Δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται εκεί στα «χωράφια» της Frontiers αλλά όπως όλα δείχνουν μέχρι τώρα, εξελίσσεται σε dream team εκπληκτικών φωνών. Δύο από αυτές αποτελούν τους Brother Against Brother. Ο λόγος φυσικά για τους Nando Fernandes και Renan Zonta και το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Από την πρώτη κιόλας νότα αντιλαμβάνεσαι ότι από θέμα παραγωγής ο δίσκος είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Κάτι το οποίο γίνεται εξίσου εμφανές, από το “Two Brothers” που ανοίγει και τον δίσκο, είναι η πολύ ισορροπημένη σχέση μεταξύ του μελωδικού heavy metal και του AOR φυσικά, του οποίου η εταιρεία δείχνει να είναι τρανός «εκπρόσωπος». Κιθάρες και πλήκτρα σε πρώτο πλάνο καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου, άλλοτε με πιο επιθετικές διαθέσεις, άλλοτε προς την πιο εμπορική πλευρά. Άριστη απόδοση από κάθε πλευρά όσον αφορά το παικτικό και εκτελεστικό κομμάτι από όλη την ομάδα που πλαισιώνει το φωνητικό δίδυμο, με τα κιθαριστικά leads και solos να κερδίζουν την προσοχή, καθώς είναι ιδιαίτερα φανερό πως έχουμε να κάνουμε με δεινούς «τεχνίτες».
Το συνθετικό επίπεδο επίσης είναι εξαιρετικό, προσωπικά δεν νομίζω πως κατάφερα να εντοπίσω κάποιο «συμπληρωματικό» κομμάτι. Τα τρία πρώτα, “Two Brothers”, “What If” και “City Of Gold” σίγουρα ξεχωρίζουν όπως επίσης και το εξαιρετικό “In The Name Of Life”. Ο δίσκος κυλάει πάρα πολύ ευχάριστα, όλα τα κομμάτια είναι ιδιαίτερα εύκολα σαν άκουσμα, πάντοτε στην ευδιάθετη πλευρά χωρίς ιδιαίτερα ξεσπάσματα ή σκοτεινές πτυχές. Θα τολμήσω να πω κομμάτια όπως τα “Haunted Heart” και “Demons In My Head” θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αποτελούν κομμάτια των τελευταίων δύο δίσκων των Nocturnal Rites όπως επίσης το ανατολίτικο “Deadly Sins” θα μπορούσε να αποτελεί κομμάτι της παλαιότερης δισκογραφίας των Tad Morose. Όπως προανέφερα, εξαιρετικό συνθετικό επίπεδο κάτι που μπορεί μόνο να συγκριθεί με τις εκπληκτικές φωνές των Fernandes και Zonta.
Όλο το άλμπουμ ουσιαστικά περιστρέφεται γύρω από αυτές τις εξαίρετες φωνές, ο συνδυασμός των οποίων και η γενικότερη ατμόσφαιρα μου έφεραν στο μυαλό πολύ έντονα το προσωπικά αγαπημένο μου project των Allen – Lande. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, θα μπορούσε πολύ άνετα να αποτελεί ο εν λόγω δίσκος κομμάτι της δισκογραφίας του προαναφερθέντος project, τόσο μουσικά όσο και στο θέμα φωνητικών μελωδιών. Η χροιά του Nando είναι εμφανώς ριζωμένη και επηρεασμένη από τον Dio και σε γενικές γραμμές κινείται σε αυτήν την κατηγορία φωνών ενώ η πιο «καθαρή» και μελωδική χροιά του Renan προσφέρει την ισορροπία και αποτελεί τον «θετικότερο» πόλο της εξίσωσης. Πολύ σωστή δουλειά έχει γίνει επίσης στο «μοίρασμα» των γραμμών όπως επίσης και στο χρόνο που δίνεται στον καθένα τους μέσα στα κομμάτια, χρόνο τον οποίο εκμεταλλεύονται και οι δύο στο έπακρο με φοβερές ερμηνείες. Έντονη πάντως είναι και η αίσθηση, τουλάχιστον προσωπικά, ότι δεν ακούμε το 100% των δυνατοτήτων τους, ούτε την πλήρη έκταση τους τόσο ερμηνευτικά όσο και φωνητικά.
Συνοψίζοντας λοιπόν, το ντεμπούτο των Brother Against Brother είναι εξαιρετικό. Από κάθε άποψη, κάθε κομμάτι θα ήταν πολύτιμη προσθήκη στον δίσκο κάθε μπάντας του είδους όπως επίσης τόσο ο Nando Fernandes όσο και ο Renan Zonta είναι τεράστιες φωνές και το απόλυτο χαρτί για κάθε μπάντα. Νομίζω πως αν στο μέλλον καταφέρουν να βγάλουν τις ταυτότητές τους, τον χαρακτήρα τους αλλά και την τόσο καλή χημεία τους πιο μπροστά, θα μιλάμε πραγματικά για το επόμενο μεγαθήριο, τόσο ατομικά όσο και σαν ντουέτο. Αυτό είναι το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετώπισα με τον δίσκο. Είναι όλα εκπληκτικά αλλά πάντα σε συνάρτηση με κάτι/κάποιον άλλο. Είναι ντεμπούτο όμως, πάντα είναι διστακτικό και υπάρχει πάντα χώρος για εξέλιξη, αν και το πρώτο και άχαρο «βήμα» αυτής της περίπτωσης σβήνει ολόκληρες καριέρες άλλων εκεί έξω.
8/10
Κωνσταντίνος Μάρης
constantinemaris@gmail.com
