Αυτή η επανακυκλοφορία μου θύμισε ξανά πόσο οικτρά είχα ξεγελαστεί το 2013 όταν είχα πρωτοακούσει το άνοιγμα με το “Hell On Wheels”. “Ίσως να είναι το King Kobra comeback που δεν περίμενε κανείς”, είχα σκεφτεί. Τελικά όχι απλά έγινε το τελείως αντίθετο, αλλά και η ίδια η ακρόαση εξελίχθηκε σε ένα ρεσιτάλ βαρεμάρας που θα αργούσα να ξεχάσω.
Εκνευριστικά ανέμπνευστο, αδύναμο, επαναλαμβανόμενο, μα πάνω απ’ όλα προβλέψιμο, το “ΙΙ” έμελλε να αποτελέσει ένα από τα χειρότερα hard rock albums που έχω ακούσει στη ζωή μου. Και πιστέψτε με, είναι πολλά. Ήταν αφόρητα αργό, με ρυθμούς και μελωδίες γραμμένα περισσότερο με νοοτροπία υποχρέωσης και όχι καθήκοντος (σκληρό, το ξέρω, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα) ενώ ακόμα το μόνο καλό που θα έχω να λησμονώ είναι οι ερμηνείες του Paul Shortino, οι οποίες είναι και το μοναδικό γνήσιο rock ‘n’ roll στοιχείο σε αυτό το κατά τ’ άλλα νερόβραστο album.
Τελειώνοντας αυτές τις δύο back-to-back ακροάσεις μου φάνηκε πάρα πολύ δύσκολο να αποδεχτώ το γεγονός πως έχω να κάνω με το ίδιο συγκρότημα που είχε ηχογραφήσει το “Thrill Of A Lifetime”. Δε χρειάζεται να πλασάρουμε συνέχεια την ίδια δικαιολογία πως έχουν αλλάξει οι εποχές. Καταλαβαίνω πως η φάση μυρίζει ένσυμα από μίλια μακριά με αποτέλεσμα δουλειές του ποδαριού. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως πρέπει να την πληρώσει συνέχεια η τσέπη μας. Οπότε, λοιπόν, όσον αφορά τους King Kobra, ας μείνουμε στα κλασικά και ας μην κοιτάμε παραπέρα.
3/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
