Νομίζω ότι το χαρακτηριστικό τους, το οποίο είναι ο αρμονικότατος συνδυασμός brutal με μελωδικά στοιχεία φανερώνεται από το πρώτο κιόλας ομώνυμο κομμάτι με το δίσκο. Και εννοείται ότι το refrain έχει μια μελωδική νοσταλγικότητα ενώ το couple σε εισάγει πιο βάναυσα ώστε το refrain να αποτελεί κάθαρση για τον ακροατή. Και άρχισα έτσι απότομα, γιατί θεωρώ πως αυτό που προανέφερα είναι το ισχυρότερο προτέρημά τους. Αν και αυτή η νοοτροπία συνηθίζεται να ακολουθείται, οι Odium το κάνουν με το σωστό τρόπο, άρα για εμένα είναι δεκτό το να το υιοθετούν οι συγκεκριμένοι. Εκτός από αυτό, ο ήχος τους είναι σύγχρονος, κάτι που τους πάει ένα βήμα μπροστά. Δεν είναι μια μπάντα που απλώς θέλει να τα σπάσει, οι Odium έχουν δουλέψει πάνω στο brutal στυλ τους. Θα πω ότι λάτρεψα τα καθαρά φωνητικά στα refrain, και μάλλον λόγω της λίγο πιο alternative χροιάς ή λόγω των προσεγμένων μελωδικών γραμμών της φωνής. Λίγες μπάντες επαναλαμβάνω πετυχαίνουν ενώ ακολουθούν το standard τρόπο σύνθεσης, ταυτόχρονα να απομακρύνονται από αυτό και να το φέρνουν στα μέτρα τους. Σε γενικές γραμμές δε θα ακούσει κανείς κάτι πρωτότυπο. Κυριαρχούν κλασικές metal ρυθμικές κιθάρες και δισολίες που έχουμε ξανακούσει. Ωστόσο, τελευταία στιγμή καταφέρνουν να το σώσουν και κάπως να το εκσυγχρονίσουν. Και φυσικά πρόκειται να ακούσουμε καλά τραγούδια με αυτούς. Να κλείσω λέγοντας ότι η παραγωγή είναι άρτια.
7.5/10
Ήλια Τσάρα
