Πώς μπορείς να κρίνεις σαν άνθρωπος μια δουλειά που δημιουργήθηκε εν μέσω δύσκολων καιρών και με σκοπό να ελαφρύνει το ψυχολογικό βάρος του δημιουργού; Σαν ακροατής, τι μπορείς να περιμένεις από έναν άνθρωπο που έχει δώσει διαφορετικά πρόσωπα στη μουσική των Rotting Christ; Θα κρίνεις με τα προσωπικά σου γούστα και κριτήρια; Αν είσαι ένας απλός ακροατής σίγουρα, αλλά όταν έχεις να γράψεις κείμενο και να είσαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται τότε γίνεται δύσκολο, όχι απαραίτητα γιατί δε μου αρέσει η δουλειά (σ.σ.: που δεν ισχύει), αλλά για το γεγονός ότι πρέπει να πείσεις τον αναγνώστη που του αρέσουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις των Rotting Christ ότι ο δίσκος είναι αντικειμενικά πολύ καλός κι ας μην είναι του γούστου του.
Αλλά επειδή σαν κοινό και οπαδοί γνωρίζουμε πως ότι δε μας αρέσει είναι για τα σκουπίδια (σ.σ.: ξέρω ότι χρησιμοποιούμε άλλη έκφραση αλλά δεν ήθελα να ξεφύγω) και το απορρίπτουμε χωρίς να κρίνουμε ότι ο διπλανός μας κρίνει με άλλα κριτήρια και έχει άλλα γούστα, θα αρκεστώ να αναφερθώ στο γεγονός ότι και να μη μου άρεσε ο δίσκος, οφείλει κάποιος να αναγνωρίσει τη μουσική και συνθετική αρτιότητά του αλλά και την κατάθεση ψυχής του, με αποτέλεσμα να κατακλύζεσαι από συναισθήματα κατά την ακρόασή του. Θεωρώ βέβαια τον εαυτό μου τυχερό που βρίσκομαι στην πλευρά όπου ο δίσκος μου αρέσει πολύ και υποκειμενικά, όσον αφορά τα γούστα μου δηλαδή, αν και αυτό καμιά φορά γίνεται δίκοπο μαχαίρι, γιατί μπορεί σε τέτοια περίπτωση να ξεφύγεις από τον ενθουσιασμό σου.
Στα καθαρά μουσικά τώρα, ο δίσκος περιέχει στοιχεία και επιρροές από όλες τις περιόδους των Rotting Christ, όμως η πλειοψηφία τους προέρχεται από τη gothic περίοδο του συγκροτήματος και εστιάζει εκεί, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα στοιχεία να είναι φανερά μεν, αλλά να μη λαμβάνουν έντονο πρωταγωνιστικό ρόλο δε. Είναι εμφανές δηλαδή ότι η μουσική βάση προέρχεται από τα “A Dead Poem” και ”Sleep Of The Angels”, αλλά όπως ανέφερα, το συνθετικό υπόβαθρο δε στέκεται αποκλειστικά εκεί και περιέχει στοιχεία από (σ.σ.: σχεδόν) όλες τις κυκλοφορίες τους.
Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που θα χτυπήσει φλέβα σε όσους ακούν μουσική με τη καρδιά τους και όχι φορώντας παρωπίδες ή ακούνε χωρίς να ακούνε. Εδώ έχουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς μια δύσκολη κατάσταση οδηγεί σε εξαιρετική καλλιτεχνική δημιουργία και σε υψηλό συνθετικό επίπεδο. Ωστόσο, μπορεί η βάση να προέρχεται από τον ήχο των Rotting Christ, αλλά παράλληλα γίνεται εύκολα κατανοητό για ποιον λόγο αυτός ο δίσκος δε θα μπορούσε να κυκλοφορήσει κάτω από το όνομά τους, σήμερα τουλάχιστον.
9/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
