Να ξεκινήσω λέγοντας ότι χαίρομαι ιδιαίτερα και ανεξαρτήτου του συνολικού/τελικού αποτελέσματος, που έχω την ευκαιρία να γράψω μερικά πράγματα για το 25ο άλμπουμ των Uriah Heep, ειδικά λίγο καιρό αφότου ανακοινώθηκαν οι δυο εμφανίσεις τους για τον Φεβρουάριο! Όπως είπαμε, 25ο άλμπουμ so far, με παραγωγό τον Jay Ruston. Σίγουρα δεν είναι η κυκλοφορία που θα μας δείξει ή θα μας επιβεβαιώσει το συγκρότημα ποιοι είναι, μετά από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες κιόλας, ίσως μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο για την συμβολή των Russell Gilbrook (τύμπανα, percussion, από το 2007) και Davey Rimmer (μπάσο, backing φωνητικά, από το 2013) που είναι κάπως πιο καινούριοι, οι πιο καινούριοι στο συγκρότημα.
Το άλμπουμ ξεκινάει φουριόζικα και καταιγιστικά, με σπασμένα τα φρένα, με το απολαυστικό και υπέροχο “Grazed By Heaven” και τα γνώριμα πλήκτρα που έγιναν γνώριμα και αγαπήσαμε τόσο πολύ από τους Uriah Heep. Βγαλμένο κατευθείαν από τα 70s και τη χρυσή, κλασική εποχή της μπάντας. Ιδανικότερο κομμάτι για ξεκίνημα δε θα μπορούσε να υπάρξει, ενώ είναι και ό,τι πρέπει για opening στις συναυλίες τους. Μακάρι να το ακούσουμε το Φλεβάρη, θα είναι φοβερή στιγμή. Κομμάτια όπως το ομώνυμο (πιο classic hard rock) κρατάνε έντονο το ενδιαφέρον, αφήνοντας τον ακροατή με μια ανυπομονησία για αυτό που θα ακολουθήσει και το πώς θα εξελιχθεί ο δίσκος. Από εκεί που σταμάτησε το πρώτο τραγούδι, είναι σαν να συνεχίζει το “Take Away My Soul”. Μπορεί όταν το πρωτοάκουσα να μην ενθουσιάστηκα τόσο πολύ, αλλά ξεκάθαρα το σημειώνουμε και ξεχωρίζει. Ακόμα κλασικότερες φόρμες, αλλά με και πιο 80s αύρα στο “Knocking At My Door”, το οποίο ίσως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, έχει όμως πολύ ωραία couple και ωραίες μελωδίες σε αυτά τα σημεία. Στο “Rocks In The Road”, η αγαπημένη μπάντα θυμάται (και) το progressive rock παρελθόν της, ενώ είναι από τα κομμάτια του δίσκου που προσθέτουν ατμόσφαιρα. Εμπλουτισμένο κι αυτό με όλα τα 70s που καθιέρωσαν το συγκρότημα, φυσικά με βασικό συστατικό τα πλήκτρα. Θα μπορούσε να είναι και τραγούδι των Deep Purple. Χαμηλώνοντας τους τόνους, το “Water Flowin΄” είναι ένα ιδιαίτερο μπαλαντοειδές κομμάτι και μπορώ να πω ότι με εξέπληξε. Σχετικά απλό, αλλά έχει τη μαγεία του, όντας όμορφο. Κι εδώ αποδεικνύεται η εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες. Η παλιοσειρά ο Mick Box, ο πιο παλιός και από το αρχικό line up του συγκροτήματος, πίσω στο 1969 (!) ξέρει καλά τι κάνει. Δεν περίμενα ότι αμέσως μετά θα ακολουθούσε ένα αρκετά καλό κομμάτι με το χαρακτήρα ημι-μπαλάντας όπως το “It’s All Been Said”. Δεν ξέρω εάν ο τίτλος του είναι κάποιου είδους “μπιχτή” ή υπονοούμενο, αλλά το τραγούδι “πατηκώθηκε” μέσα στο κεφάλι μου! Πανέμορφες μελωδίες και ήχοι, με το συγκρότημα να δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Το μελωδικότατο, ίσως το πιο μελωδικό του δίσκου “Falling Under Your Spell” με έκανε να αναφωνήσω θετικά. Εδώ είναι και η πρώτη φορά στο άλμπουμ που ο Bernie Shaw, μετά τη μέση και για λίγο χρησιμοποιεί τη φωνή του λίγο διαφορετικά, τραγουδώντας κάπως πιο ψηλά. Γενικά στο δίσκο μου φάνηκε ότι κάποιες φορές ότι κάνει τα απολύτως απαραίτητα, χωρίς ας πούμε «τραβηγμένες» προσπάθειες ή δοκιμάζοντας κάτι άλλο. Ακόμα κι έτσι, το θεώρησα αρκετό για το συνολικό αποτέλεσμα και όχι κάτι που αμαυρώνει την προσπάθεια. Τέλος, θα ήθελα σε ορισμένα σημεία, να είχε δοθεί λίγο παραπάνω χώρος στα πλήκτρα του Phil Lanzon.
Δεν ξέρω τι περιμένουν κάποιοι να ακούσουν από το “Living The Dream”, ή αν θα βρουν πολλές ή υπερβολικές ομοιότητες σε σχέση με παρελθοντικές δουλειές των Uriah Heep, αλλά ακόμα και ο επίλογος με το “Dreams Of Yesteryear” – οφείλω να ομολογήσω ότι στο μυαλό μεταξύ άλλων μου ήρθαν και οι Pavlov’s Dog! – αφήνει αρκετά καλές εντυπώσεις. Με αυτά και με αυτά, ανέλυσα σχεδόν όλα τα κομμάτια! Οπωσδήποτε και δεν ανακαλύπτεται ο κόσμος με αυτό το άλμπουμ, ούτε θα σου αλλάξει τη ζωή, το συγκρότημα έτσι κι αλλιώς έχει φροντίσει να το κάνει αυτό στο μακρινό (κυρίως) παρελθόν του! Ένα παρελθόν στο οποίο θα ανατρέξω για να θυμηθώ πράγματα, χάρις σε αυτόν το δίσκο. Δεν υπάρχει το πολύ μεγάλο ξέσπασμα, η πολύ μεγάλη στιγμή, αλλά υπάρχουν κάμποσες που ενθουσιάζουν, αρέσουν και που οι «βαμμένοι» εύκολα μπορούν να αγαπήσουν. Τις πρώτες φορές που το άκουσα, δε μου είπε και τόσα πολλά πράγματα. Είναι το είδος του δίσκου, που μπορεί να μην είναι μεγάλη δισκάρα, ωστόσο, όσο πιο πολύ το ακούς τόσο πιο πολύ το γουστάρεις. Τα υπόλοιπα το Φεβρουάριο!
7/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
