Ομολογώ ότι δεν τους ήξερα! Βλέποντας βέβαια Gavin Harisson να παίζει, αμέσως άδραξα την ευκαιρία να τους ακούσω! Το όλο CD κλασικίζει αρκετά σε ήχο, χωρίς να χάνει βέβαια την prog χροιά του. Απ’ ότι κατάλαβα, ψάχνοντας στο Internet, η μπάντα έχει φτάσει σε σημεία διάλυσης αρκετές φορές, και πάντα επιστρέφει πιο δυνατή. Και σε αυτό το album εύκολα θα έλεγε κανείς ότι πάνε για το χρυσό! Αρμονίες στα φωνητικά, κάτι φλάουτα, κάτι jazz περάσματα, κάτι το όλο concept (κάθε τραγούδια μιλά για μια στιγμή μιας τυπικής ημέρας του καθένα μας), σου βγαίνει ένα συναίσθημα ότι βρίσκεσαι στην όπερα και παρακολουθείς μια συμφωνική ορχήστρα να βαράει metal riffs από τα πνευστά! Ακόμα και οι τίτλοι κλασικίζουν: “1st Movement”, “2nd Movement” κλπ κλπ. Φωνητικά είναι super, με τον David Longdon (των Big Big Train) να δίνει ρέστα (όχι ότι ο Gavin δε δίνει, απλώς είναι λίγο πιο συγκρατημένος… λίγο…). Πάντως το όλο σύνολο ακούγεται τρομερά ευχάριστα και κάθε fan του συμφωνικοειδούς/Αγγλικού progressive θα δει ότι έχει αρκετό ψωμί εδώ! Nice!
9/10
Στέλιος Παύλου
