Δεν τους λες και ιδιαίτερα δραστήριους αυτούς εδώ τους Ούγγρους. Από το 1997 που υπάρχουν, αυτή είναι η μόλις δεύτερη κυκλοφορία τους η οποία διαδέχεται το “Stupefying Beliefs” του 2012. Σε αυτό το album ακολουθούν την ίδια λογική με το προηγούμενο. Δηλαδή αρκετά μεγάλα κομμάτια (διάρκειας 8-10 λεπτών) τα οποία παρεμβάλλονται από μικρά ορχηστρικά (διάρκειας 1-2 λεπτών). Ενδιαφέρουσα ιδέα, δε λέω, αλλά στην τελική το αποτέλεσμα μετράει το οποίο για να είμαι επιεικής θα πω ότι δεν τους δικαιώνει.
Αν δεν ήμουν επιεικής, θα έλεγα ότι ακούγεται σαν ένας αχταρμάς. Αλλά είπα ότι θα είμαι. Είναι ξεκάθαρο ότι από τις μπάντες που γουστάρουν περισσότερο είναι οι Morbid Angel, αφού προσπαθούν να μπουν στην φιλοσοφία των αλλοπρόσαλλων riffs του Trey Azagthoth με τα drums να βαράνε αλύπητα από πίσω, όπως έκανε κάποτε ο μέγας Pete Sandoval. Το θέμα όμως είναι ότι τούτα εδώ τα παλικάρια Morbid Angel δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνουν. Ούτε και Suffocation ή Necrophagist από τους οποίους έχουν επίσης επηρεαστεί πολύ. Η μουσική τους φαίνεται πολλές φορές να μη βγάζει καν νόημα. Ένας κιθαρίστας που προσπαθεί να παίξει όσα περισσότερα riffs μπορεί σε ένα λεπτό, ένας drummer που βαράει blasts σχεδόν ακατάπαυστα και ένας τραγουδιστής που απλά βρυχάται συνέχεια και δίνει την ίδια επίπεδη ερμηνεία σε όλο το album. Για τον μπασίστα δεν παίρνω και όρκο, αλλά κάπου στο γενικό χαμό πιθανώς κι αυτός θα παίζει τα δικά του χωρίς να τον νοιάζει τι κάνουν οι υπόλοιποι.
Άκουσα το “Historiocriticism” μερικές φορές μπας και μου μείνει τίποτα, αλλά τελικά έμεινα πιο μπερδεμένος απ’ ότι ήμουν την πρώτη φορά. Είναι λες και παίζει ο καθένας ό,τι θέλει χωρίς να έχει συνοχή, χωρίς να κολλάει με αυτό που παίζει ο άλλος. Οι λίγες καλές ιδέες που υπάρχουν, χαντακώνονται στη συνολική μετριότητα. Από τα συγκροτήματα που κοιτάνε πρώτα την τεχνική και μετά την σύνθεση. Το δελτίο τύπου τους αποκαλεί progressive death metal. Εγώ έχω να πω ότι αν αυτό θεωρείται progressive, τότε ζήτω που καήκαμε.
Γιώργος Τερζάκης
