Φρέσκο αίμα στον χώρο του folk/progressive metal είναι οι Passengers In Panic και μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο τους full-length album. Αποτελούνται από τους Kally Voo στα φωνητικά και το ακορντεόν, Lela Arguri στις κιθάρες, Λευτέρη Χρήστου (ex-Womb Of Maggots, ex-Inactive Messiah) στο μπάσο και Άκη Γαβαλά (Sound Of Silence) στα τύμπανα. Δικά μας παιδιά, όπως καταλάβατε και πιο συγκεκριμένα της πρωτεύουσας.
Ο δίσκος τους περιέχει δέκα κομμάτια που η διάρκειά τους ξεκινάει από τα δύο και καταλήγει στα επτά λεπτά. Το ιδιαίτερο με αυτή την μπάντα είναι ότι χρησιμοποιούν παραδοσιακά όργανα όπως το κλαρίνο και ίσως, αν έχω ακούσει καλά δηλαδή, τσαμπούνα. Αν δεν είναι τσαμπούνα, είναι σίγουρα κάποιο δικό μας πνευστό. Ωραία ιδέα, τίμια. Και οι VIC άλλωστε, έτσι ξεκίνησαν και έχουν φτάσει τώρα στο σημείο να τους έχει αναλάβει η Napalm.
Να τα πιάσουμε όμως ένα-ένα. Το μονόλεπτο intro είναι απλά απαράδεκτο. Συγνώμη αλλά έτσι είναι. Κλάμα μωρού, πυροβολισμοί, ένας μονόλογος πάνω από όλα αυτά. Είναι απλά μια φασαρία και καθόλου καλή ιδέα για έναρξη του δίσκου. Μετά, ευτυχώς, μπαίνουμε στην ουσία του πράγματος. Ξεκινάνε τα folk κομμάτια του δίσκου και για να είμαι ειλικρινής το poker face μου ήταν μόνιμα εκεί. Να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Που θα παρεξηγηθώ δηλαδή μα δεν με νοιάζει ιδιαίτερα μετά από αυτά που άκουσα.
Λατρεύω την παραδοσιακή μουσική, οι σπουδές μου κινούνται γύρω από αυτή, για αυτό και δόθηκε σε εμένα ο συγκεκριμένος δίσκος. Διάβασα το Δελτίο Τύπου τους και από τη μία ενθουσιάστηκα με αυτά που διάβαζα αλλά από την άλλη, όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι, λέγαν στο χωριό μου. Και δίκιο έχουν. Ο συνδυασμός της με το metal, είναι απλώς ένα μεγάλο όχι. Οι VIC όταν συνδύασαν παραδοσιακή με σκληρό ήχο, επέλεξαν το stoner rock. Σε αυτούς βγήκε και βγήκε όμορφα.
Στους Passengers In Panic όχι απλά δε βγήκε, προσωπικά το θεωρώ ως βεβήλωση και της δικιάς μας παραδοσιακής και του Πόντου (κυρίως) και του metal. Υπερβολή; Μπορεί. Δε γίνεται όμως φίλε μου, να παίρνεις το “Τσάμπασιν” (aka “Tsampasin” όπως το έχουν στο δίσκο) και να του συμπεριφέρεσαι με τέτοιο τρόπο. Ηλεκτρική και σετάκι από drums σε ποντιακό; Ρε πάτε καλά; Πριν το “Tsampasin” κάπως τσούλαγε το πράγμα, δεν ήταν τόσο επικριτική η άποψή μου. Με το που ξεκίνησε αυτό το κομμάτι όμως, νευρίασα. Εύγε, πετύχατε κάτι που μόνο οι ανοησίες του Άδωνι μου προκαλούσαν. Δε γνωρίζω αν κάποιο από τα μέλη έχει καταγωγή από τον Πόντο αλλά αν έχει και δέχτηκε αυτό το πράγμα, τότε μεγάλο όχι και σε αυτόν.
Το αποτέλεσμα ωστόσο παραμένει μέτριο. Δεν είναι κάτω του μετρίου γιατί το σώζουν τα progressive κομμάτια. Στα “Life At It’s Best” και “To Stain” (που περιέχει ελάχιστα στοιχεία του folk) είναι πάρα πολύ καλοί. Σαν να ακούς μια άλλη μπάντα. Αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά, που λίγη δουλίτσα τη θέλουν, ήταν με διαφορά τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου.
Που θέλω να καταλήξω λοιπόν; Όταν με το καλό εγκαταλείψουν το folk, επικεντρωθούν στο progressive και βελτιωθούν τα φωνητικά, ευχαρίστως να τους στηρίξω. Όσο όμως παραμένουν έτσι, θα είναι σαν να μην υπάρχουν για εμένα. Μετά από το κείμενο δηλαδή, θα μπουν στην προσωπική μου μαύρη λίστα. Όταν αλλάξουν, ενημερώστε με. Έχουν πράγματα να δώσουν στο κοινό αλλά προς το παρόν τα δίνουν με πολύ λάθος τρόπο.
4/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
