Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να είναι κακό ένα album με ζωγραφισμένο στο χέρι εξώφυλλο και αναφορές στον έπος του 1986, The Wraith, με τον πολύ Charlie Sheen; Εκτός και αν μόνο εγώ βλέπω την αναφορά στην ταινία αυτή. Μεγάλος άνθρωπος είμαι, δικαιολογούμαι.
Όπως και να έχει, πάμε λίγο να δούμε την φάση με τους Wildness. Το σχήμα ξεκίνησε σαν ένα studio project του drummer Erik Modin. Σύντομα όμως έγινε ένα πλήρες σχήμα με ζωντανές εμφανίσεις αλλά και δύο ψηφιακά singles, τα “Collide” και “Turning The Pages” το 2015 και 2016 αντίστοιχα. Το 2017 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους και συνέχισαν να δουλεύουν σε νέο υλικό μέχρι την αποχώρηση του τραγουδιστή τους Gabriel Lindmark. Το σχήμα τον αντικατάστησε με τον Erik Forsberg που είναι γνωστός μας από τους πειρατές Blazon Stone!
Με μια λέξη θα περιγράψω το “Ultimate Demise”, ως δισκάρα. Καλοπαιγμένο 90s hard rock/AOR με τις κιθάρες να δίνουν τα ρέστα. Μετά την εισαγωγή του “Call Of The Wild” το album σε αρπάζει από τον λαιμό με το έπος “Die Young” και από εκεί και πέρα δεν κατεβάζει στροφές. Είχα πολύ καιρό να ακούσω έναν hard rock δίσκο που να τα σπάει από την αρχή ως το τέλος.
Ρεσιτάλ ποζεριάς στα “Cold Words” και “Denial” με όλα τα άλλα να ακολουθούν από κοντά. Το σχήμα δεν παίζει νερόβραστα με αρκετό γκάζι και δύναμη ενώ ο Forsberg δένει πολύ καλά με το όλο σχήμα. Γραμμένο για ανέμελα καλοκαίρια (και όχι αυτό το σκατένιο που ζήσαμε το 2020) το κρατάω στην άκρη για το επόμενο καλοκαίρι να το απολαύσω στην παραλία.
Οι Wildness έβγαλαν έναν δίσκο που τιμά το είδος στο μέγιστο χωρίς να βάζει φρένο από τα στεγανά του. Θεωρώ δεδομένο πως αν είχε βγει την χρυσή δεκαετία (ξέρουμε όλοι πια είναι αυτή) θα έκανε πάταγο. Στο χέρι μας είναι να μην το αφήσουμε να περάσει απαρατήρητο.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
