Υπήρχε μια εποχή στην ζωή μου που έψαχνα με αγωνία το επόμενο συγκρότημα που θα έφερε γυναίκα τραγουδίστρια. Εξάλλου όταν ξεκίνησα το ταξίδι μου σε αυτήν την μουσική οι κυρίες που είχαν μια ενεργή θέση σε αυτό ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Και αν κάποιες από αυτές έγραψαν χρυσές σελίδες στην ιστορία του heavy metal έπρεπε να μπει στο παιχνίδι το συμφωνικό παρακλάδι του για να σπάσει αυτό το, κακό, στεγανό. Το πρόβλημα όμως στην όλη αυτή κατάσταση ήταν ότι ελάχιστα συγκροτήματα είχαν κάτι να πουν μουσικά.
Πάμε λοιπόν στους Eternal Dream. Το συγκρότημα από την Μάλαγα της Ισπανίας υπάρχει από το 2007 και είναι αρκετά δραστήριο: έχει ήδη κυκλοφορήσει ένα πλήρη δίσκο το 2012 με τίτλο “The Fall Of Salanthine” και μια σειρά από EP’s τα οποία το κράτησαν μέχρι σήμερα στα όποια φώτα της δημοσιότητας του αρκούσαν. Φέτος επιστρέφουν με τον δεύτερο πλήρη δίσκο τους και τίτλο “Daementia” ο οποίος είναι εμπνευσμένος στιχουργικά από τα βιβλία του C. Lewis σχετικά με την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.
Ως εδώ καλά. Οι Eternal Dream προσωπικά μου έφεραν στο μυαλό το συμφωνικό metal όπως αυτό το έχουν παρουσιάσει στο έργο τους Rhapsody και τα παρακλάδια τους. Φυσικά δεν τολμώ να πω ότι οι συνθέσεις τους είναι το ίδιο μεγαλειώδεις και σε καμία περίπτωση δεν έχουν αυτή την Hollywood-ιανή αίγλη των Ιταλών. Ομοιότητες υπάρχουν σίγουρα ως προς την ταχύτητα και τον καλπάζoν ρυθμό ενώ κάνουν και ότι μπορούν για να δώσουν μια ποικιλία στο ήχο τους.
Πάμε στην φωνή της Ana Moronta που μπορεί σε κάποιους να θυμίσει μια πιο… φτωχή έκδοση της Sabine Edelsbacher των Edenbridge (που κάποτε μου άρεσαν πολύ) όμως με αρκετά άνευρο τόνο. Ίσως βέβαια να μην την βοηθάει και το υλικό στο οποίο καλείτε να πατήσει και να αποδώσει.
Ελάχιστα πράγματα μου έμειναν στον νου από το “Daementia”. Δύο τρεις καλές στιγμές δεν μπορούν να σηκώσουν, και να δικαιολογήσουν, έναν πλήρη δίσκο. Για εμένα το αποτέλεσμα είναι επιπέδου Β’ Εθνικής και μάλιστα στα μπαράζ για υποβιβασμό.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
