Είναι λίγες οι μπάντες που τολμούν να ηχογραφήσουν έναν ακουστικό δίσκο, λόγω των κινδύνων που μπορεί να κρύβει μια τέτοια δουλειά. Μπορεί να πέσεις στην παγίδα να γίνεις υποτονικός, άδειος ή βαρετός. Οι Il Silenzio Del Mare όμως τόλμησαν να γράψουν με μοναδικά όπλα τον ήχο του πιάνου, της ακουστικής κιθάρας, του σαξοφώνου και του μπάσου, προσθέτοντας και χαλαρά κρουστά. Η αλήθεια είναι πως αν και κάνουν κάποια jazzy περάσματα, αν και «παίζουν» ενορχηστρωτικά, με τέτοια μουσικά όργανα θα μπορούσαν να είχαν κάνει θαύματα. Οι συνθέσεις τους είναι λίγο υποτονικές, ενώ νομίζω ότι είχαν ακόμα λίγο τη δυνατότητα να ξεφύγουν, ή να ροκάρουν, χωρίς να θυμίζουν τόσο μουσική δωματίου. Οι επιρροές από κλασική μουσική ή από κλασικούς ροκ μουσικούς (πχ οι τελευταίες κυκλοφορίες του Gilmour ή o παλιός καλός Rod Stewart) είναι φανερές. Χαρακτηριστικό επίσης ολόδικό τους είναι ότι οι στίχοι είναι στα ιταλικά, και όσο να’ ναι αυτό δίνει μια άλλη ατμόσφαιρα στο δίσκο. Τέλος αν και άρχισα αναφέροντας τις δυσκολίες μιας ακουστικής κυκλοφορίας, θα καταλήξω ότι όντως το είδος είναι απαιτητικό, και από τη στιγμή που χρησιμοποιούνται το μπάσο και το σαξόφωνο για παράδειγμα, θα μπορούσαν να είχαν κάνει μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Κάτι που δε συνέβη δυστυχώς. Τα περισσότερα κομμάτια είναι ίσως γραφικές μπαλάντες. Επικροτώ όμως το γεγονός ότι τόλμησαν να γράψουν μουσική πέρα από τα κλισέ (κιθάρα, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα). Δεν ξέρω αν τελικά όμως κατάφεραν να ξεφύγουν από τα αναμενόμενα.
4/10
Ήλια Τσάρα
