Βάσει ελληνικής μυθολογίας υπήρχαν Εννέα Μούσες. Θεότητες-προστάτιδες των Τεχνών πλασμένες από τον ίδιο το Δία. Η μεγαλύτερη και πιο σεβαστή όλων ήταν η Καλλιόπη, προστάτιδα της επικής και ηρωικής ποίησης. Γι’ αυτό ίσως και το ολοκαίνουργιο album των INK με τον παραπεμπτικό τίτλο “Whispers Of Calliope” να έχει ένα πιο ποιητικό χαρακτήρα.
Για τους λάτρεις του εγχώριου alternative, οι Θεσσαλονικείς δεν είναι άγνωστο όνομα μιας και μετράνε σχεδόν 20 χρόνια παρουσίας στο χώρο. Το “Diary“ του 1999 ακόμα θεωρείται από αρκετούς ένα κομψοτέχνημα του εναλλακτικού ήχου. Έπειτα και από το “Loom“, που από το 2016 τους επανέφερε πιο ενεργητικά στο προσκήνιο, ήρθε η ώρα και για μία κυκλοφορία με ακουστικές διασκευές. Μία κυκλοφορία που είναι τόσο παρόμοια αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετική με το γενικότερο ύφος της μπάντας. Η επιλογή των κομματιών είναι απόλυτα λογική και αναμενόμενη, πλην φυσικά 2-3 εκπλήξεων όπως τα “Rebel Yell” (Billy Idol) και “Like The Way I Do” (Melissa Etheridge) οι οποίες είναι δικαιολογημένες, αφού στην τελική όταν θες να παίξεις διασκευές έχεις το ελεύθερο να επιλέξεις ό,τι θες εσύ. Από κει και πέρα οι INK απλά σε συστήνουν στις επιρροές τους, μόνο που το κάνουν με ένα πρωτόγνωρο και σκοτεινό τρόπο. Πολλοί μπορεί να σταθούν στο “Hurt” των Nine Inch Nails μοιραία συγκρίνοντάς το με την αντίστοιχη version του Johnny Cash. Αν και το συμπάθησα εξίσου, ωστόσο δεν εντόπισα κάποια τρανταχτή διαφορά μεταξύ τους. Οι καλές στιγμές είναι αλλού. Από το ατμοσφαιρικό άνοιγμα με το “Sober” των Tool και το “Disarm” των Smashing Pumpkins (ενδιαφέρουσα προσέγγιση) πιο μετά, στο “Knife Party” των Deftones και στο πιο grunge άγγιγμα του υπέροχου “Live With Me“ των πρωτοπόρων Massive Attack, το “Whispers Of Calliope” δείχνει να φεύγει από τον όρο «κλασικό album διασκευών» τονίζοντας τη συναισθηματικότητα που ίσως σε μερικές original versions να απουσίαζε και επιπλέον, παρουσιάζει τους INK να απομακρύνονται (μόνιμα ή παροδικά, κανείς δεν ξέρει) από τον goth/dark rock ήχο που καθιέρωσε το τελευταίο τους album. Η φωνή του Χρήστου Τσάνταλη για άλλη μία φορά αποτελεί την κινητήριο δύναμη κυρίως λόγω της «αλήτικης» χροιάς του που μου θύμισε πάρα πολύ εκείνη του Eddie Vedder. Μοναδικό μείον πάντως είναι οι μάλλον flat ερμηνείες που δεν παρουσιάζουν καμία ποικιλία κατά τη διάρκεια, αν και οι εναλλαγές είναι αρκετά δύσκολες όταν πρόκειται εξ’ ολοκλήρου για δίσκο ακουστικού περιεχομένου. Το κλείσιμο με το “Hungerstrike” των Temple Of The Dog του αδικοχαμένου Chris Cornell μάλλον είναι η καλύτερη και πιο σπαρακτική στιγμή του δίσκου. Εδώ ο Χρήστος νιώθει αυτό που συνέβη και με το ιδιαίτερο τρεμάμενο στυλ φωνητικών ρίχνει αυλαία με έναν καταπληκτικό και συναισθηματικά φορτισμένο φόρο τιμής σε έναν προσωπικό του ήρωα.
Συνοψίζοντας, θα έλεγα πως το “Whispers Of Calliope” τα πάει αρκετά καλά αν αφαιρέσεις το γεγονός πως δεν έχει να κάνει με τον συνήθη ήχο της μπάντας. Εννοείται πως είναι επαγγελματική δουλειά κι ας μη σε αφήνει το ακουστικό «ξεγύμνωμα» να το καταλάβεις με την πρώτη. Παρ’ όλα αυτά θα ήμουν επιφυλακτικός για το αν θα άξιζε ή όχι μία δεύτερη ακρόαση.
6,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
