Πάντα θεωρούσα πιο progressive τα σχήματα τα οποία από δίσκο σε δίσκο έριχναν το δέρμα τους και παρουσίαζαν ένα τελείως διαφορετικό προφίλ. Αντίθετα δηλαδή από την τάση κάποιων συγκροτημάτων να αυνανίζονται πάνω από τα όργανά τους προσπαθώντας να μας δείξουν το πόσο καλά ξέρουν να τα… παίζουν. Οι Green Carnation ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.
Τους γνώρισα από το “A Blessing In Disguise” το οποίο και είχα αγοράσει επειδή είχε διαφορετικό εξώφυλλο – μην γελάτε, άλλες εποχές τότε. Μου έπεσαν τα σαγόνια στο πάτωμα από την πρώτη ακρόαση και από τότε τους ακολουθώ σε κάθε βήμα. Και μπορεί δεκατέσσερα χρόνια να μην έκαναν κάποιο βήμα, αλλά η αναμονή έφτασε στο τέλος.
Δεκατέσσερα χρόνια για τέσσερα κομμάτια (με ένα από αυτά να είναι επανεκτέλεση και το πέμπτο είναι διασκευή) όμως; Ναι, γιατί τα ακριβά αρώματα έρχονται σε μικρά μπουκαλάκια. Και επίσης στο σύνολο του το album είναι κάτι λιγότερο από σαράντα πέντε λεπτά, οπότε δεν θέλω γκρίνιες.
Πως ηχούν λοιπόν οι Green Carnation σήμερα; Ίδιοι, αλλά διαφορετικοί. Τι θέλω να πω. Στο “Leaves Of Yesteryear” (τι τίτλος Θεέ μου!) κάποιος θα συναντήσει σχεδόν όλα, μα όλα, τα στοιχεία που είχαν ενσωματώσει, αλλά και είχαν απορρίψει, από τον ήχο τους όλα αυτά τα χρόνια. Θα σας φέρει στον νου το “A Blessing…”, αλλά είναι πιο heavy και πιο σκοτεινό. Είναι πιο progressive, αλλά συνάμα και πιο χαλαρό. Είναι πραγματικά μια μοναδική εμπειρία.
Έτσι λοιπόν, κάθε τραγούδι είναι ένα μοναδικό ταξίδι. Ίδιο σημείο ή ρυθμό δεν θα εντοπίσετε σε κανένα τραγούδι. Ακόμα και η διασκευή στο “Solitude” των Black Sabbath είναι εντυπωσιακή. Ένα album το οποίο σε προκαλεί να ρίξεις όλες σου τις άμυνες και να το αφήσεις να σε αποπλανήσει. Μια επίθεση στις αισθήσεις του ακροατή σχεδόν καθαρτική.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα ή σαν να πέρασε μια αιωνιότητα. Όπως το βλέπει κανείς. Αν το “Leaves Of Yesteryear” δεν είναι το καλύτερο album της χρονιάς, είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα.
9/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
