Σαν συντάκτης σε ένα έντυπο που κινείται σε έναν συγκεκριμένο χώρο, αυτόν του metal, συχνά πυκνά πρέπει να δοκιμάσεις τις αντοχές σου με συγκροτήματα που ελάχιστη έως μηδενική σχέση έχουν με το ιδίωμα αυτό καθαυτό. Όταν λέω δοκιμάζοντας τις αντοχές σου, δεν εννοώ πάντα φυσικά με τον κακό τρόπο μιας και μια στο τόσο πέφτουν στα χέρια σου δουλειές που μάλλον δεν θα άκουγες αλλιώς αλλά αξίζουν τον χρόνο σου.
Οι Maraton είναι μια τέτοια περίπτωση. Νορβηγοί στην χώρα καταγωγής παρουσιάζουν στο ντεμπούτο τους έναν ξεδιάντροπα pop δίσκο που ανά διαστήματα ντύνεται με ολίγων τι από rock και ολίγων τι λιγότερο prog. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου πρόκειται για το πρωτοεμφανιζόμενο prog συγκρότημα με τον μεγαλύτερο αριθμό streaming στην χώρα του. Κάτι που με ξεπερνά. Αλλά τι ξέρω εγώ;
Προσπερνώντας, λοιπόν, αυτή την δήλωση και ακούγοντας αρκετές φορές το “Meta”, το οποίο δεν το κρύβω πως πριν ακούσω νότα μου έδωσε την ελπίδα ότι θα ακούσω κάτι από Fear Factory αλλά μπορώ να χαρακτηρίσω την μουσική τους σαν μια πιο, ελαφρώς, σκληρή έκδοση των Muse. Κάπου εδώ ο μέσος αναγνώστης της σελίδας μας σταματά να διαβάζει και δεν μπορώ να τον κατηγορήσω.
Εσύ, λοιπόν, που συνεχίζεις την ανάγνωση πρέπει να ξέρεις πως το “Meta” έχει κάποια ελάχιστα ξεσπάσματα αλλά σε γενικές γραμμές είναι κατά κύριο λόγο ηλεκτρονικό. Υπάρχουν φυσικά τα κλασσικά rock όργανα αλλά λίγη προσπάθεια γίνεται να ξεχωρίσουν. Αυτό κάνει το σύνολο να είναι αρκετά ομοιόμορφο. Προσθέτοντας σε αυτό και την, φυσικά, ιδιόμορφη φωνή του τραγουδιστή Fredrik Bergersen Klemp μπορεί κάποιος να πει ότι δεν είναι και από τα άλμπουμ που ακούει ο μεταλλάς σε καθημερινή βάση.
Κλείνοντας αυτή την παρουσίαση μπορώ να πω ότι το “Meta” είχε τις καλές στιγμές του. Δεν ήταν λίγες αυτές. Όμως ρεαλιστικά τώρα: ποιος αναγνώστης μας θα επενδύσει σε ένα τέτοιο άλμπουμ; Metal δεν είναι. Rock… οριακά είναι, για εμένα. Μάλλον σε λάθος dropbox έπεσε το promo.
6 / 10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
