Ακούγοντας το νέο album των VoidCeremony, έμεινα κυριολεκτικά άφωνη. Ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα άκουγα τόσο κακοφτιαγμένο δίσκο. Ειλικρινά αγγαρεία και μόνο το να κάτσω να τον ακούσω ολόκληρο.
Όλα τα κομμάτια του δίσκου ήταν ένα σκέτο χάος, ο χρόνος άλλαζε όποτε να ‘ναι, ο ρυθμός απλά δεν υπήρχε (αμφιβάλλω αν υπήρχε καν ιδέα να χρησιμοποιηθεί μετρονόμος σε ορισμένα σημεία) τα riffs ήταν στην καλύτερη των περιπτώσεων μέτρια, τα φωνητικά άκυρα και τα solos… Αχ, τα solos… Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα δηλαδή με τις τρεις νότες που υπήρχαν σε δύο με τρία τραγούδια στο δίσκο μου θύμισαν εκείνο το απίθανο video που ο Lil Wayne παίζει κιθάρα (όσοι το ξέρετε έχετε ήδη λιώσει, όσοι δεν το ξέρετε να το δείτε, αξίζει).
Για να σοβαρέψουμε λίγο και πάλι, δεν μπορεί να χωρέσει η σκέψη μου το πώς μια τέτοια μπάντα με κομμάτια που για μένα έχουνε σίγουρα προβάρει το πολύ δύο φορές (η μία πριν την ηχογράφηση) κατάφερε να κυκλοφορήσει ολοκληρωμένο album και μάλιστα μέσα από δισκογραφική. Οπότε έτσι από περιέργεια και μόνο έκατσα να ακούσω λίγο από τις προηγούμενες δουλειές τους (μην φανταστείτε πολύ παλιές, η μπάντα υπάρχει από το 2013) και μου άρεσαν περισσότερο, οπότε δεν ξέρω τι έπαιξε εδώ.
Τουλάχιστον οι παλαιότερες δουλειές τους (έχουν κυκλοφορήσει άλλα τρία EPs) είχα κάτι το underground μέσα τους. Ο νέος δίσκος από την άλλη πλευρά, είναι στο σύνολο μία κακή προσπάθεια να μιμηθεί η μπάντα τον παλιό death/black ήχο. Ίσως το μόνο κομμάτι που αξίζει από ολόκληρο τον δίσκο είναι το πέμπτο κομμάτι, Abandoned Reality που είναι ίσως και το πιο καλοδουλεμένο που έχουν μέχρι τώρα. Όλα τα υπόλοιπα, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο μπορεί να τα ακούσει κάποιος. Η ακόμη χειρότερα γιατί η μπάντα τα έκρινε κατάλληλα να μπουν σε δίσκο.
1,5/10
Μαρία Κανελλάκη
m[email protected]
