Είχα ένα φεγγάρι θολό θυμάμαι μια X εμπειρία με τους Βρετανούς Enter Shikari, το 2014 κοντά, καλοκαίρι, κάτι μήνες πριν έρθουν για την πρώτη τους συναυλία Ελλάδα, Αθήνα συγκεκριμένα. Συμπαθητικά παιδιά, ιδιαίτερη μουσική, έχασα ενδιαφέρον γρήγορα παρόλο που δεν ήταν όντως τόσο κακοί. Πέρυσι έβγαλαν τον έκτο δίσκο τους “Nothing Is True, Everything Is Possible” και φέτος μας δίνουν μια συλλογή; Δεν έχω ιδέα τι θεωρείται.
Τέλος πάντων, έχει τίτλο “Moratorium (Broadcasts From The Interruption)”, και έχει μέσα ένα κάρο μαντζούνια. Για όσους δεν γνωρίζουν, η μπάντα ιδρύθηκε το 1999 και αποτελείται έκτοτε από τους Rou Reynolds στα φωνητικά, πλήκτρα και περιστασιακά κιθάρα, Chris Batten σε μπάσο και δεύτερα φωνητικά, Rob Rolfe στα τύμπανα και Rory Clewlow στην κιθάρα.
Η ακουστική εκδοχή του “The Dreamer’s Hotel” μου άφησε πραγματικά πολύ καλές εντυπώσεις, όμορφη ροή και νομίζω πως είναι το μόνο που μου έκανε πραγματικά κλικ. Γενικότερα ακούμε μια συλλογή ακουστικών και ζωντανών (από το σπίτι τους) εκδοχών των τραγουδιών του περσινού άλμπουμ αλλά κι από παλιότερες κυκλοφορίες. Όσο κι αν δεν με κέρδισαν τόσο τα υπόλοιπα κομμάτια, αναγνωρίζω ξεκάθαρα την όρεξή τους για πειραματισμό και την πραγματικά άρτια εκτέλεση των τραγουδιών των ζωντανά. Τι στούντιο, τι ζωντανά, είναι το ίδιο.
Νομίζω εκεί που άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου στην μπάντα ήταν όταν άρχισαν να επεκτείνονται οι ηλεκτρονικοί ήχοι, οι λούπες, τα synthesizers και τα χίλια δυο διαφορετικά samples πάνω από σχεδόν ανύπαρκτες στρώσεις των φυσικών οργάνων. Ενώ ήταν ήδη πολύ έντονο αυτό το στοιχείο του ηλεκτρονικού ήχου από τις πρώτες τους δουλειές, φαίνεται ότι πλέον έχει σχεδόν καταλείψει τα πάντα μέσα στο κομμάτι πέραν της φωνής. Μπορεί να απέχω πολλά χρόνια από αυτήν την ευρύτερη σκηνή πλέον αλλά πάντα κάπου βαθιά μέσα μου ελπίζω για μια επιστροφή στις ρίζες ή κάτι όχι βασικό, κορεσμένο, χιλιοπαιγμένο και μέτριο.
5/10
Γιάννης Σεβίλογλου
giannisseviloglou@gmail.com
