Η χρονιά που πέρασε είχε πολλά ψαγμένα η μουσική. Καινούρια είδη, πειραματισμοί, κ.λπ. Οι Pinkish Black ανήκουν σε αυτό το νέο ρεύμα. Δεν ξέρεις ακριβώς τι ακούς. Τα κομμάτια δεν έχουν κάποια ουσιώδη δομή και ο ήχος θορυβώδης. Παραμόρφωση στο μπάσο και tempo αργό (σε κάποιες φάσεις παρά είναι αργό). Η δουλειά τους είναι εξαιρετικά περίεργη και όπως διάβασα κάπου “Αν ψάχνετε βοήθεια για να αυτοκτονήσετε, τότε οι Pinkish Black είναι το σπρώξιμο που χρειάζεστε. Σκοτεινοί και μερικές φορές τρομακτικοί”. Προσωπικό αγαπημένο το “Bad Dreamer”. Πρόκειται για ένα κομμάτι το οποίο παίζει πολύ με τις αισθήσεις σου, και η μελωδία του δεν μπορεί παρά να σου καρφωθεί στο κεφάλι. Κάτι από Stoner, κάτι από Sludge, οι τύποι είναι σίγουρα κάτι που οι οπαδοί του είδους πρέπει να τσεκάρουν. Συνοψίζοντας, το album περιέχει επτά κομμάτια. Άλλα ολιγόλεπτα, άλλα όχι. Όπως και να το κάνεις όμως, η ακρόαση είναι ευχάριστη, εκτός αν κάποιος δεν μπορεί τα καταθλιπτικά. Το “Rise” ήταν επίσης μία από τις συνθέσεις που ξεχώρισα! Είχε τις εναλλαγές του και τα φωνητικά σε βοηθούσαν να κρατήσεις αυτή τη συναισθηματική ισορροπία, ανάμεσα στο χώσιμο και τη μελωδία. Έμεινα αρκετά ικανοποιημένη από την όλη δουλειά και ελπίζω να ακούσω και άλλα στο μέλλον!
7.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
