Οι Neversin μας έρχονται από την γειτονική Ιταλία, δημιουργήθηκαν το 2004 και κινούνται στα μουσικά μονοπάτια του progressive hard rock, σε πολύ γενικές γραμμές. Διότι, οι Ιταλοί δεν μπαίνουν σε νόρμες. Από την μία σου παίζουν μελωδικό heavy, στο γυρνάνε σε neoclassical (ειδικά στα solos, τύφλα να έχει ο Malmsteen), σε περνάνε σε κλασσικό ροκ και μετά σε ξαναρίχνουν στο Heavy Metal. Όλα αυτά όμως, ωραία δεμένα μεταξύ τους και έχοντας κοινό παρονομαστή τον καλό ήχο και την άρτια εκτέλεση των κομματιών. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να βαρεθείς ποτέ με την μπάντα αυτή, έχουν την λογική των Queen, οι οποίοι φαίνονται να είναι και μεγάλη επιρροή. Αν και μιλάμε για progressive συγκρότημα, τα 13 κομμάτια του δίσκου δεν ξεπερνάνε τα 42 λεπτά, οπότε δεν μιλάμε για Dream Theater έπη, με ατελείωτα solos και φαμφάρες. Σε αυτό το δίσκο, το neoclassical παίξιμο στην κιθάρα του Matteo και του Federico δίνει και παίρνει, με άψογα εκτελεσμένα τεχνικά solos – μπουρμπουλήθρες και γλυκιές μελωδίες. Η κιθάρα είναι σίγουρα το όργανο που κλέβει την παράσταση και καλά κάνει. Τα φωνητικά δεν με ενθουσίασαν και πολύ, ήθελα λίγο συναίσθημα παραπάνω. Συνολικά, είναι μια πολύ καλή δεύτερη προσπάθεια για τους Neversin. Σίγουρα δεν μπαίνουν σε στεγανά και δεν κάνουν για στενόμυαλους. Με λίγη καλύτερη παραγωγή και προσπάθεια στην φωνή έχουν τα φόντα για κάτι μεγαλύτερο.
5.5/10
Τένια Λάρδα
