάχιστον όσο πιστεύω ότι είναι με την έξαλλη φαντασία που έχω.
Σε γενικές γραμμές, πάντως, δεν μπορώ να πω ότι είμαι και τόσο ευχαριστημένη με την δουλειά των παιδιών. Σίγουρα μπορούν να δώσουν κάτι καλύτερο με λιγότερη ποσότητα και διάρκεια. Αυτά νομίζω τους περιορίζουν την αξία τους.
5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
