[Option A]
Υπάρχουν συγκροτήματα που ό,τι και να έπαιξαν μεγαλούργησαν. Υπάρχουν συγκροτήματα που όσα άλματα ανάμεσα στα μουσικά είδη και να έκαναν μεγαλούργησαν. Υπάρχουν συγκροτήματα που ανάμιξαν αμιγώς ετερόκλητα παρακλάδια και μεγαλούργησαν. Οι Enter Shikari ΔΕΝ ανήκουν σε καμία από αυτές τις κατηγορίες.
Δεκαεφτά χρόνια καριέρας γράφει το κοντέρ του Βρετανικού συγκροτήματος με το “Nothing…” να είναι το έκτο album τους. Έχουν προταθεί για μια πληθώρα βραβείων και έχουν κερδίσει αρκετά από αυτά. Επίσης περιοδικά επιπέδου Super Katerina τους έχουν σαν θεούς. Τίποτα κακό με αυτό φυσικά μιας και αυτά τα περιοδικά απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κοινό.
Τι έχουν όμως να πουν οι Enter Shikari στο κοινό του GreekRebels; Μπορεί να περιγράφονται σαν ένα ηλεκτρονικό rock συγκρότημα αλλά το rock στοιχείο τους θα έπρεπε να μπαίνει με μισή σε μέγεθος γραμματοσειρά δίπλα στο άλλο μισό του ιδιώματος τους.
Η ηλεκτρονική μουσική που άκουσα δεν με συγκίνησε καθόλου. Μα καθόλου. Δεκαπέντε συνθέσεις που δεν οδηγούν πουθενά με κερασάκι στην τούρτα ίσως την πιο εκνευριστική βρετανική προφορά στον κόσμο μετά από τους Oasis.
Εδώ στο GreekRebels έχουμε πάγια θέση να παρουσιάζουμε τις κυκλοφορίες με κείμενα τουλάχιστον 300 λέξεων αλλά σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για χάσιμο χρόνου. Αν έπρεπε να διαλέξω να ξανακούσω αυτό το album ή να βρεθώ αντιμέτωπος με μια συμμορία από δολοφονικές σφήκες που τους χρωστάω λεφτά θα διάλεγα το δεύτερο. Κάθε φορά.
0,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
[Option B]
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια να με προτρέπει ένας φίλος μου να ακούσω τους Enter Shikari, με τους οποίους είχε πάθει πλάκα. Η αλήθεια είναι ότι κάποτε μπορείς να πεις ότι οι Βρετανοί ακούγονταν με λίγη υπομονή και καλή θέληση. Υπάρχουν έτσι κι αλλιώς από το 1999 (ως Hybryd, η αλλαγή ονόματος στο τωρινό έγινε το 2003) με το πρώτο full-length να βγαίνει το 2007 και το συγκεκριμένο να είναι το έκτο κατά σειρά.
Κάποτε λοιπόν ακούγονταν επειδή η βάση της μουσικής τους ήταν το post-hardcore. Με πολλά ηλεκτρονικά και alternative σημεία βέβαια, τα οποία δεν σταμάτησαν ποτέ να έχουν μεγάλο μερίδιο στις συνθέσεις, αλλά τουλάχιστον υπήρχαν riffs, breakdowns και ακραία φωνητικά που κρατούσαν το ενδιαφέρον. Οι Enter Shikari του τότε όμως δεν έχουν καμία σχέση με αυτό εδώ το σκουπίδι.
Πάμε να το αναλύσουμε λίγο; Αρχικά, το εξώφυλλο είναι πιο γελοίο και από τις φάτσες τους. Δεύτερον, σαν βαμμένος οπαδός της σειράς Assassin’s Creed, με έπιασαν τα νεύρα μου βλέποντας ότι ο τίτλος του album είναι σχεδόν ίδιος με τη φράση “nothing is true, everything is permitted” που αποτελεί βασική οδηγία της ζωής των Assassins. Δικό μου κόλλημα θα πει κανείς. Δεν πειράζει.
Τρίτον, οι τίτλοι των κομματιών. Άλλοι με μικρά γράμματα, άλλοι με κεφαλαία, άλλοι με διάφορα σύμβολα, γενικά μια και καλά alternative προσέγγιση χωρίς νόημα που μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει. Φυσικά, από όλο αυτό το συσσωρευμένο χάλι δε θα μπορούσε να λείψει και η μουσική. Αν μπορείς να την πεις έτσι δηλαδή.
Δεκαπέντε μπούρδες με μέσο όρο διάρκειας τα τρία λεπτά. Δεν είναι metal αυτό το πράγμα, δεν είναι καν rock. Καθαρά electronic γεμάτο samples, λούπες και beats που με κάνει να απορώ για ποιο λόγο στάλθηκε για κριτική σε ένα webzine με εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Εντάξει, ακούγεται και μια κιθάρα πού και φορά αλλά δε ξεγελάνε κανένα έτσι. Τα φωνητικά είναι τόσο χαζά και γεμάτα εφέ που θα τα ζήλευε άνετα κάποιο τελειωμένο boy band.
Δε φτάνει όμως το γεγονός ότι είναι μία alternative/electronic δουλειά, είναι και απίστευτα κακή και βαρετή. Τα samples στις ταινίες του Βέγγου ήταν πολύ πιο εμπνευσμένα από αυτά που έχουν βάλει εδώ οι συγκεκριμένοι μπαγλαμάδες. Το παρελθόν τους με το παρόν τους απέχουν χιλιόμετρα. Κατάντια.
0,5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
