Το να εκφράζεις μέσα από τις συνθέσεις σου την αγάπη σου σε συγκεκριμένα συγκροτήματα δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό. Εξάλλου, οι πιο πολλοί μουσικοί πρώτα απ’ όλα ήταν/είναι οπαδοί. Από εκεί και πέρα, το κατά πόσο αυτό το κάνεις καλά, το κατά πόσο παίρνεις μια αποδειγμένα επιτυχημένη συνταγή και την εξελίσσεις, αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση.
Οι Re-Μachined λοιπόν είναι ένα σχετικά νέο συγκρότημα με ένα demo στην ιστορία του μόλις πέρσι. Το demo αυτό λοιπόν μάλλον τα πήγε καλά μιας και ακολούθησαν αρκετές συναυλίες και σύντομα ένα συμβόλαιο για τον πρώτο τους δίσκο. Μουσικά λοιπόν κινούμενοι οι Re–Machined σε έντεκα κομμάτια μας προσφέρουν απλοϊκό, απλοϊκότατο για την ακρίβεια, κλασσικό heavy που φέρνει συχνά πυκνά στον νου σχήματα όπως οι Accept, οι Saxon… ναι αυτά εντόπισα προσωπικά (και εδώ που τα λέμε ο τραγουδιστής τους ακούγεται σαν ένα παράξενο κράμα από Biff και UDO). Αμιγώς κιθαριστικό album το οποίο κινείται σχεδόν στην ολότητα του σε mid-tempo ρυθμούς. Ως εδώ καλά.
Υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές όπως το “In My Life” το οποίο προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο του συνόλου, το εναρκτήριο “Heart Of Fire” και το επίσης καλό ομότιτλο κομμάτι. Όμως από εκεί και πέρα, επικρατεί μια χρυσή μετριότητα. Η επιλογή του συγκροτήματος να κρατήσει τις ταχύτητες σε χαμηλούς ρυθμούς καθώς και η απλοϊκότητα των συνθέσεων βάζει αυτογκόλ μιας και συχνά πυκνά έπρεπε να κοιτάω για να σιγουρευτώ ότι άλλαξε τραγούδι και δεν παίζει το ίδιο. Αυτό λοιπόν κάνει το σύνολο του υλικού αρκετά ομοιόμορφο με την κακιά έννοια και δυστυχώς βαρετό.
Σαν δίσκος λοιπόν, το “Wheels Of Time” έχει τις στιγμές του δύσκολα όμως μπορεί να κρατήσει τον ακροατή από την αρχή ως το τέλος ακόμα και από την πρώτη ακρόαση. Καταλαβαίνω την επιλογή του συγκροτήματος να επικεντρωθεί στα βασικά αλλά όλα αυτά έχουν ειπωθεί στο παρελθόν πολλές φορές.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
