Πριν ένα χρόνο περίπου είχα πει «ΟΚ, τέρμα το metal για εμένα» – εννοώντας ότι βαρέθηκα να συμμετέχω σε διάφορες «μια από τα ίδια» metal μπάντες και παίζοντας διασκευές. Θες μεγάλωσα, θες για διάφορους λόγους, άρχισε η όλη νοοτροπία να με χαλάει λίγο και αποφάσισα να αποστασιοποιηθώ μέχρι να εμφανιστεί κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Δεν ξέρω αν οι Illusory είναι αυτό που εννοώ αλλά είναι ελπιδοφόροι τουλάχιστον.
Γνωστοί μέχρι πρότινος ως Ivory Tower, άλλαξαν εταιρία και όνομα και κυκλοφορήσαν το “The Ivory Tower” που μου έδωσε θετικές εντυπώσεις για αυτή τη μπάντα. Πατώντας πάνω σε φανερές επιρροές από το old-school metal (κάτι Queensrÿche, κάτι Blind Guardian), τα παιδιά καταφέρνουν να το φέρουν στη σύγχρονη εποχή, κάτι που δεν κατάφεραν πολλές μπάντες που έχω ακούσει. Χωρίς να κολλάνε στο παρελθόν, με καθαρή παραγωγή και με δεμένο ήχο, μας δίνουν ένα concept album που στέκεται άνετα δίπλα σε κυκλοφορίες από μπάντες του εξωτερικού.
Τώρα, το concept είναι λίγο χιλιοειπωμένο: το παιδί που έρχεται από το χωριό στη μεγαλόπολη για να βρει την τύχη του, κάνει λεφτά/γίνεται σκληρός και φιλοχρήματος, πατάει επί πτωμάτων και κάποια στιγμή έρχεται η επιφοίτηση και επιστρέφει στην απλή ζωή, με τις πληγές από την προηγούμενή του ανήθικη ζωή ακόμα ανοικτές. Εντάξει, όχι και η πιο πρωτότυπη ιστορία. Αλλά, πιστεύω, δίνεται πολύ όμορφα μέσα από το όλο σύνολο και στο τέλος ξεχωρίζει. Άντε, να δούμε κι άλλες ελληνικές μπάντες να κάνουν τέτοια ντεμπούτα.
7/10
Στέλιος Παύλου
[email protected]
