Το 2021 ήταν μια αρκετά καλή χρονιά μεν για το blackgaze (ο συνδυασμός post-black και shoegaze), δεν είχε όμως δε την κυκλοφορία που ξεχώρισε από τις υπόλοιπες, μιας και από τα δύο πιο γνωστά συγκροτήματα του είδους, οι μεν Alcest δεν κυκλοφόρησαν κάτι, οι δε Deafheaven στο δίσκο που κυκλοφόρησαν σχεδόν απέβαλλαν ολοκληρωτικά το post-black, με το αποτέλεσμα να είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενο και να διχάζει τους οπαδούς.
Αυτό το κενό ήρθαν να καλύψουν οι Δανοί Møl, οι οποίοι είχαν ήδη δώσει υποσχέσεις με το ντεμπούτο τους “Jord” (2018). Εδώ όμως σκλήραναν τον ήχο τους χωρίς παράλληλα να σβήσουν τις μελωδίες και τα μελαγχολικά ηχοτόπια. Για την ακρίβεια, τα τελευταία είναι σε ίδιο ποσοστό όπως και στο ντεμπούτο τους, απλά εδώ μπορεί να μπερδευτεί κάποιος από την αρχική μανιακή σκληράδα. Το μυστικό όμως βρίσκεται στην εξαιρετική ισορροπία στην ανάμειξη αυτών των δύο κόσμων, κάτι που έχουν κάνει και άλλοι στο παρελθόν, λίγοι όμως το έχουν πετύχει με τόση πολλή μαεστρία.
Σε συνδυασμό με το επίσης μαεστρικό χτίσιμο των συνθέσεων και την εξαιρετική απόδοση, το αποτέλεσμα είναι ικανό να κολλήσει στον τοίχο όσους αρέσκονται στο είδος αλλά και όχι μόνο. Οι Møl όχι μόνο υπερέβησαν τους εαυτούς τους αλλά ίσως και το είδος με αυτό το άκουσμα, το οποίο μεγαλώνει όλο και περισσότερο μέσα σου με κάθε ακρόαση. Όταν μπορείς να είσαι ταυτόχρονα ωμός, επιθετικός, σκληρός αλλά και ζεστός, εκφραστικός και ελπιδοφόρος χωρίς να ακούγεσαι σαν τσίρκο αλλά να σηκώνεις την τρίχα του ακροατή κάγκελο, τότε σίγουρα κάτι κάνεις σωστά.
Όσο κι αν είχα διακρίνει το ταλέντο τους στο “Jord”, δε μπορούσα να φανταστώ ένα τέτοιο άλμα εδώ πέρα. Μιλάμε για ένα δίσκο κομψοτέχνημα για το είδος, τον οποίο πρέπει να ακούσουν οπωσδήποτε οι φίλοι του είδους, ειδικά όσοι απογοητεύτηκαν με το φετινό δίσκο των Deafheaven. Bonus η συμμετοχή της Katherine Shepard (Sylvaine).
9/10
Σταύρος Πισσάνος
stavrospissanos@yahoo.com
